No abstract

In Turkey, the process of squatterisation can best be traced to the increase in its urban population from 24 percent in 1950 to 59 percent in 2000. In the periods up to the present, the prevention, improvement and renewal of squatter settlements were not achieved within the existing legal framework and planning structure; and their urban quality has been degraded. The aim of this article is to discuss the upgrading of squatter settlements through a mitigation process considering the possibility of an earthquake in Istanbul. The target groups of this upgrading study are the squatter dwellers and their settlements. In getting prepared for the predicted big Istanbul earthquake, the improvement of squatter housing is extremely important for the existing urban housing stock. With this aim, the undesirable consequences of a possible natural disaster in various squatter settlements in Istanbul were scrutinised. Also, earthquake-forecasting reports were analysed in conjunction with squatter maps to extract data for the purpose of upgrading squatter settlements through rehabilitation, reconstruction and reinforcement at the urban and architectural levels with amelioration of damage after an earthquake. In the article, a model is proposed which includes measures to transform squatter zones into healthy areas by means of simple reinforcement and contemporary solutions. This article is based on a research project requested and sponsored by the Istanbul Metropolitan Municipality during 2003-2004.

The idea of nature is one of the main debates in social sciences since ecological problems are firstly discussed. Recently, theoricians in several majors claim a new geographical era named Anthropocene. It means there is no autonomous natural system left on Earth. In that perspective, the main idea behind sustainable architecture needs to be re-discussed. The aim of this article is to clarify the idea of nature in architecture before and after the new description of Anthropocene. To maintain this purpose, article uses modern avant-garde roots of architecture in the idea of nature with discussing the theoretical debates of Frank Lloyd Wright and Buckminster Fuller. The relationship between avant-garde architects'theories and designs could clarify the architectural point of view in the new possible Anthropocenic situation.

No abstract

Bu araştırmanın amacı lisans öğrencilerinin yaşam pozisyonları, duygularını yönetme becerileri, koşulsuz kendini kabul düzeyleri ile temas engellerinin affetme üzerindeki yordayıcı rolünün incelenmesidir. Araştırmada ayrıca lisans öğrencilerinin affetme alt boyutlarında cinsiyete göre anlamlı farklılık olup olmadığının incelenmesi amaçlanmıştır. Araştırmanın çalışma grubu 2015-2016 Eğitim-Öğretim yılında, Akdeniz Üniversitesi’nin çeşitli fakültelerinde eğitim almakta olan 673 lisans öğrencisinden oluşmaktadır. Katılımcıların 471’i kadın, 202’ si erkektir. Araştırma verilerinin toplanmasında Kişisel Bilgi Formu, “Heartland Affetme Ölçeği”, “Yaşam Pozisyonları Ölçeği”, “Koşulsuz Kendini Kabul Ölçeği”, “Duyguları Yönetme Becerileri Ölçeği” ve “Gestalt Temas Engelleri Ölçeği” kullanılmıştır. Araştırma sonucunda kendini ve başkalarını affetme alt boyutlarında cinsiyete göre anlamlı farklılık olduğu görülmüştür. Analiz sonucunda erkek lisans öğrencilerinin kendini affetme düzeylerinin kadın lisans öğrencilerinden; kadın lisans öğrencilerinin ise başkalarını affetme düzeylerinin erkek lisans öğrencilerinden daha yüksek olduğu bulunmuştur. Çoklu doğrusal regresyon analizi sonucunda “Ben OK’im-Sen OK’sin” yaşam pozisyonunun (YP) kendini ve durumu affetmeyi; “Ben OK değilim-Sen OK değilsin” YP’nin başkalarını ve durumu affetmeyi;“Ben OK değilim-Sen OK’sin” YP’nin kendini, başkalarını ve durumu affetmeyi anlamlı olarak yordadığı bulunmuştıur. Koşulsuz kendini kabul değişkeninin affetmenin tüm alt boyutlarını anlamlı olarak yordadığı görülmüştür. Bulgular ayrıca duyguları yönetme becerilerinin kendini ve durumu affetmenin anlamlı yordayıcısı olduğunu göstermiştir. Gestalt temas engellerinde temas engelinin kendini affetmeyi; bağımlı temas engelinin ve temas sonrası engelinin başkalarını affetmeyi anlamlı şekilde yordadığı görülmüştür.