This study aimed at examining the relationship between patient acceptance of illness and adherence to treatment with type 2 diabetes mellitus. Materials and Methods: This cross-sectional, descriptive study was conducted in a state hospital in Sinop with 200 patients diagnosed with type 2 diabetes. The Patient Identification Form, Illness Acceptance Scale, and Adherence Scale to Type 2 Diabetes Mellitus Treatment were applied to collect the study data. Results: In our study, the mean score of the patients' acceptance scale was 24.12 ± 9.30 and 61.5% of the patients scored below this average. This indicates that patients' acceptance levels are low. When the scores of Type 2 Diabetes Mellitus Acceptance Scale were evaluated, their compliance with the treatment was found to be moderate (107.39 ± 13.55). There was a significant and negative relationship between the patients' illness acceptance scale scores and treatment adherence scale scores (-0.78). Conclusion:Majority of patients had low level of admission and moderate compliance to treatment. Amaç: Bu çalışmada tip 2 diyabetes mellitus hastalarında hastalık kabulü ile tedaviye uyum arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu kesitsel tanımlayıcı çalışma, Sinop'da bir devlet hastanesinde tip 2 diyabet tanısı ile takip edilen 200 hasta ile gerçekleştirilmiştir. Çalışma verilerini toplamak için, Hasta Kimlik Formu, Hastalık Kabul Ölçeği ve Tip 2 Diabetes Mellitus Tedavisine Uyum Ölçeği kullanıldı. Bulgular: Çalışmamızda hastaların hastalığı kabul ölçeği puan ortalaması 24.12±9.30'dür ve hastaların %61.5'i bu ortalamanın altında puan almıştır. Bu da hastaların hastalığı Kabul düzeylerinin düşük seviyede olduğunu göstermektedir. Hastaların Tip 2 Diyabetes Mellitus Tedavisine Uyum Ölçeği puanları değerlendirildiğinde tedaviye uyumlarının orta düzeyde olduğu (107.39±13.55) belirlenmiştir. Hastaların hastalığı kabul ölçeği puanları ile tedaviye uyum ölçeği puanları arasında (-0.78) anlamlı ve negatif yönde bir ilişki olduğu belirlenmiştir. Sonuç: Hastaların çoğunluğunun hastalığı kabul düzeyinin düşük ve hastaların tedaviye uyumun orta düzeyde olduğu belirlenmiştir.

Amaç: Bu çalışmanın amacı insülin kullanan diyabetli hastalarda hipoglisemi korkusu ve öz-yeterlilik algısı ile ilişkili faktörleri belirlemektir. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı ve ilişki arayıcı tipteki bu araştırma Aralık 2016-Şubat 2017 tarihleri arasında bir Devlet Hastanesi’nde diyabet eğitim hemşiresi tarafından takip edilen toplam 136 hasta ile yapılmıştır. Verilerin toplanmasında literatür doğrultusunda hazırlanan “Hasta Tanıtım Formu”, “Çok Boyutlu Diyabet Anketi’nin Öz-yeterlilik Algısı Alt Ölçeği” ve “Hipoglisemi Korku Ölçeği” kullanılmıştır. Bulgular: Araştırmaya katılan bireylerin yaş ortalaması 58,12 ± 12,4’tür. Ayrıca katılımcıların %66,9’u kadın olup %75’i elli yaş ve üzerindedir. Katılımcıların Hipoglisemi Korku Ölçeği toplam puan ortalaması 52,5 ± 11,2; Davranış alt boyutu puan ortalaması 28,12 ± 4,76 ve Kaygı alt boyutu puan ortalaması ise 24,46 ± 8,11’dir. Hastaların Öz-yeterlilik Algısı Ölçeği puan ortalaması ise 364,2 ± 18,46’dır. Hastaların DM süresi, DM tipi, DM ilaç tedavi türü, düzenli kontrollere gitme durumu, hipoglisemi yaşama durumu ve hipoglisemi belirtilerini bilme durumu ile HKÖ ve Öz-yeterlilik Algısı Ölçeği puanları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğu belirlenmiştir (p < 0,05). Öz-yeterlilik Algı Ölçeği puanı ile HKÖ toplam puanı, Davranış ve Kaygı alt boyutu puanı arasında negatif ve orta düzeyde bir korelasyon (sırasıyla - 0,578; - 0,588; - 0,548) bulunmuştur (p < 0,05). Sonuç: İnsülin kullanan diyabetli hastaların hipoglisemi korkusu ve öz-yeterlilik algısı hastalığa ilişkin bazı özelliklerden etkilenmektedir. Ayrıca hastaların öz-yeterlilik algı düzeyi hipoglisemi korkusu üzerinde etkilidir. Bu bağlamda diyabetli bireylerde öz-yeterlik algısının geliştirilmesi hipoglisemi korkularının azaltılmasında etkili olabilir. Bu konuda diyabet eğitim hemşiresinin önemli sorumlulukları vardır.