In this paper, we shall compare the average volatility that characterises the main stablecoin design types with a view to answering the question of whether all stablecoin designs accomplish the goal of minimising their price fluctuations to the same degree. Our research is motivated by the lack of rigorous studies comparing volatility of different stablecoin types stressed in the literature as well as the practical importance of such a comparison from the investors’ viewpoint. We opted for a standard volatility measure, i.e., standard deviation of return rates, corrected it for autocorrelation, and detected differences between distributions of the measure in three stablecoin groups using various non-parametric tests, i.e., the Kruskal–Wallis test, the bootstrap F-test, post-hoc tests and non-parametric contrasts. We proved that stablecoins do not deliver equally on the promise to provide stable market value with tokenised funds being leaders. Tokenised funds design involves complete coverage of the stablecoin supply in units of the currency of reference as well as great dependence on the trusted third-party acting as a trustee for the collateral. Our study reveals that existing complex stablecoins designs hardly compete with this simple design in terms of volatility.

This article deals with the emerging topic of stablecoins, which is an umbrella term used to refer to a stable cryptocurrency. The authors shall address a number of questions, namely: what are stablecoins; when are they used; what are the most common characteristics of stablecoins. The authors shall also present a taxonomy of stablecoins based on the mechanism employed to stabilize their value. A more thorough exploration of the market for stablecoins will follow, with particular attention given to the controversies surrounding the most popular of stablecoins – Tether.

Przedstawiona w niniejszym opracowaniu analiza ma na celu zbadanie wpływu zastosowania przez Rezerwę Federalną (FED) niestandardowych instrumentów z zakresu quantitative easing (QE) na kursy wybranych walut. W szczególności poszczególne fazy działań Rezerwy Federalnej, znane powszechnie jako QE1, QE2 i QE3, porównano pod kątem wywoływania efektu prowadzącego do osłabienia wartości dolara amerykańskiego i aprecjacji walut obcych w wyniku zastosowanego na dużą skalę zasilenia rynków finansowych. Przeprowadzona analiza umożliwi prowadzenie dalszych badań nad efektami podejmowanych przez banki centralne działań antykryzysowych.Na podstawie dokonanych analiz autorka wysuwa wniosek o statystycznie istotnym wpływie działań podjętych przez Rezerwę Federalną na kursy walut, w szczególności Australii i Brazylii. Zmiany stanu bilansowego aktywów stanowiły bowiem przyczynę w sensie Grangera dla kształtowania się zmian kursu dolara australijskiego i reala brazylijskiego w okresie od momentu wdrożenia programu zakupu papierów wartościowych. Sformułowane na podstawie tej obserwacji modele VAR pozwalają wyciągnąć wniosek o spadku wartości dolara amerykańskiego w wyniku działań z zakresu quantitative easing. Zależność ta nie została potwierdzona w odniesieniu do pozostałych walut.

Kryzys finansowy, który rozpoczął się w 2007 r. w USA, zwany jest również kryzysem hipotecznym lub kryzysem subprime (subprime mortgage crisis). Nosił on znamiona tzw. kryzysu kredytowego. Poniższy artykuł stawia sobie za cel ustrukturyzowanie stanu wiedzy na temat genezy kryzysu hipotecznego w USA i spojrzenie na jego przyczyny przez pryzmat ostatniego dziesięciolecia. Wyróżnione zostały poniższe czynniki: globalna nierównowaga i polityka Systemu Rezerwy Federalnej w latach 2001-2007; sytuacja na rynku nieruchomości i polityka mieszkaniowa w USA; rozwój sektora finansowego i nadzór nad rynkami; polityka kredytowa banków komercyjnych i ich apetyt na ryzyko; polityka finansowania działalności banków – wykorzystanie sekurytyzacji i dźwigni finansowej; inżynieria finansowa i agencje ratingowe.

No abstract