AIMS: We aimed to investigate the effectiveness of a telerehabilitation exercise program performed without requiring any special equipment on the physical condition of COVID-19 subjects. SETTINGS AND DESIGN: This was a randomized controlled study. METHODS: This study included subjects with a history of hospitalization with a diagnosis of COVID-19 and discharged within 4 weeks. The subjects were divided into two groups randomly, namely telerehabilitation group (TeleGr, n = 17) or control group (CGr, n = 17). The TeleGr received breathing and range of motion exercises, active cycle of breathing technique, and an aerobic training 3 days a week for 6 weeks, while CGr received an exercise brochure with the same content. Subjects were evaluated using the modified Medical Research Council (mMRC) dyspnea score for dyspnea, 30 s sit-to-stand test (30STS) and short physical performance battery (SPPB) to determine their physical status, Saint George Respiratory Questionnaire (SGRQ) to assess quality of their life, and Beck Depression Inventory. All evaluations were carried out at home using videoconferencing. RESULTS: A significant improvement was observed in TelerGr in terms of mMRC (P= 0.035), 30STS (P= 0.005), 5 sit-to-stand time which is one of the subtests of SPPB ( P = 0.039) and SGRQ scores. Significant improvement was observed only in the pain score in the CGr ( P = 0.039). There was a statistically significant difference between the groups in SGRQ activity ( P = 0.035) and total ( P = 0.042) scores. In addition, more symptomatic improvement was found in TeleGr. CONCLUSION: Telerehabilitation exercise program with less technical equipment is a good alternative treatment method for COVID-19 subjects, which improves the quality of life and symptomatic status of subjects. Clinical Trial Registration Number: nct04402983

Bu araştırma, COVID-19 salgınında sağlık çalışanlarının stres algı düzeyinin kas iskelet sistemi ağrılarına etkisinin değerlendirilmesi amacıyla planlandı. Yöntem: Araştırmaya COVID-19 sürecinde sağlık alanında çalışan ve çalışmaya gönüllü olarak katılan 232 birey alındı. Çalışmaya katılan bireyler, Demografik Bilgi Formu, Algılanan Stres Ölçeği ve Nordic Kas İskelet Sistemi Anketinden oluşan bir değerlendirme formu ile değerlendirildi. Değerlendirme formu Google formlar uygulaması üzerinden oluşturuldu. Veriler internet üzerinden Whatsapp ve e-posta yoluyla toplandı. Nicel bağımsız verilerin analizi için Ki Kare test ve T test kullanıldı. Tüm analizler için anlamlılık düzeyi p<0,05 olarak kabul edildi Bulgular: Çalışmaya 96 erkek (%53,4) ve 110 kadın (%46,6) olmak üzere 206 kişi dahil edildi. Katılımcıların yaş ortalaması 32,71± 7,55 yıl idi. Katılımcıların 85'i (%41,3) Hekim, 56'sı (%27,2) Fizyoterapist, 26'sı (%12,6) Hemşire/Ebe ve 30'u (%14,6) Sağlık Teknikeri idi. Algılanan stres düzeyi ile son 12 ay ağrı, son 12 ay ağrıdan kaynaklı iş engeli ve son 7 gün ağrı varlığı karşılaştırıldığında sadece son 12 ay ve son 7 gün bel ağrısı ve son 7 gün el bilekleri/eller ağrısı ile algılanan stres düzeyi arasında anlamlı ilişki bulundu (sırasıyla p=0,039, p=0,013, p=0,047). Algılanan stres düzeyi ile tanımlayıcı parametreler arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı. Son 7 gün el bilekleri/eller ağrısı ile tanımlayıcı parametreler karşılaştırıldığında sadece cinsiyet ile anlamlı bir ilişki bulundu (p=0,023). Sonuç: Bu çalışmada COVID-19 ortamında çalışan sağlık personellerinde el/ el bileği ve bel ağrısının stresle ilişkili olduğuna dair bulunan sonuçlar literatüre katkı sağlayacaktır. Bu konuda yapılan çalışmaların sayısı oldukça azdır. Gelecekte popülasyonu yüksek olan çalışmalara ihtiyaç vardır.

No abstract