<p>„Priorytety współpracy zagranicznej województwa” to specjalna uchwała sejmiku zawierająca cele tej współpracy, jej kierunki geograficzne oraz deklaracje co do przystępowania do międzynarodowych zrzeszeń regionalnych. Dokument ten jest podstawą podejmowanych przez województwo inicjatyw zagranicznych i prowadzenia współpracy z regionami innych państw. Artykuł, w oparciu o analizę porównawczą pierwszych uchwał przyjętych w latach 1999–2000 i tych uchwalonych już po 2004 roku, weryfikuje hipotezę, że przystąpienie Polski do Unii Europejskiej spowodowało przynajmniej modyfikację, a w wielu przypadkach także przeorientowanie zarówno celów, jak i kierunków współpracy, a także zamierzeń co do przystępowania do stowarzyszeń międzynarodowych.</p>

Many municipalities undertake actions individually and/or collectively, in cooperation with central administrations, regional authorities, the private sector, and other municipalities (both nationally and internationally). This paper aims to examine how they use transnational municipal networks (TMNs) as a tool for cooperation that supports marine governance in the context of climate change adaptation and mitigation. The analysis is carried out at two dimensions: spatial range (global or regional) and spatial identity (coastal or inland). Three case studies of TMNs are examined in detail: the C40 Cities Climate Leadership Group (C40); Connecting Delta Cities (CDC) and the Union of Baltic Cities (UBC). As research has shown, due to their organizational and normative limitations and a lack of maturity in ocean literacy, TMNs are not able to fully engage in all the activities related to climate change adaptation and mitigation as suggested by the UNEP. The TMNs implement both mitigation and adaptation measures, although ‘soft’ mitigation actions seem to be the most common. While the scale and innovativeness of a networks’ operation are determined by their specificity resulting from their spatial identity, the effectiveness of jointly developed strategies and actions depend heavily on the allocation of human resources and the level of commitment of the involved cities toward becoming leaders.

Europejską współpracę terytorialną (EWT) wprowadzono jako jeden z celów polityki spójności Unii Europejskiej w perspektywie finansowej 2007–2013. Regulacje przyjęte na lata 2014–2020 oznaczają zarówno kontynuację pewnych sprawdzonych wcześniej rozwiązań, jak i wprowadzenie – mniej lub bardziej istotnych – zmian wynikających z oceny doświadczeń lat poprzednich. Celem artykułu jest przeprowadzenie analizy porównawczej regulacji prawa unijnego dotyczących wsparcia EWT z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz instrumentu prawnego, jakim jest europejskie ugrupowanie współpracy terytorialnej (EUWT).

Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na dwa zasadnicze pytania. Po pierwsze, czy, i jeżeli tak, to w jakim stopniu, Unia Afrykańska przygotowując konwencję o współpracy transgranicznej wzorowała się na rozwiązaniach europejskich opracowanych przez Radę Europy? Chodzi o takie kwestie, jak przyjęta definicja współpracy transgranicznej, struktura oraz treść konwencji. Po drugie, które z rozwiązań zastosowanych w Konwencji z Niamey wynikają ze specyfiki sytuacji na kontynencie afrykańskim i na czym one polegają? Analizie poddano wyłącznie akty prawne (analiza komparatywna treści konwencji), a nie empiryczne przykłady współpracy transgranicznej.