Background Healthcare cannot achieve net-zero carbon without addressing operating theatres. The aim of this study was to prioritize feasible interventions to reduce the environmental impact of operating theatres. Methods This study adopted a four-phase Delphi consensus co-prioritization methodology. In phase 1, a systematic review of published interventions and global consultation of perioperative healthcare professionals were used to longlist interventions. In phase 2, iterative thematic analysis consolidated comparable interventions into a shortlist. In phase 3, the shortlist was co-prioritized based on patient and clinician views on acceptability, feasibility, and safety. In phase 4, ranked lists of interventions were presented by their relevance to high-income countries and low–middle-income countries. Results In phase 1, 43 interventions were identified, which had low uptake in practice according to 3042 professionals globally. In phase 2, a shortlist of 15 intervention domains was generated. In phase 3, interventions were deemed acceptable for more than 90 per cent of patients except for reducing general anaesthesia (84 per cent) and re-sterilization of ‘single-use’ consumables (86 per cent). In phase 4, the top three shortlisted interventions for high-income countries were: introducing recycling; reducing use of anaesthetic gases; and appropriate clinical waste processing. In phase 4, the top three shortlisted interventions for low–middle-income countries were: introducing reusable surgical devices; reducing use of consumables; and reducing the use of general anaesthesia. Conclusion This is a step toward environmentally sustainable operating environments with actionable interventions applicable to both high– and low–middle–income countries.

Type 2 diabetes mellitus (T2DM) and non-alcoholic fatty liver disease (NAFLD) are two cardinal manifestations of the metabolic syndrome, which is becoming a growing global pandemic and a health care burden. They constitute a pathogenetic duo, with complex interplay through interrelated, but still partly understood, pathophysiological pathways, which mainly involve lipid toxicity (expressed through increased hepatic de novo lipogenesis, hepatic and peripheral insulin resistance, upregulated lipolysis, lipoprotein abnormalities, hyperinsulinemia), impaired autophagy, mitochondrial dysfunction, endoplasmic reticulum stress, adipose tissue dysfunction with a consequent latent inflammatory state, inflammasome activation, genetic and epigenetic factors, altered gut microbiota and finally dietary factors. In this review, based on data from recent studies and focusing mainly on common molecular mechanisms, we will highlight the common pathophysiological grounds and the interplay between NAFLD and T2DM.

No abstract

Background Myocardial and vascular alterations among post-COVID-19 patients are observed. The coupling between arterial stiffness with left ventricular (LV) myocardial function (ventricular-arterial coupling, VAC) is an important determinant of cardiovascular performance and cardiac energetics. The aim of the study was to investigate the spectrum of cardiac and vascular abnormalities at mid-term follow-up in post-COVID-19 patients. Methods We enrolled 25 hospitalized patients for COVID-19, at one and six months after hospital discharge. The ratio (PWV/GLS) of carotid-femoral pulse wave velocity (cf-PWV), as a marker of arterial stiffness, to global longitudinal strain (LV-GLS), as a marker of left ventricular performance, was estimated as a marker of arterial elastance/left ventricular elastance index the long-term. The comparison was conducted with age and sex-matched non-COVID-19 controls. Results There was no difference in age (56.8±11.6 y vs. 57.4±9.5 y; p=0.85) and male sex (64% vs. 68%; P=0.76) between post-COVID-19 and control subjects respectively. At one-month follow-up, significant impairment was noted between post-COVID-19 and control subjects regarding: VAC (−0.71±0.24 m/s% vs. −0.44±0.11 m/sec%; p<0.001), LV-GLS (−17.9±3.1% vs. −21.9±2.7%; p<0.001), cf-PWV (12.3±3.5 m/s vs. 9.6±1.9; p<0.001). At six-month follow-up, an improvement was observed but there still was significant difference between post-COVID-19 and control subjects in: VAC (−0.62±0.19 m/sec% vs. −0.44±0.11 m/sec%; p<0.001), LV-GLS (−19.3±2.9% vs. −21.9±2.7%; p=0.001), cf-PWV (11.7±2.7 m/s vs. 9.6±1.9 m/s; p=0.001). Moreover, it was observed at 1-month: VAC adverse correlation with the levels of IL-6 (r=−0.54; p<0.001), CRP (−0.71; p=0.011) and at 6-months: IL-6 (r=−0.47; p=0.003), CRP (−0.56; p=0.007). Conclusion Ventricular-arterial coupling is impaired 6 months following COVID-19 highlighting the possible effects of SARS-CoV-2 infection in left ventricular mechanics and performance. Funding Acknowledgement Type of funding sources: None.

Σκοπός της διατριβής είναι η συγκέντρωση και ανάλυση στοιχείων που αφορούν στις ομαδικές ή μεμονωμένες αυτομολίες Βυζαντινών στους Άραβες από τον 7ο έως και τον 10ο αιώνα, εποχή κορύφωσης της αντιπαλότητας των δύο πλευρών. Η αυτομολία δεν αντιμετωπίζεται ως στρατιωτικό παράπτωμα μόνο, αλλά χρησιμοποιείται με την ευρύτερη σημασία του όρου, σύμφωνα με την οποία σημαίνει την εκούσια μετάβαση στις τάξεις των αντιπάλων, την αποσκίρτηση από το οικείο στρατόπεδο και την προσχώρηση στο αντίπαλο, την προδοσία των οικείων και τη συμμαχία με τους εναντίους. Η μελέτη γίνεται με βάση αφηγηματικές πηγές -βυζαντινές και ανατολικές από μετάφραση-, στρατιωτικά και πολιορκητικά εγχειρίδια, ναυτικές πραγματείες καθώς και νομικά κείμενα. Καταρχάς, η εξέταση των στρατιωτικών κειμένων συμβάλλει στην εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με το ρόλο που διαδραμάτιζαν οι αυτόμολοι σε καιρό πολέμου, αλλά και σε καιρό ειρήνης. Η πρόκληση αυτομολιών από το αντίπαλο στρατόπεδο και ο προσεταιρισμός εχθρικών δυνάμεων μέσω της εξαπάτησης, της παραπληροφόρησης και της αποστολής επίπλαστων αυτομόλων, η προσπάθεια αποτροπής αντίστοιχων ενεργειών από το οικείο στρατόπεδο, η χρησιμοποίηση των αυτομόλων ως πληροφοριοδοτών και η κατάλληλη μεταχείρισή τους αποτελούν αρχές της βυζαντινής στρατηγικής και θίγονται σε όλα τα κείμενα στρατιωτικού περιεχομένου. Οι προβλεπόμενες ποινές για το στρατιωτικό αδίκημα ή έγκλημα της αυτομολίας περιλαμβάνονται σε διατάξεις του στρατιωτικού ποινικού δικαίου των εν λόγω έργων καθώς και σε σχετικές ρυθμίσεις στη νομοθεσία των μέσων βυζαντινών χρόνων. Το ενδιαφέρον στη διατριβή εστιάζεται στην παρουσίαση ειδικότερων περιπτώσεων αυτομολιών, τόσο ολόκληρων ομάδων όσο και μεμονωμένων ατόμων. Στις ομαδικές αυτομολίες που παρατηρήθηκαν από τα πρώτα κιόλας χρόνια της αραβικής εξάπλωσης, εξετάζεται η περίπτωση των χριστιανών Αράβων, συμμάχων των Βυζαντινών στην περιοχή της Συρίας καθώς και των σλάβων εποίκων, εγκαταστημένων τον 7ο αιώνα στη Μικρά Ασία, που ενώ υπηρετούσαν στα βυζαντινά στρατεύματα, αποσκίρτησαν στους Άραβες. Σε αυτές τις ομαδικές αυτομολίες, εξετάζεται και η περίπτωση των Παυλικιανών, οι οποίοι αυτομόλησαν στους αντιπάλους κατά τον 9ο αιώνα. Υλικά κίνητρα, όπως χορηγίες, υποσχέσεις για πλούσια λάφυρα, παροχή γης για καλλιέργεια και εγκατάσταση, συγκρατούσαν συμμάχους και εποίκους, οι οποίοι δεν δίσταζαν να μεταπηδήσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο, αν τους προσφέρονταν περισσότερα. Στις ειδικότερες περιπτώσεις αυτομολιών εξετάζονται και εκείνες μεμονωμένων ατόμων, επιφανών κυρίως προσωπικοτήτων. Ικανοί στρατηγοί αλλά και πολιτικοί αξιωματούχοι, ανταπαιτητές του θρόνου συχνά, δεν δίσταζαν να προσφύγουν στους Άραβες επιδιώκοντας την υλοποίηση φιλόδοξων πολιτικών σχεδίων ή επιθυμώντας να αποφύγουν επικείμενη τιμωρία για παραπτώματα που τυχόν είχαν διαπράξει ή για τα οποία είχαν απλώς κατηγορηθεί. Η αυτομόληση αξιωματούχων συντελέστηκε στις περισσότερες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια στάσεων και εξεγέρσεων. Συμπεράσματα συνάγονται και για την επισφαλή θέση των αυτομόλων, ακόμη και επιφανών προσώπων, κατά την περίοδο παραμονής τους στους αντιπάλους. Η συγχώρεση και η απόδοση αμνηστίας για τις πράξεις τους και οι υποσχέσεις για διατήρηση παλαιών προνομίων αλλά και χορήγηση νέων αποτελούσαν εγγυήσεις για ασφαλή επιστροφή τους στο Βυζάντιο.