Sigara içimi gastrointestinal sistem dahil olmak üzere bir çok doku, organ ve sistemi etkilediği bilinmektedir. Mide motor fonksiyon bozukluklarının bazı belirti ve semptomlarının, elektrogastrografik analiz sonuçlarıyla iyi korelasyon gösterdiği ifade edilmiştir. Şu ana kadar sigaranın mide hareketlerini yöneten gastrik miyoelektrik aktiviteye etkileri konusunda sınırlı sayıda çalışma yapılmıştır. Bu çalışmada, elektrogastrografi (EGG) tekniğinden yararlanılarak sigara içiminin gastrik miyoelektriksel aktiviteye etkisinin incelenmesi amaçlandı.Yöntemler: Çalışma 8'i sigara içen ve 7'si sigara içmeyen 25-40 yaş aralığında ve bilinen gastrointestinal sistem dahil herhangi bir rahatsızlığı bulunmayan toplam 15 sağlıklı ve gönüllü erkek birey üzerinde gerçekleştirildi. Her katılımcı için 30 dakikalık kontrol periyodu ve ardından 60 dakikalık deney periyodu abdominal EGG kaydı alındı. Tüm kayıtlar aç karna, aynı gün içinde ve ardışık olarak kaydedildi. Günde en fazla iki bireyin kaydı yapıldı. EGG kayıtlarındaki normogastri yüzdesi, dominant frekans ve dominant güç parametrelerini gösteren dalgalar; spektral analiz programı kullanılarak analiz edildi. Kontrol periyodunda kronik sigara içiminin, deney periyodunda ise kronik içicilerde akut sigara içiminin etkisi araştırıldı. Çalışmadan elde edilen verilerin değerlendirilmesinde nonparametrik testlerden Mann-Whitney U testi kullanıldı. Karşılaştırmalardan elde edilen p değerleri p < 0.05 ise anlamlı olarak değerlendirildi.Bulgular: Kontrol periyodunda kronik sigara içen bireylerin EGG kaydı sonuçları sigara içmeyen bireylerin sonuçlarıyla karşılaştırıldığında sigara içenlerde normogastri yüzdesi, dominant frekans ve dominant güç parametrelerinin her üçünde anlamlı olmayan bir azalma saptandı. Ancak, deney periyodunda kronik içicilerde akut sigara içiminin hem normogastri yüzdesini hem de dominant güç değerini anlamlı olarak azalttığı belirlendi.Sonuç: Çalışmadan elde edilen sonuçlar, sigara içiminin özellikle aktif -akut sigara içiminin gastrik miyoelektriksel aktiviteyi azalttığını göstermiştir.

Objective:The aim of this study was to determine the serum visfatin, eotaxin and fetuin-A levels in patients with normal BMI and overweight type 2 diabetes mellitus (T2DM). Material and Method:This study perform in 30 T2DM patients and in 20 healthy subjects. Test subjects were divided into four groups as two diabetics and two controls. Diabetics with a body mass index (BMI) of 26.2-29.9 kg/m2 were included in the overweight diabetic group (OD), and those with a body mass index of 20.9-24.9 kg/m2 were included in the normal BMI diabetic group (ND). The volunteers in the control group were also divided into two groups as overweight (OC) and normal BMI (NC). Smoking and alcohol users were not included in the study. In addition, patients with significant diabetic complications such as retinopathy, hypertension, neuropathy, renal failure, and cardiovascular disease were excluded from the study. The serum visfatin eotaxin and fetuin-A levels were measured using the ELISA method. The Mann-Whitney U test was used to compare the data of the groups, while Spearman's analysis was applied for the correlations. Results: The visfatin levels of the OD and ND were significantly higher compared to those of their control groups (p<0.05 and p<0.05 respectively). In addition, the eotaxin levels of the diabetic patients both OD and ND were significantly higher than those of their control group (p<0.001 and p<0.05, respectively). Serum fetuin-A level was not different between groups. Conclusion: Serum visfatin and eotaxin levels are high in patients with T2DM, and this elevation is dependent on BMI. In addition, visfatin level is high in overweight non-diabetic subjects.

No abstract