No abstract

No abstract

Στόχοι της παρούσας διατριβής είναι αφενός η διερεύνηση της σχέσης των δαπανών για Ε&Α με τη Συνολική Παραγωγικότητα (TFP) και κατά προέκταση με τη μεγέθυνση της Ελληνικής οικονομίας και αφετέρου η εξέταση της σχέσης των δαπανών για Ε&Α με την καινοτομία κατά τη χρονική περίοδο 1981-2012. Η διερεύνηση των σχέσεων γίνεται εντός του θεωρητικού πλαισίου των θεωριών ενδογενούς μεγέθυνσης. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιείται το υπόδειγμα των Grossman και Helpman (1991) και το υπόδειγμα του Jones (1995). Αρχικά διερευνάται η σχέση του κεφαλαίου Ε&Α, που δημιουργείται μέσω της συσσώρευσης των δαπανών για Ε&Α, με τη Συνολική Παραγωγικότητα της Ελληνικής οικονομίας για την περίοδο 1981-2012. Ακολούθως, εξετάζεται η σχέση των δαπανών για Ε&Α με τη Συνολική Παραγωγικότητα της οικονομίας για την ίδια περίοδο. Στη συνέχεια, διερευνάται η σχέση των δαπανών για Ε&Α με την καινοτομία για την υποπερίοδο 1981-2009. Ως μεταβλητή για τη μέτρηση της καινοτομίας χρησιμοποιείται ο αριθμός των αιτήσεων για κατοχύρωση ευρεσιτεχνίας που κατατίθενται ετησίως στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Ευρεσιτεχνιών. Σημειώνεται ότι, εκτός των συνολικών δαπανών για Ε&Α, εξετάζεται και η σχέση των ιδιωτικών και των δημοσίων δαπανών για Ε&Α με την παραγωγικότητα και την καινοτομία.Τα κύρια ευρήματα της έρευνας δείχνουν ότι την περίοδο 1981-2012: α) το συνολικό κεφάλαιο Ε&Α, καθώς και ξεχωριστά το ιδιωτικό και το δημόσιο κεφάλαιο Ε&Α, είχαν θετική και στατιστικά σημαντική επίδραση στη Συνολική Παραγωγικότητα και κατά προέκταση στη μεγέθυνση της Ελληνικής οικονομίας. Μακροπρόθεσμα, μία αύξηση κατά 100% του συνολικού κεφαλαίου Ε&Α οδηγεί σε αύξηση της Συνολικής Παραγωγικότητας κατά 6%. Επίσης, μία αύξηση κατά 100% του ιδιωτικού κεφαλαίου Ε&Α οδηγεί σε αύξηση της Συνολικής Παραγωγικότητας κατά 40%, ενώ μία αύξηση κατά 100% του δημόσιου κεφαλαίου Ε&Α προκαλεί αύξηση της Συνολικής Παραγωγικότητας κατά 9%, β) δεν διαπιστώθηκε η ύπαρξη στατιστικά σημαντικής σχέσης μεταξύ των δαπανών για Ε&Α και της Συνολικής Παραγωγικότητας, γ) οι δαπάνες για Ε&Α είχαν θετική και στατιστικά σημαντική επίδραση στην καινοτομία την περίοδο 1981-2009. Μακροπρόθεσμα, μία αύξηση των συνολικών δαπανών για Ε&Α κατά 100% συμβάλει στην αύξηση της καινοτομίας κατά 187%. Μία αύξηση των ιδιωτικών δαπανών για Ε&Α κατά 100% συμβάλει στην αύξηση της καινοτομίας των επιχειρήσεων κατά 175%. Μία αύξηση των δημοσίων δαπανών για Ε&Α κατά 100% συμβάλει στην αύξηση της καινοτομίας κατά 193%.Από τα προαναφερθέντα ευρήματα και τα συνακόλουθα συμπεράσματα προτείνεται η αύξηση των δαπανών για Ε&Α, η οποία θα μπορούσε να συμβάλει μακροπρόθεσμα στην προώθηση της καινοτομίας, της παραγωγικότητας και της μεγέθυνσης της Ελληνικής οικονομίας.

No abstract