Hayvancılık ve tarıma dayalı yaşam şekilleri ile konar göçer yaşam şeklinde canlı yaşamının devam etmesinde tabiat oldukça önemlidir. Toplumlar tabiattaki olaylardan (meteorolojik) ve değişikliklerden (mevsim değişikliği) kendilerini korumak istedikleri gibi tarım ürünlerini, hayvan sürülerini de korumak istemişlerdir ve tabiatta meydana gelen her türlü olay ve değişiklikten hayvanlarının ve tarım ürünlerinin en az şekilde etkilenmesini sağlamak amacıyla da kendilerince bir zaman algısı oluşturmuşlardır. Oluşturulan bu zaman algısı da toplumların kendi takvimlerinin ortaya çıkmasına olanak sağlamıştır. Toplumlar tarafından oluşturulan takvimler ile zamana karşı kontrol sağlanmıştır. Zamana karşı kontrolü takvimle eline alan insanoğlu daha sonra oluşturduğu takvime göre hayatını belli bir düzen içerisinde sürdürmeye başlamıştır. Bu düzen içerisinde toplumlar tekrarlanma gösteren kendisini, tarım ürününü ve hayvanlarını korumak amaçlı çeşitli ritüeller yerine getirmiştir. Bu çalışmanın ana konusunu Kırgız halkının zaman algısı ve bu zaman algısının oluşmasına etki eden faktörler ile “nevruz, çeçkor, ülüş, dambır taş ve cer-suu tayuu” gibi takvimsel uygulamalar oluşturmaktadır. Ayrıca çalışma boyunca bu uygulamaların zamanı, amacı ve bu uygulamalarda yapılan ritüeller ile dilenen dilek ve istekler üzerinde durulmuştur.

Dünya üzerinde genel itibariyle saç, özellikle de uzun saç, kadın ile özdeşleştirilmiş ve kadının bir süs unsuru olarak görülmüştür. Eski Türk toplumlarında ise kadınların ve erkeklerin saçlarının uzun olduğu tarihî kaynaklardan anlaşılmaktadır ve saç uzunluğunun güç ile eş değer görüldüğü, eski dönemlerde toplum hayatı içerisinde saça önem verildiği anlaşılmaktadır. Eski Türk toplumlarında saçın bir değer ifadesi taşımasının izlerini Türk toplumlarının inanç sisteminde aramak mümkündür. En eski Türk inanışlarından Şamanizm’e göre saç canlıdır ve içerisinde bir ruh taşımaktadır. Ayrıca Şamanizm’in uygulayıcıları olan Şamanlar da uzun saçlıdır ve inanışa göre uzun saç onlara güç vermektedir. Şamanizm’in yanı sıra en eski Türk inanışlarından olan, her şeyde bir ruh olduğu inanışına dayanan iye inanışında da özellikle kötü ruhların saç tasvirleri dikkat çekicidir. İnsanlara bela ve felaket getiren kötü ruhlar, genellikle uzun saçlı olarak tasvir edilirken insanların saçları aracılığıyla da insanlara bela ve kötülük getirdiğine inanılmaktadır. Türk toplumlarında çeşitli inanışlar neticesinde saçla ilgili gelişen inanışların izlerini bu çalışma Kırgız halk kültürü içerisinde takip etmiştir. Öncelikle Kırgız halk kültüründe saçın taşıdığı anlamlar üzerinde durulmuş ve kız çocuklarının yaşam dönemlerindeki önemine şekli itibariyle yer verilmiştir. Daha sonra Kırgız halk kültürü içerisinde saçla ilgili unsurlar maddi ve manevi halk kültürü unsurları şeklinde incelenmiştir.

Anadolu ve Kırgızistan; ortak tarihe sahip olmanın verdiği ortak inanışı, ortak kültürü, olaylara ortak bakışı ve olayları ortak algılayışı halk kültürüne dair pek çok uygulamada ve inanışta devam ettirmiştir. Bu ortaklıklar aradan pek çok zaman geçse dahi aynı anlayışla sürdürülmüş ve bugün şaşırtıcı derecede benzerliklerin olduğu uygulamalarda ve inanışlarda kendini göstermiştir. Geçmişteki ortak tarih, kültür ve yaşam zaman içerisinde coğrafyaların değişmesiyle birlikte yerini ortak anılara bırakmıştır. Bu çalışmanın ana konusunu oluşturan kalabalık bir grup eşliğinde ve törensel mahiyette edilen dua, Anadolu ve Kırgız halkında görülen benzerliklerdendir. Özellikle Anadolu’da ve Kırgızistan’da insan hayatında geçiş dönemlerinin önemli görülmesi ve bu dönemlerin dualarla kutsanması, duaların törensel bir uygulama ile kalabalık halk eşliğinde ve toplumca saygın, yaşça büyük kişiler tarafından edilmesi gibi benzer özellikler dua ve dua etme ile ilgili ortaklıklardan bazılarıdır. Bu çalışmada en eski Türk inanışlarından Şamanizm, atalar kültü ve tabiat kültlerinin etrafında şekillenmiş, Şamanizm’deki Şaman dualarından bugünlere ulaşan Anadolu Alevi inanışındaki gülbanklar ile Kırgızistan’daki hayır duası anlamına gelen ak batalar; köken, konu ve işlevsellik açısından karşılaştırılmıştır. Böylece bir zamanlar ortak yaşamanın sonucu olan ortak anılardan dua ve törensel dua etme geleneğinin hem uygulama hem de söyleyişte anımsanarak farklı coğrafyalarda nasıl ve ne şekilde devam ettirildiği benzer ve farklı yönleriyle açıklanmaya çalışılmıştır.