No abstract

No abstract

No abstract

Er is de afgelopen jaren steeds meer aandacht voor zelfverwondend gedrag (ZVG) bij mensen met persoonlijkheidsproblematiek. Onder andere in dit tijdschrift werd geschreven over de aard en behandeling van ZVG 1 , over de wijze waarop verpleegkundigen er mee om kunnen gaan 2,3 en wat clie¨nten er zelf aan kunnen doen.4 Ook daarbuiten wordt de stem van clie¨nten/ervaringsdeskundigen beter hoorbaar 5 en zijn mogelijke interventies door verpleegkundigen in kaart gebracht.6 Dit artikel gaat echter niet over de vraag hoe de hulpverlening vorm moet krijgen, althans niet primair. Uitgangspunt is hier de reactie op ZVG van hulpverleners en dan verpleegkundigen in het bijzonder. Van de diverse hulpverleners zijn verpleegkundigen en andere begeleiders in de psychiatrische 24-uurszorg degenen die het meest met ZVG in aanraking komen. Anderzijds vraagt het reageren op zelfverwonding vaak om multidisciplinair overleg en handelen. Daarom is in dit artikel soms sprake van 'de verpleegkundige' en soms van 'de hulpverlener'.Klassieke reacties: machteloos en verantwoordelijk voelen

No abstract