I. Dünya Savaşı neticesinde kurulan Milletler Cemiyeti silahlı çatışmaları önlemede başarılı olamamış ve II. Dünya Savaşı yaşanmıştır. II. Dünya Savaşı çok geniş bir alanı çok yoğun bir şekilde etkilemiş ve ciddi ihlaller ortaya çıkmıştır. Bu nedenle Milletler Cemiyeti’nde ortaya çıkan eksikliklerin giderildiği başarılı bir örgüt kurma fikri daha etkili bir şekilde destek görmüş ve 1945 yılında San Francisco Konferansı’na katılan 50 devletin onayıyla Birleşmiş Milletler (BM) kurulmuştur. Birleşmiş Milletler, dönemin şartlarına uygun olarak ortaya çıkmış ve bu nedenle II. Dünya Savaşı’nın galibi olan devletlerin yoğun etkisi altında kalmıştır. Bu durum ilgili düzenlemelere de yansımış, ancak özellikle Güvenlik Konseyi’nin yapısı ve özellikleri eleştirilmiştir. Ancak eleştiriler düzenlemelere engel olamamış ve Güvenlik Konseyi’nde beş daimi üye statüsü oluşturulmuştur. Veto hakkı olarak ifade edilen hak sayesinde esasa ilişkin bir hususta Güvenlik Konseyi’nin karar alabilmesi bu devletlerin olumlu oyuna ya da en azından çekimser kalmasına bağlı olmuştur. Bu durum BM’nin kuruluşundan beri eleştirilen ve farklı çözüm önerileri sunulan bir husustur. Açık Uçlu Çalışma Grubu’nun önerileri, Uzlaşma için Birlik Grubu’nun önerileri, G-4 devletlerinin önerileri, BM Genel Sekreteri Kofi Annan’ın A ve B planları, Afrika Grubu, L.69 Grubu ve S-5 Grubu’nun önerileri bunlardan bazılarıdır. Önerilerde özellikle Güvenlik Konseyi’nin üye sayısının arttırılması ve bu kapsamda daimi üye sayısının arttırılmasına yer verilmiş ve veto hakkı noktasında farklı görüşler ileri sürülmüştür. Ancak henüz sorun çözülememiştir. Çünkü veto hakkına sahip olan beş daimi üye (ABD, Rusya, Çin, İngiltere ve Fransa) daimi üyelikten kaynaklanan ayrıcalıklardan vazgeçmek istememektedir. Çözüm önerilerinin tamamı BM Andlaşması’nda değişiklik gerektirmektedir. Değişikliğin yapılabilmesi ise yine Genel Kurul’da bu beş devletin içinde bulunduğu 2/3 bir oyçokluğunun sağlanmasına bağlıdır.

Uluslararası hukukta kuvvet kullanımı, kuvvet kullanma yasağı ve bu yasağın istisnalarına ilişkin Birleşmiş Milletler (BM) Sözleşmesi'nde açık bir düzenleme mevcuttur. Ancak bu düzenlemelerin terörle mücadele konusunda esas alınıp alınamayacağı tartışmalıdır. Bu çalışmada öncelikle BM Sözleşmesi esas alınarak uluslararası hukukta kuvvet kullanımı ve tarihi gelişimi, kuvvet kullanma yasağı, bu yasağın kapsamı ve istisnalarından bahsedilecek ve terörle mücadelede BM Sözleşmesi'ndeki düzenlemelere özellikle kuvvet kullanma yasağının istisnası olarak 51. maddede düzenlenen meşru müdafaaya yönelik hükme dayanılıp dayanılmayacağı incelenecektir.Bunun yanı sıra uluslararası hukukta kuvvet kullanma yasağının istisnalarından biri olan meşru müdafaanın yeniden yorumlanmasına ve tartışmalı bir şekilde uygulamada kapsamının genişletilmesine neden olan 11 Eylül 2001'de yaşanan Amerika Birleşik Devletleri (ABD)'ne yönelik terör saldırılarına ve bunların meşru müdafaanın ele alınmasında yarattığı tartışmalı farklılıklara değinilecektir.