The evaluation process is used to test the efficiency of training (Demirel; 2015). The literature shows that evaluating each item throughout the process will contribute to pupils and program development. Currently implemented in formal preschool education institutions in Turkey, the Preschool Education Program by Ministry of Education (2013) stipulates evaluation of pupils, program, and teachers during the educational process. The training methods inspired by Montessori, Waldorf, and Reggio Emilia adopted by private education institutes in Turkey also incorporate multi-dimensional assessment throughout the process. The study therefore aims to identify the evaluation methods adopted by teachers working in educational institutions with different preschool education approaches and to report their views on the benefits of such evaluations. This study uses case study design, a common method in qualitative research. The study group was determined by criterion sampling. The study group consisted of 15 preschool teachers (two teachers working in private schools that employed Waldorf approach, two teachers Montessori approach, two teachers Reggio Emilia approach, and nine teachers working at state schools, three of which used child-centered approach while six of which used teacher-centered approach). In the interviews conducted with the teachers using semi-structured interview technique, the opinions of teachers about their assessment forms, the results of the assessment studies and the applicability of alternative assessment methods were obtained. A voice recorder device was used to record the interviews, and the recordings were then transcribed; the data were analyzed by content analysis method. The explanations examined by each researcher were assigned specific codes, and then these codes were compared. If there were differences between the codes, the researchers worked together to assign proper codes. All teachers other than those adopting traditional teacher-centered

No abstract

Öz bakım becerileri yaşam becerileri olup her yaştaki bireyin sahip olması gereken becerilerdir. Bu beceriler, bireyin fiziksel, duygusal ve sosyal gelişimi ve bu alanlardaki yaşamı için de oldukça önemlidir. Son günlerde özellikle el yıkama öz bakım becerisinin günümüz insanın COVID-19'dan kendini koruyabilmesi hatta hayatta kalabilmesi için ne kadar önemli olduğu görülmektedir. Dünya Sağlık Örgütü başta olmak üzere Türkiye'de de Sağlık Bakanlığı Koronavirüs Bilim Kurulunun COVID-19 ile başa çıkmaya ilişkin yönergelerinin el yıkama öz bakım becerisini kullanmayla başlatıldığı dikkati çekmektedir. Öz bakım becerlerinin çok erken yaşlarda kazanılması gerekmektedir. Aile, çocuğun öz bakım becerilerini kazanma şansı bulduğu ilk ortam, ebeveynler ise ilk destekleyicilerdir. Bu araştırmanın temel amacı, 60-66 aylık çocukları olan annelerin, kız ve erkek çocukların öz bakım becerilerine yönelik beklentilerinde anlamlı farklılık olup olmadığını belirlemektir. Bu araştırma, betimsel araştırma modeli ile yürütülmüştür. Çalışma grubu, 2018-2019 Eğitim Öğretim Yılı Muş İli Hasköy İlçesinde bulunan bağımsız anaokullarına devam eden 60 (30 kız, 30 erkek) 60-66 aylık çocuğun annelerinden oluşmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak Çetinkaya (2012) tarafından geliştirilen Okul Öncesi Öz Bakım Becerileri Ölçeği'ndeki maddelerden faydalanılarak oluşturulan, Çocuklardan Beklenilen Öz Bakım Becerileri Anket Formu kullanılmıştır. Verilerin analizinde, ki-kare anlamlılık testi kullanılmıştır. Annelerin çocukların öz bakım becerilerine ilişkin beklentilerinin belirlenebilmesi için araştırmacı, annelerle yüz yüze bireysel görüşmeler yapmıştır. Bu görüşmeler iki oturumda gerçekleştirilmiştir. İlk oturumda annelere "5 yaşındaki kız çocuğu…..yapar mı?" yönergesi verilmiştir. Verilen yönerge ile ankette yer alan maddeleri cevaplamaları istenmiştir. Bu oturumda, annelerin kız çocuklarından beklentilerine ilişkin veriler toplanmıştır. İki hafta sonra yapılan ikinci oturumda aynı uygulama işlemi erkek çocuğuna yönelik yönergeler verilerek yapılmıştır. Araştırma sonuçlarında, annelerin kız ve erkek çocukların öz bakım becerilerine yönelik beklentilerinden sadece tertip düzen becerilerine ilişkin maddelerde kız çocuklarına yönelik beklentiler lehine istatistiksel olarak anlamlı fark tespit edilmiştir.

Knowing humor development can be rather beneficial in terms of providing opportunities to better know children and evaluate their development. This study aimed to explore the process of humor development in preschool and primary school children in line with McGhee's humor development theory. The study employed a single screening model, specifically one of the commonly used screening models in general practice. The study group consisted of 101 children ranging in age from 2 to 11. Research data were collected through a 5.01-minute-long video which included scenes suitable for the stages in McGhee's humor development theory, semi-structured observation forms and a research diary. Descriptive analyses and content analyses were used to analyze research data. Children aged 2 produced the lowest amount of laughter response in the scenes in all stages, followed by those aged 3 and 4. The strongest laughter response occurred in 5-year-old children to the scenes pertaining to stages 2, 3, and 4. The scenes in stage 5 elicited the strongest laughter response in children aged 11. The humor development characteristics of the children in this study were found to be consistent with the general principles of McGhee's theory of humor development. Adopting research techniques that measure children's reactions to real-life situations could be useful in future research on the same topic. Research on children's production of humor may provide different insights into the development of humor. It is suggested that adults, such as parents and teachers, use examples of humor that are appropriate for the characteristics identified in this study and similar studies in order to build positive relationships with children. Keywords: humor development, child development, preschool education, incongruity theory, humor theories