Zarys treści. Elbląg, założony w 1237 roku na tzw. surowym korzeniu przez zakon krzyżacki w centrum ziem pruskich, do 1309 roku był głównym portem krzyżackim i stolicą państwa zakonnego w Prusach, potem siedzibą wielkiego szpitalnika. Miasto otoczone obwałowaniami obronnymi z regularną zabudową blokową i siatką ulic, nie posiadało wyodrębnionego placu targowego, jego funkcję pełniła główna oś miasta -ulica Stary Rynek. Obok szybko rozwijającego się miasta i zamku krzyżackiego lokowano Nowe Miasto i Wyspę Spichrzów, które od 1478 roku tworzyły kompleks osadniczy określany jako Elbląg. Do końca XV wieku był on otoczony podwójnym obwodem kamienno-ceglanych murów obronnych. Pod koniec XVI i w 1. połowie XVII wieku miasto otrzymało fortyfikacje bastionowe w postaci podwójnego pierścienia. Rozwój przestrzenny Elbląga, potwierdzony w źródłach historycznych, kartograficznych i przede wszystkim archeologicznych, ukazuje prężnie rozwijający się ośrodek, będący jednym z trzech najważniejszych, (obok Gdańska i Torunia) istniejących w Prusach Krzyżackich, a potem Królewskich.Słowa kluczowe: Elbląg, średniowiecze, okres wczesnonowożytny, rozwój przestrzenny, fortyfikacje nowożytne.

No abstract

No abstract