The aim of this article is to show how modifications of meaning can influence argumentation. I present the basic concept of so-called ‘semantic argumentation,’ its definition, and its different variants. I analyse the various kinds of argument in which meanings of terms are modified in support of a persuasive goal. The analysis of different semantic arguments reveals certain structures and patterns that are needed to construct a typology of such arguments. I thus outline a basic concept of argumentation based on modifications of meaning, before presenting various examples of such arguments together with an analysis of their structures, and then, finally, constructing a typology for them.

Celem artykułu jest zdefiniowanie pewnego typu argumentacji, rzadko opisywanego do tej pory zarówno w polskiej, jak i zagranicznej literaturze z zakresu teorii argumentacji, a przez to usystematyzowanie problematyki badań nad zabiegami semantycznymi w argumentacji. Analiza, jak modyfikacja znaczenia może wpływać na moc argumentacji skłania do wyróżnienia nowego typu argumentacji – argumentacji semantycznej. Przeanalizowane zostaną też pojęcia definicji perswazyjnej i klasyfikacji oraz sposoby ich aplikacji w formułowaniu argumentu. Zaproponowana tutaj definicja argumentacji semantycznej może rodzić pewne problemy, typowe przy wprowadzaniu nowego pojęcia, dlatego druga część pracy jest poświęcona kwestiom związanym z zaproponowanym kształtem definicji. Podanie definicji jest niezbędne do dalszych badań nad argumentacją semantyczną, jej typologią i oceną poprawności.

Wiele współczesnych źródeł, od internetowych kursów krytycznego myślenia do podręczników do logiki uznanych autorów, zdaje się pomijać istotną różnicę między trzema różnymi pojęciami: argumentami ad hominem, argumentami ad personam i atakami ad personam (osobistymi). Pierwsze z nich, nazywane na przestrzeni wieków ad hominem lub ex concessis, odwołują się do tego, co rozmówca uznaje za prawdziwe lub co przyznał we wcześniejszej rozmowie. Drugie z nich odwołują się do jakichś osobistych własności danej osoby celem podważenia jej stanowiska. Z kolei trzecie, tj. ataki lub przytyki osobiste, to po prostu chwyty erystyczne polegające na zdezawuowaniu lub skompromitowaniu rozmówcy. Te trzy pojęcia zasługują na precyzyjne określenie i używanie zarówno w teorii argumentacji, jak i w dyskursie publicznym. W poniższej pracy dla obu rodzajów argumentów sformułowane zostały schematy argumentacyjne oraz kryteria oceny, zgodnie ze standardami przyjętymi w logice nieformalnej. Opracowana została także charakterystyka ataków osobistych, ich typy oraz strategie defensywne. Studium podparte jest przykładami z debaty politycznej.

No abstract

W poniższym artykule przedstawiona została dyskusja z zarzutami antynomiorodności wysuwanymi przeciwko semantycznej teorii prawdy Alfreda Tarskiego. Choć Tarski pokazał, że jego teoria rozwiązuje paradoks kłamcy, to w wieku XX i XXI powstało wiele rozbudowanych antynomii semantycznych, które są skierowane przeciwko tej koncepcji, a jej autor w większości pozostawił je bez odpowiedzi. Niniejszy artykuł skupia się na analizie tych zarzutów, a następnie na wykazaniu, że semantyczna teoria prawdy broni się przed tymi antynomiami. Okazuje się tym samym nie tylko, że koncepcja prawdy Tarskiego pozostaje bezsprzeczna, ale także, że jest to wciąż jedna z najbardziej optymalnych możliwości uniknięcia paradoksów i pozostania w obrębie logiki klasycznej. Punkt wyjścia do przedstawionych tutaj analiz stanowią definicja prawdy zaprezentowana przez Tarskiego w 1933 roku oraz bardziej współczesne dyskusje nad nią, w tym antynomie, które sformułowane zostały przeciwko niej w postaci zarzutów. Cel artykułu jest więc podwójny: po pierwsze, wykazanie, że rozwiązanie Tarskiego pozostaje aktualne i jest odporne na owe antynomie. Po drugie, udowodnienie, że takie rozwiązanie pozwala pozostać w logice klasycznej, to jest zachować zasadę dwuwartościowości, niesprzeczności oraz zasadę wyłączonego środka, jednocześnie unikając paradoksu kłamcy i jemu podobnych.