Heredity and reproduction have always been matters of concern. Eugenics is a story that began well before the Holocaust, but the Holocaust completely changed the way eugenics was perceived at that time. What began with Galton (1883) as a scientific movement aimed at the improvement of the human race based on the theories and principles of heredity and statistics became by the beginning of the 20th century an international movement that sought to engineer human supremacy. Eugenic ideas, however, trace back to ancient Greek aristocratic ideas exemplified in Plato’s Republic, which played an important role in shaping modern eugenic social practices and government policies. Both positive (prevention and encouragement of the propagation of the fit, namely without hereditary afflictions, i.e. socially acceptable) and negative (institutionalization, sterilization, euthanasia) eugenics focused on the encouragement of healthy and discouragement of unhealthy reproduction. All these practices were often based on existing prejudices about race and disability. In this article, we will focus on the rise of eugenics, starting with the publication of Origin of Species to the Holocaust. This examination will be multidisciplinary, utilizing genetics, legal history and bioethical aspects. Through this examination, we will discuss how provisional understandings of genetics influenced eugenics-based legislation. We will also discuss the rise of biopolitics, the change of medical ethos and stance towards negative eugenics policies, and the possible power of bioethical principles to prevent such phenomena.

A discussion with Roberto Andorno about global bioethics and biolaw, the Coronavirus pandemic, and its impact on human dignity and rights. Can we foresee the emerging new profile of global bioethics and biolaw in the post-Coronavirus era? How significant are they going to be in the future, after the enormous pressure that the Coronavirus pandemic has exercised on key political, legal, and ethical values? Must the voice of bioethicists -compared to the ‘hard’ scientific data- be louder in the future concerning decisions about emergency social and medical measures? Is there a hope that public empowerment will support robust, global public engagement and meaningful deliberation? How much does Roberto Andorno’s view on human dignity reveal a supposed commitment to moral realism? The massive deaths of elderly people living in hospices of Sweden, Spain, and Italy, based on an implicit ‘fair innings’ view, has recently posed certain questions on the moral unacceptability of such practices. The same questions arise in the case of the legalization of euthanasia grounded on the implicit acceptance of the view that life is not worth living under certain circumstances. Is it possible that the human rights bodies worldwide will acquire executive power, and how could this become possible? How influential the ‘precautionary principle’ can become regarding clinical and research ethics in the future? How urgent is the importance of the introduction of bioethical education in the curricula of ‘hard’ empirical studies? Roberto Andorno discusses with us all these controversial and under heated public debate issues, giving sometimes provocative answers.

ΠερίληψηΩς προγενέστερες οδηγίες (ΠΟ) θεωρούνται οδηγίες που δίδει ένα ικανό πρόσωπο για την αντιμετώπισή του, όταν θα έχει χαρακτηρισθεί με νομική διαδικασία ή ιατρική εκτίμηση μη ικανός για έλλογες αποφάσεις και δράση ελεγχόμενη από αυτές. Οι δυνατόν να αφορούν αίτημα για ενεργητική η παθητική ευθανασία και ως είναι φυσικό εγείρουν θέματα νομικής και ηθικής αποδοχής τους.Στην βιοηθική η άποψη της αποφασιστικής ισχύος των ΠΟ χωρίς ιδιαίτερα αυστηρές προϋποθέσεις, ως εκφράσεις της αυτοδιάθεσης ή των 'κριτικών' συμφερόντων είναι κυρίαρχη, υπάρχουν ωστόσο ισχυρές φιλοσοφικές ενστάσεις για την άνευ όρων αποδοχή τους. Δύο απόψεις συγκρούονται σε αυτό το πλαίσιο: α) Η λεγόμενη άποψη της επέκτασης η οποία υποστηρίζει το ηθικό κύρος των ΠΟ. β) Η άποψη της ένστασης κατά του ηθικού κύρους αμφισβητεί την ηθική αποδοχή των ΠΟ, με αναφορά κυρίως στην διατήρηση της προσωπικής ταυτότητας (ΠΤ) και την ύπαρξη 'βιωματικών' συμφερόντων. Στην εργασία αυτή θα επιχειρήσουμε μια κριτική της κυρίαρχης βιοηθικά αντίληψης για την ηθική δικαιολόγηση των ΠΟ η οποία βασίζεται στην 'άποψη της επέκτασης' αναφερόμενοι κυρίως στην παραδειγματική περίπτωση των 'ευτυχισμένων ανοϊκών' οι οποίοι έχουν ισχυρά βιωματικά συμφέροντα τα οποία μπορεί να αντιπαρατεθούν στα 'επεκτεινόμενα' κριτικά συμφέροντα.Για τον σκοπό αυτό θα εξετάσουμε αρχικά τις κυριότερες θεωρίες ΠΤ που επηρεάζουν την βιοηθική συζήτηση. Αυτές είναι η βιολογική, η ανθρωπολογική, η αφηγηματική, και η ψυχολογική. Τόσο οι ψυχολογικές όσο και οι αφηγηματικές εννοήσεις του προσώπου υιοθετούν εμπειριστικές διαβαθμίσεις, οι οποίες υπόκεινται σε σχετικιστικές εκτιμήσεις, και μπορεί να οδηγήσουν σε περιορισμούς και αποκλεισμούς από την έννοια της προσωπικότητας. Προβάλλουν ως αναγκαίο ένα μεστό πρωτοπρόσωπο καθορισμό της ΠΤ, ο οποίος παγιώνεται ως προσωπικότητα, προάγοντας έτσι το κύρος των ΠΟ. Παρά την κυρίαρχη θέση τους στην βιοηθική, επειδή στηρίζουν φιλοσοφικά την 'άποψη της επέκτασης', αντιμετωπίζουν διάφορες σοβαρές ενστάσεις.Υποστηρίζουμε την 'ένσταση κατά του ηθικού κύρους' των ΠΟ υιοθετώντας μια καντιανή υπερβατολογική θεώρηση της ΠΤ, η οποία διασφαλίζει ένα σταθερό πυρήνα, που παρέχει την βάση για μια αντίληψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ως ανεξάρτητης από κάθε εμπειρικό υπολογισμό ικανοτήτων. Η συγκεκριμένη αντίληψη της αξιοπρέπειας περιλαμβάνει και τους μη ικανούς για έκφραση της βούλησής τους ασθενείς, και είναι αυτή που θεωρούμε ότι τίθεται σε κίνδυνο από την ευρεία και αβασάνιστη αποδοχή των ΠΟ. Επίσης διερευνούμε την δυνατότητα ηθικής δικαιολόγησης των ΠΟ στα ηθικά κείμενα του Καντ, λαμβάνοντας υπ' όψη τις αναφορές του στην αυτοκτονία.Λέξεις κλειδιά: προγενέστερες οδηγίες, προσωπική ταυτότητα, J.S.Mill, Harry Frankfurt, Derek Parfit, David Velleman, Ronald Dworkin, Καντιανή υπερβατολογική ταυτότητα. AbstractAdvance directives (ADs) are directives that a competent person gives in advance, for her treatment in case she is characterized (legally or by medical evaluation) incompetent for rational decision making that can guide action. ADs may be demands for active or passive euth...

Integrative Bioethics engages in descriptive and normative fields, or in two cultures, as Snow puts it in The Two Cultures and the Scientific Revolution, announcing though, in his later writings the emergence of a third culture that can mediate between the two. Thomas Kuhn in The Structure of Scientific Revolutions exposes the practice of a new paradigm of the teaching of history describing in fact the relation of science and humanities in the positivist era. The long standing reasons-causes debate that lay the groundwork of the implied incompatibility of the two cultures, as it reflects on the Collingwoodian anti-causalism of the philosophy of history, against Davidsonian causalism, may elucidate the problem of the ‘marriage’ of cultures. Taking a look on Collingwood’s absolute presuppositions and Carnap’s external to linguistic frameworks questions, will help us investigate the possibility of a coherent framework for integrated Bioethics. Can we frame a transdisciplinary field, where science and humanities as collaborating social practices, or as a new ‘cultural policy’ (according to Richard Rorty), will abstain from normative violence against each other?