Jarosław A. Sobkowiak, Przyszłość osoby w mediach -od filozofii głupoty ku sztucznej inteligencji KULTURA -MEDIA -TEOLOGIA 52/2022 extent it will be an attempt to replace a person in their unique qualities such as cognitive intuition, sensitivity, emotions, motivation, and responsibility. Two of the aforementioned issues seem particularly relevant: motivation and responsibility. The question that remains open concerns not so much the future of the media (to which we generally reduce the description of the transformations that occur in the mediosphere), but rather the future of the person in the media, especially in the subjective dimension. In such an understanding of the transformation of human cognition and the media world, the call for a redefinition of basic ethical principles protecting the person and his or her well-being emerges as essential.

No abstract

Global Or Universal Morality?The Importance Of Hermeneutics In The Era Of Transformations

Nie istnieje człowiek jednowymiarowy. Pragnienie wpisane w naturę ludzkiego bytu jest silniejsze od głoszonych ideologii czy redukcyjnych koncepcji antropologicznych. Zdają sobie z tego sprawę również ci, którzy metodycznie usiłują wykluczyć Boga ze sfery ludzkich poszukiwań. Przykładem tego jest propozycja A. Comte-Sponville’a stworzenia duchowości bez Boga. Próbuje w niej wykazać, że takie pojęcia jak wiara czy duchowa więź można zastąpić ich odpowiednikami: wiernością, czy wizją więzi jako dzielenia bez podziałów.W niniejszym artykule próbuje się wykazać niekonsekwencje takiego podejścia oraz postawić jako tezę godną rozważenia koncepcję życia „jakby Bóg był”. Duchowość bowiem w rozumieniu autora artykułu stanowi „życie życia”, siłę napędową nadającą ostateczny sens i celowość egzystencji. Takie rozumienie duchowości domaga się wiary w wymiarze osobowym – człowiek potrzebuje bowiem takiego punktu przylgnięcia, do którego może odnieść się całym sobą: rozumem i wolą. Przeciwwagą do propozycji duchowości bez Boga jest życie „jakby Bóg był”. W takim podejściu nie chodzi bynajmniej o udawanie życia wiary, lecz o przypomnienie, że wykluczanie Boga z horyzontu poszukiwań jest wyłącznie arbitralną decyzją człowieka, a co za tym idzie, ma niewiele wspólnego z racjonalnością bytu. Konsekwencją przyjęcia tej propozycji jest konieczność powtórnego zdefiniowania takich pojęć jak wiara, wolność, komunikacja oraz przywrócenie właściwej relacji pomiędzy wiarą a rozumem. Dalszą konsekwencją jest przeświadczenie, że jedynym sposobem „odczarowania” świata jest jego ponowne „oczarowanie” nadzieją płynącą z wiary.

e concept of the subjectivity of a person presented in this article has shownthat man as a subject appears in constant references and relations in which hisexistence is embedded. On the one hand, it escapes the determinism of nature,on the other hand, it reveals a certain crack between its nature and action. isleads to the conclusion that even if a person is characterised by individuality, itis not a separate existence. It seems justified to return to the question of whatmakes a person, in spite of both external and internal variability; they remain thesame or otherwise what builds and what destroys the subjectivity of the person?e question thus posed reveals the first threat to human subjectivity whichis the fact of the existence of evil. For it is not only something external to manbut also something that makes man both the “place” of the appearance of evil and responsible for evilB8. While staying in Ricoeur’s philosophy characterisedby a dialectical movement one can already see in the language discussing evila threat to certain “deposits of hope” present in his thoughtB<. For the religiouslanguage to which Ricoeur ultimately reduces the problem of evil is the languageof hope and eschatology. Freedom also takes on a new meaning in this context.It is no longer just something that has been enslaved but above all somethingthat is a “desire for the possible.” A possible freedom is the Resurrection. In thisperspective, even evil and suffering can find their ultimate meaning, and thesubjective character of morality does not threaten to fall into subjectivism.Moreover, it is in the name of such subjectivism that morality demands for thesubject this “otherness,” the hope that comes from the Resurrection.