Cel pracy: Najnowsze badania z użyciem pośmiertnej tomografii komputerowej (TK) sugerują, że metoda ta jest skuteczna w diagnozie ofiar utonięcia. W pracy podsumowano dane z literatury dotyczące efektywności diagnozowania za pomocą TK w tych przypadkach. Materiał i metody: Do przeglądu włączono badania opublikowane w latach 1999-2013, opatrzone słowami kluczowymi: "post-mortem CT scan", "drowning and CT scan", "near-drowning diagnosis" i "drowning diagnosis". Wyniki: Uwzględniono tylko 11 publikacji, których wyniki umożliwiały przeprowadzenie komplementarnej analizy statystycznej. Wyznacznikiem diagnozy utonięcia jest obecność płynu i osadów w zatokach przynosowych. W przypadku ofiar utonięcia obecność płynów w zatokach wynosi 100% oraz 90% w tchawicy i oskrzelach. Powyższe wyniki zostają uzupełnione obecnością wysokiej specyficzności osadem w zatokach przynosowych, górnych drogach oddechowych i żołądku, których obecność wynosi 100%. Hemodylucja występuje w przypadku ofiar utonięcia (p < 0,001). Wyniki ujęte w przeglądzie oraz ich analiza pozwoliły opracować algorytm decyzyjny usprawniający diagnostykę utonięcia.