Ahlaki panik, özellikle günümüzde toplumsal süreçleri ve kültürel yönelimleri açıklamak için ele alınan önemli kavramlardan biridir. İlk olarak Stanley Cohen tarafından 1972 yılında teorileştirilen ahlaki panik, bugün pek çok araştırma ve tartışmada savunucuları ve muhalifleriyle birlikte genişleyen bir literatür inşa etmiştir. Ahlaki panik, bir olay, durum, kişi ya da olgunun toplum ya da toplumun bir kesimi tarafından tehdit olarak algılanmasıdır. Ahlaki paniğin itici gücü birincil düzeyde medyadır. Ancak toplumsal formların her kademesinde ahlaki panik çeşitli yönleriyle işlemeye devam eder. Özellikle kültürel alan ahlaki paniğin hem yaratıcısıdır ve hem de mevcut durumdan en çok etkilenen toplumsal yapı formudur. Korku, endişe ve risk merkezli eylemlilik biçimleri toplumsalı ve bireyi karakterize eden bir biçim almıştır. Risk ve korkunun karakterize ettiği ve güvenliğin yüceltildiği günümüz toplumlarında panik, kültürel yapının belirleyici formu haline gelmiştir. Ahlaki panik terimindeki ‘panik’ risk kültürü/risk toplumu, korku kültürü teorilerinin merkezi kavramı olmuş ve ahlaki panik teorilerini daha geniş bir ontolojik bağlama yerleştirmiştir. Bu çalışmada ahlaki panik kavramının olgusal, teorik ve ampirik yönelimleri üzerinden hareket edilecektir. Çalışmanın temel iddiası ise, panik’in toplumsal yaygınlığının açıklanmaya çalışıldığı risk toplumu ve korku kültürü teorileriyle birlikte ahlaki paniğin teorik konumlarının daha geniş bir toplumsal bağlama kaydığı üzerine kurulacaktır.