Background The COVID‐19 pandemic has seriously affected elderly individuals and it has been associated with high morbidity and mortality rates. This study was conducted to examine the relationship between fear of COVID‐19, social isolation and depression in elderly individuals. Methods The study is a descriptive type. The sample consisted of 362 elderly people. The study data were collected using the Introductory Information Form, the Fear of COVID‐19 Scale, the Nottingham Health Profile Social Isolation Scale and the Geriatric Depression Scale‐Short Form. Results It was determined there was a positive and moderate relationship between fear of COVID‐19 and depression and social isolation, and a positive and high relationship between social isolation and depression, and the results were statistically significant ( P < 0.001). Conclusions Public health nurses, during epidemic periods, should help elderly individuals manage their fears about the disease. In addition, they should lead the practices that can sustain social participation and prevent depression in the elderly.

Purpose: This study was conducted to determine the correlation between spiritual well-being and hope and depression in oncology patients. Design and Methods:The sample of the study consisted of 210 cancer patients. For data collection, a Patient Information Form, the FACIT-Sp-12 Scale, the Beck Hopelessness Scale, and the Beck Depression Inventory were used. Findings:The patients had mean scores of 32.02 ± 5.14 for spiritual well-being, 4.15 ± 4.17 for hopelessness, and 16.05 ± 8.29 for depression. A negative relationship was determined between spiritual well-being and hopelessness and depression, and a positive and significant relationship was found between depression and hopelessness.Practice Implications: Oncology patients should be given psychosocial care that supports their spiritual well-being and hope, and depression symptoms should be well known and given importance.

Bu araştırma, yaşlı bireylerde düşme ve düşmeyi etkileyen faktörlerin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı-kesitsel nitelikteki araştırmanın evrenini, Erzurum il merkezinde bulunan Aile Sağlığı Merkezleri'ne kayıtlı 65 yaş ve üzeri bireyler; örneklemini ise Nisan 2019-Haziran 2019 tarihleri arasında ilgili merkezlere başvuran ve çalışmaya katılmayı kabul eden 373 yaşlı oluşturmuştur. Araştırmanın verileri; "Sosyo-Demografik Özelliklere İlişkin Bilgi Formu", "Genel Sağlık Durumuna İlişkin Bilgi Formu" ve "Düşme Durumuna İlişkin Bilgi Formu" kullanılarak toplanmıştır. Veriler SPSS 22.00 paket programında; sayı, yüzde ve ki-kare testi kullanılarak analiz edilmiştir. Bulgular: Araştırmaya katılan yaşlı bireylerin; %76.9'u 65-74 yaş aralığında, %55.8'i kadın ve %44.5'i ilköğretim mezunudur. Araştırmaya göre, yaşlı bireylerin %24.9'unun son bir yıl içinde düşme öyküsü olup %8.6'sının son 6 ay içerisinde tekrarlayan düşmeleri olmuştur. Ayrıca yaşlı bireylerin %45.8'i düşme korkusu yaşadığını belirtmiştir. Yaşlıların son bir yıldaki düşme durumlarının; yaş grubu, yardımcı araç kullanımı ve kronik hastalık varlığına göre istatistiksel olarak anlamlı farklılık gösterdiği belirlenmiştir (p<0.05). Yaşlı bireylerin düşme korkusunun ise; yaş grubu, cinsiyet, eğitim durumu, medeni durum, çalışma durumu ve sürekli ilaç kullanma durumlarına göre istatistiksel olarak anlamlı farklılık gösterdiği bulunmuştur (p<0.05). Sonuç: Araştırmaya göre yaşlıların yaklaşık dörtte biri son bir yıl içerisinde düşme deneyimlemekte ve yarısı düşme korkusu yaşamaktadır. Yardımcı araç kullanan ve kronik hastalığı olan yaşlıların son bir yıldaki düşme oranları daha yüksektir. Yaşlılardan kadınların, evli olmayanların, çalışmayanların ve sürekli ilaç kullananların ise düşme korkuları daha yüksektir.