No abstract

No abstract

<p>Obowiązek służenia władcy bezpośrednio na wojnie istniał także w Polsce średniowiecznej, ale w XIII i XIV w. podlegał znaczącym przemianom i był ciągle przedmiotem negocjacji, na które największy wpływ miały aktualne stosunki lokalnego Kościoła z władcą. Załamanie się władzy centralnej w pierwszych dziesięcioleciach XIII w., przy jednoczesnym wzroście wpływów papieskich doprowadziło do emancypacji kościoła w stosunku do władzy świeckiej, co zaowocowało także nieuczestniczeniem biskupów w wyprawach zbrojnych książąt. W okresie zjednoczeniowym pojawiły się co prawda wyraźne tendencje do zmiany tego nastawienia, ale nie zaowocowało to militaryzacją episkopatu na podobieństwo krajów sąsiednich. Biskupi zostali ponownie włączani w sferę działalności państwowej, ale ani władcy, jak się zdaje, nie nalegali na osobiste zaangażowanie zbrojne hierarchów, ani ci drudzy z własnej woli nie wykazywali większego zainteresowania rzemiosłem wojennym, co mogło być konsekwencją zmiany norm kulturowych i oczekiwań społecznych wśród elit późnośredniowiecznego Królestwa Polskiego.</p>

A b s t r a c t: This article is an attempt to illustrate relations between the theory and practice of the military activity of Polish bishops under the rule of the Piast dynasty. The problem is discussed based on an analysis of the locally formulated ideal of episcopal power and the ideological and legal patterns reaching Poland that regulated the possibilities of using weapons by clergymen, and, in particular, defined the ways in which churchmen participated in wars and in declaring and conducting them. K e y w o r d s: bishops and war; warrior-bishop, ideals of episcopal power; canon law; clerical arms-bearing; episcopal warfare; Piast Poland.

No abstract