Forests are the leading ecosystems that are under threat due to the pressure of global change. Being under pressure for a forest ecosystem means fragmented and isolated habitats, decrease in biodiversity and change in the landscape. In recent years, restoring landscape connectivity by minimising landscape fragmentation has been recognised as a key strategy to conserve biodiversity. Well-connected habitat networks are thought to both protect existing populations and help adaptation under climate change. It is therefore priority to understand how best to maintain and develop connectivity in fragmented landscapes at multiple spatial scales for effective conservation of forest biodiversity. In this study, fragmentation analysis was performed using area, edge, and isolation metrics in the forest matrix in the Rize landscape and connectivity corridors were interpreted to manage the impact of this fragmentation on species and habitats. The fragmentation analysis was carried out on 3 classes as broad-leaved, coniferous, and mixed using land cover/land use data with the years 1990-2018. The connectivity corridors between these classes were analysed using core area data and resistance maps. According to the results; it was observed that fragmentation in broad-leaved and coniferous classes and an increase in mixed forest class. In the connectivity analysis it was observed that the limiting effects arising from human activities increased more in 2018 compared to 1990. The results of this study showed that in a fragmented forest matrix, connectivity corridors can be identified and reconstructed the conditions necessary for the survival of biodiversity

Bu araştırmanın amacı; bir üniversite yerleşkesinin bulunduğu mikro havzada taşkın riski taşıyan alanları belirlemek ve çok kriterli karar verme yöntemi kullanarak risk durumunu değerlendirmektir. Araştırmada, taşkın risk derecelerini tahmin etmek için yapılan tüm mekânsal analizler Coğrafi Bilgi Sistemleri ortamında gerçekleştirilmiştir. Yöntem; akış birikimi, yağış yoğunluğu, jeoloji, arazi örtüsü/kullanımı, eğim, yükseklik ve drenaj ağlarından uzaklık olmak üzere yedi değişkeni içermektedir. Yöntemdeki her bir değişkene farklı ağırlıklar verilmiş olup, bu ağırlıklar Analitik Hiyerarşi Süreci ile hesaplanmıştır. Ağırlık değerlerine göre farklı değişkenlerin kapsadığı bilgiler üstüste çakıştırılmış ve taşkın risk haritası oluşturulmuştur. Sonuçta, Siirt Üniversitesi Kezer Yerleşkesi, taşkın riskinin orta derece olduğu bölgede yer almıştır. Arazi örtüsü/kullanımı dağılımına bakıldığında en riskli alanlar, şehir yapısının yoğun olduğu bölgelerdedir ve %14.02 ile temsil edildiği görülmüştür. En risksiz alanlar ise ormanlık alanlardır ve yüzdelik dağılımda %0.1 oranındadır. Araştırma alanında en yüksek ve yüksek taşkın riski taşıyan alanların yüzdelik olarak toplamı %21.62’dir. Yöntemin, özellikle küçük ölçekli ve çabuk cevap aranan çalışmalarda oldukça kullanışlı olduğu ve alt ölçek plan çalışmalarında uygulanabilirliği de varılan sonuçlar arasındadır.

Bu çalışmanın amacı, 2000-2012 yılları arasında Siirt peyzajında meydana gelen parçalanmanın, endemik bitkiler üzerindeki etkisini araştırmaktır. Yöntemsel olarak, 2000-2012 yıllarına ait CORINE arazi örtüsü/arazi kullanımı verisi kullanılarak leke sınıfları üretilmiştir. Bu leke sınıfları için Patch Analyst programında yer alan ve FRAGSTATS arayüzüyle çalışan PatchGrid eklentisi kullanılarak peyzaj metrikleri hesaplanmıştır. Siirt peyzajında yer alan endemik bitkilere ait bilgiler derlenerek sayısal ortama aktarılmıştır. Ek olarak, Siirt peyzajında yer alan endemik bitki türlerinin IUCN kırmızı liste sınıfları da değerlendirilmiştir. Araştırma bulgularına göre, belirtilen yıllar arasında Siirt peyzajındaki en parçalı leke sınıfları 2012 yılında kıyı peyzajı ve üzüm bağları olmuştur. Her iki leke sınıfı için MPS, NumP ve CA değerleri 100% düşüş göstermiştir. Diğer yandan aynı yıllar arasında meyve bahçeleri, seyrek bitki alanları, sulanmayan ekilebilir alan ve doğal çayırlıklar daha büyük lekelere dönüşmüştür. Endemik türler ile leke sınıfları arasındaki ilişkiye bakıldığında, türlerin bulunduğu leke sınıflarının 48%'i değişime uğramıştır.

Protected areas have two tasks on a global scale: First, to protect biodiversity and second, to ensure the continuity of ecosystem services. Identifying potential links between protected areas in a region and barriers between these links or restoration points is very important for the effective development and implementation of conservation strategies within the scope of biodiversity. In this study firstly, potential connectivity corridors between 10 different protected areas were determined to support the biological diversity in the Rize landscape, then the barriers that could block the ecological flows in these corridors were determined by using 100 m, 500 m, 300 m radii. Least Cost Path and Cost Weighted Distance methods were used for both analyses. The most suitable corridors have been identified between Kaçkar Mountains National Park-1 st Degree Natural Protected Areas-Wildlife Protection and Development Area and Firtina Creek. Improvement scores were calculated by considering the radii determined for the barriers. As a result, the highest improvement scores at 100 m, 500 m 300 m radii were calculated as 21.1, 4.49, and 7.0, respectively, and according to these scores, it showed that there were barriers between Karadere, Handüzü Nature Park, Uzungöl Special Environmental Protection Area and Kaçkar Mountains National Park. The method used in this study is important in terms of generating protection strategies for protected areas in the Rize landscape. The results of this study will guide not only protected areas in Rize landscape, but also conservation priority planning studies.

Protected areas, where the interaction of human and nature gain significant ecological, biological, cultural and scenic values and determining character over time, is also of vital importance in maintaining this interaction and protecting its integrity. The protected areas in Bursa, contribute to the landscape heterogeneity of the city and significantly support biological diversity. In this study, the protected areas in Bursa and the landscape connectivity between them and the effectiveness of protected areas related to land use in supporting landscape connectivity were evaluated. For this, the 2018 land use/land cover map was used and corridor connections were determined using the least-cost-path and Euclidean distance methods. The pinch points between these corridors were estimated using circuit theory. The pair of protected areas with the highest effective resistance (37.52) has been nature park and wildlife protection area. Least effective resistance value was calculated between seed stand and national park. The maximum value of the pinch points between all protected areas was calculated as 0.10. The pinch points between protected areas in the landscape represented the areas where movement between protected areas would be directed. Even a small loss of space at pinch points can compromise the connection between protected areas disproportionately. Therefore, determining the pinch points in the landscape has a very important place in planning studies.