Akcesja każdego państwa w struktury Unii Europejskiej wymaga, w krótszej bądź dłuższej perspektywie czasowej, rewizji obowiązujących postanowień konstytucyjnych 1 . Uczestnictwo państwa w Unii, obejmującej swoim zasięgiem coraz więcej sfer życia społeczno-gospodarczo-politycznego wymaga bowiem również i ingerencji w tekst ustawy zasadniczej, choć oczywiście ingerencja ta nie musi się odbyć w jakimś jednym, określonym momencie, ani też przybierać jakiegoś zuniformizowanego, homogenicznego kształtu. Mimo wszystko jednak postępująca sukcesywnie i konsekwentnie integracja, a w rezultacie utworzenie wspólnego organizmu unijnego, stawia na porządku dziennym konieczność dostosowania wcześniej czy później prawa krajowego, w tym również tego mającego postać konstytucji do wymagań wspólnotowych (unijnych). Wieloaspektowość, a zarazem coraz dalej posunięta detalizacja zasad partycypacji państwa w Unii Europejskiej

StreszczenieArtykuł przedstawia tło ideowe powstania konstytucji Piątej Republiki Francuskiej. Punktem wyjścia jest założenie, że reforma państwa dokonana w 1958 r. miała swoje źródło w kryzysie wewnętrznym, jak i w otoczeniu międzynarodowym Francji. Kryzys wewnętrzny był związany z niestabilnością polityczną, a przede wszystkim zbyt silną pozycją parlamentu oraz chaotycznym systemem partyjnym. Otoczenie zewnętrzne z kolei to upadek międzynarodowej roli Francji oraz problemy dekolonizacji, szczególnie w Algierii. Artykuł przedstawia myśl polityczną osób tradycyjnie postrzeganych jako "ojcowie" konstytucji z 1958 orku. Zalicza się do nich André Tardieu, Raymonda Carré de Malberga, Rene Capitanta, Michela Debré i Charlesa de Gaulle'a. Artykuł udowadnia, że nie mieli oni identycznych pomysłów, że czasami ich poglądy ewoluowały. Ostatecznie jednak złożyły się na spójną myśl polityczną, która zapoczątkowała gaullizm, a w sensie ustrojowym położyła fundament pod konstytucję Piątej Republiki. Kluczowe dla tej myśli politycznej są: osadzenie systemu politycznego w tle wartości, pośród których znaczenie zasadnicze ma idea silnego państwa; uznanie konieczności zrównoważenia władz; wyeksponowanie roli prezydenta postrzeganego, niczym wojskowy, jako szef państwa.

No abstract

No abstract

No abstract