No abstract

No abstract

We present a case of a 36-year-old female patient with a long history of persistent palpitations, limited exercise tolerance, and pre-syncope. ECG recordings revealed long lasting episodes of inappropriate sinus tachycardia (IST). IST is characterised by persistent cardiac arrhythmias with sinus P waves in the ECG, and an exaggerated response to a minimal physical effort or stress. Using 24-h Holter definition the average heart rate in patients with IST should be > 90 bpm or daytime heart rate > 100 bpm. The syndrome is associated neither with structural heart disease nor with any reversible causes of sinus tachycardia (i.e. fever, anemia, infection, hyperthyroidism, drug abuse). Therefore the diagnosis is generally one of exclusion. Beta-blockers are most frequently used as first line therapy. Other potentially effective drugs are nondihydropyridine calcium antagonists or ivabradine. The prognosis in patients with IST is very good but in some cases the symptoms can be severe and debilitating.

Background Treatment with ivabradine became a new therapeutic alternative for patients with inappropriate sinus tachycardia (IST). The aim was to determine a relation between intrinsic heart rate (IHR) and response to ivabradine treatment. Methods Twenty‐seven patients (mean age 37 ± 11; 23 women) with symptomatic IST despite medical treatment were recruited into the study. Resting ECG, 24‐hr ECG monitoring (24hECG), exercise treadmill test, and symptoms evaluation were performed initially and after 60 days on ivabradine. IHR was acquired at baseline after pharmacological autonomic blockade. Results Nineteen patients (70%) were classified as abnormal IHR group (AIHR) while eight showed normal IHR (NIHR). No significant differences in ECG parameters were found between NIHR and AIHR subgroups, while baseline exercise capacity was higher in AIHR patients (10.9 vs. 9.5 METs, p < .05). Ivabradine treatment resulted in significant reduction in resting heart rate, average 24hECG heart rate, improvement in exercise capacity and reduction of symptoms in both subgroups. Nevertheless, favorable influence of ivabradine was significantly more exaggerated in AIHR subgroup (HR 116 vs. 90 bpm, av. HR 98 vs. 79 bpm, 10.9 vs. 13.6 METS, EHRA score 3.1 vs. 1.1, p < .001 for all) than in NIHR patients (HR 112 vs. 98 bpm, av. HR 97 vs. 88 bpm, 9.5 vs. 11.1 METs, EHRA score 3.1 vs. 1.9; p < .05 for all). Conclusions Intrinsic heart rate may be useful in predicting response to ivabradine in patients with IST. More intense response to ivabradine in patients with AIHR may be attributed to different pathophysiological mechanisms underlying IST in AIHR and NIHR groups.

StreszczenieChoroba Parkinsona jest często opisywaną przyczyną elektrokardiograficznych pomyłek diagnostycznych. Zapisy krzywych w elektrokardiogramie (EKG) interpretowane jako częstoskurcze komorowe lub/i trzepotanie przedsionków są w istocie spowodowane drżeniami mięśniowymi. Opisany przypadek dotyczy 59-letniego mężczyzny z chorobą Parkinsona, u którego na podstawie zapisu EKG rozpoznano częstoskurcz z szerokimi zespołami QRS. Pacjenta skierowano do kliniki w celu rozważenia kwalifikacji do implantacji kardiowertera-defibrylatora. Dokładna analiza EKG pozwoliła na weryfikację rozpoznania. WstępZapis elektrokardiograficzny (EKG) stanowi jedno z podstawowych badań diagnostycznych w codziennej praktyce lekarskiej [1]. Pierwszej, wstępnej analizy EKG dokonuje osoba, która to badanie wykonuje. Bardzo duże znaczenie mają poprawność techniczna rejestracji, ułożenie elektrod, odpowiednie przygotowanie skóry oraz zwrócenie uwagi na aktywność mięśniową badanego. W niniejszej publikacji przedstawiono przypadek 59-letniego mężczyzny z chorobą Parkinsona i rejestracją EKG, która początkowo została zinterpretowana jako częstoskurcz z szerokimi zespołami QRS. Opis przypadkuMężczyzna w wieku 59 lat, z chorobą Parkinsona, gruczolakiem prostaty i chorobą wrzodową żołądka, zgłosił się z powodu bólu brzucha do nocnej pomocy lekarskiej, gdzie wykonano u niego standardowy 12-odprowadzeniowy zapis EKG (ryc. 1). Po analizie zapisu lekarz z przychodni skierował pacjenta do szpitala z rozpoznaniem częstoskurczu z szerokimi zespołami QRS. W szpitalu u pacjenta nie występowały objawy. W badaniach laboratoryjnych stwierdzono jedynie nieznaczną hipokaliemię (stężenie jonów potasu 3,6 mmol/l). Badanie echokardiograficzne wykazało dobrą funkcję skurczową lewej komory ([LVEF, left ventricular ejection fraction] 65%), bez odcinkowych zaburzeń kurczliwości. W kolejnych zapisach EKG wykluczono ostry zespół wieńcowy, nie obserwowano zaburzeń rytmu. W długotrwałej rejestracji EKG uwidoczniono pojedynczą arytmię komorową i nadkomorową. W koronarografii nie stwierdzono przewężeń w naczyniach wieńcowych. Utrzymano pierwotną interpretację pierwszego zapisu EKG jako częstoskurczu z szerokimi zespołami QRS i skierowano chorego do kliniki w celu oceny wskazań do elektroterapii.Po ocenie stanu klinicznego pacjenta, jego zapisów EKG (ryc. 2, 3) oraz rejestracji metodą Holtera chorego zdyskwalifikowano z dalszych działań inwazyjnych. Zapis EKG z pomocy lekarskiej uznano za rytm miarowy