No abstract

Maxillary sinus grafting is a commonly used treatment alternative in cases with insufficient bone height to enable insertion of implants in the posterior maxilla. It is commonly carried out with autogenous grafts, biomaterials or both. Autogenous bone grafts are considered gold standard for this procedure; however, due to donor site morbidity, it is not as commonly used as other biomaterials. Mandibular tori are hyperostoses on the lingual side of the mandible in the premolar region. This a case in which mandibular tori were used for a sinus augmentation procedure. The patient was then followed up for 2 years with no complaints, or objective symptoms.

Over the years, there have been a series of innovative approaches to the alveolar bone augmentation techniques. These have led to the modifications of the existing methods and the establishment of more efficient ways to obtain sufficient bone mass that is necessary for the implant procedure. The aim of this paper is to propose a novel augmentation technique, and to investigate its efficacy, particularly during the healing process of the maxillary alveolar bone prior to the implant treatment. During the application of the proposed methodology, first, the ridge-split technique was applied to the posterior maxilla. Then, a horizontal augmentation procedure was performed with an autogenous bone graft. Implants were placed at the second month of the surgery. Prosthetic rehabilitation was completed after the osseointegration of the implants. The technique was compared with the ridge-split method with simultaneous implant placement in 14 patients. The groups were divided into 2, the control group and the experimental group, each containing 7 patients. The aimed success criteria for the status of the endosteal implants were fulfilled and there were not any complications observed in the second year of follow-up. The basic practical innovation offered by the proposed surgical technique is to achieve the required horizontal dimension and to change the quality of the bone conveniently. The press-fit insertion leads to multipoint contact healing of the transported bone and the use of cortical block bone in posterior maxilla, led to a significantly advantageous higher stability level for both the placement and the survival of the implants.

onsilloliths are calcified structures and known to be formed by bacteria and organic debris in tonsillar crypts. 1-5 Small areas of calcifications on tonsils are frequently encountered, and more common compared to larger concentrations and volumes of calcifications, which occur with a much lower incidence rate. 2,4,6,7 During clinical examination, tonsilloliths may be seen as either white or yellow hard objects within the tonsillar area. 1,5,8 They may be single or multiple and seen unilateral or bilateral. 4,8,9 Yet, they are usually encountered unilateral and in a single formation. 1,7 They can cause odor and bad taste besides symptoms such as; otalgia, dysphagia, sore throat and a foreign

Gazi Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi'ne başvuran hastalarda meydana gelen mandibula kırıklarının etiyolojisinin, önceki çalışmalarla uyum gösterip göstermediğini ortaya koymaktır. Gereç ve Yöntem: Travma nedeniyle oluşan maksillofasiyal kırık vakaları sıklıkla karşımıza çıkan olgulardır. Maksillofasiyal travmalarda en çok kırılan kemik mandibuladır. Bu çalışmada, 2010-2017 tarihleri arasında fakültemize başvuran ve tıbbi kayıtlarına ulaşılabilen 126 mandibular kırık olgusunun verileri retrospektif olarak incelendi. Yaş, cinsiyet gibi demografik özellikler, etiyolojik faktörler, kırık yeri ve lokalizasyonu, kırık hattında diş mevcudiyeti, tedavi yöntemi, kırık türü, segmentlerde deplasman mevcudiyeti, beraberinde olan yüz yaralanmaları varlığı, komplikasyon görülme sıklığı geriye dönük olarak değerlendirildi. Bulgular: Toplam 132 hastadan 126'sının verileri bu çalışma için kullanıldı. 7 yıllık süre içerisinde 126 hastada toplam 155 adet kırık teşhis ve tedavi edildi. Erkek/Kadın oranı 2,7:1 olarak bulundu. Hastaların ortalama yaşı 32 olarak hesaplandı. En fazla görülen travma etkeni fiziksel şiddet (%38.09), en yaygın görülen lokalizasyon mandibula angulus bölgesi (%21.93) olarak belirlendi. Vakalardan 29 tanesinde çoklu kırık varlığı tespit edildi. 12 vakada (%9.52) postoperatif enfeksiyon ve 8 vakada (%6.34) rijit fiksasyon başarısızlığı gözlendi. Kırıkların %9.52'si açık redüksiyon, %41.26'sı kapalı redüksiyon ve %49.20'si açık redüksiyon ve intermaksiller fiksasyon ile tedavi edildi. Sonuç: Önceki çalışmalarla uyumlu olarak mandibula kırıklarının etiyolojisinde en önemli faktör %38,09 oranıyla fiziksel şiddet, ardından %24,60 oranı ile trafik kazaları olarak saptandı.