The presented results were collected in the context of the PHLEBOS-2 research (multi-centre epidemiological study of patients suffering from chronic venous disease) carried out under the scientific grant of LEKAM Company with limited liability in the years 2011-2012. Abstract

Szwedzka polityka bezpieczeństwa i obrony zmieniła się w ciągu ostatnich kilkunastu lat. Od silnego nacisku na krajową obronę terytorialną, przez uczestnictwo w międzynarodowych misjach zarządzania kryzysowego i powrót do koncepcji obrony całkowitej aż do decyzji o przystąpieniu do NATO. Jedną z pierwszych, istotnych zmian w szwedzkiej polityce bezpieczeństwa i obrony była deklaracja solidarności z 2009 roku, która została powtórzona w 2014 roku. Rząd podkreślił w niej, że Szwecja nie pozostanie bierna, gdy inne państwo zostanie dotknięte przez katastrofę lub zaatakowane. Prawdziwa „rewolucja” w szwedzkiej doktrynie bezpieczeństwa nastąpiła jednak po inwazji Rosji na Ukrainę w lutym 2022 roku. Wojna w najbliższym sąsiedztwie zmusiła Szwecję do dokonania przeglądu swojej polityki bezpieczeństwa, w efekcie którego rząd uznał, że państwo nie będzie dłużej bezpieczne pozostając poza NATO. Decyzja Szwecji o przystąpieniu do Sojuszu Północnoatlantyckiego jest historyczna i zrywa z jej długą tradycją neutralności i niezaangażowania.

Norwegia jest częścią Europy, nie tylko geograficznie, ale również pod względem historycznym, finansowym i kulturowym. Unia Europejska jest najważniejszym partnerem handlowym tego państwa, a polityka UE ma wpływ na wiele sektorów życia norweskiego. Pomimo to Norwegowie dwukrotnie w referendum odrzucili członkostwo w Unii Europejskiej. Jest wiele powodów tej decyzji. Wśród nich najczęściej podkreślane — gospodarczy. Norwegowie nie chcą dzielić się zyskiem z połowu ryb, a tym bardziej surowcami naturalnymi. Ich gospodarka jest zdrowa i dobrze prosperuje, nie będąc częścią Unii Europejskiej. Norweska nieobecność w UE jest więc niczym innym, jak instynktem samozachowawczym, a eurosceptycyzm Norwegów jest oparty na przywiązaniu do autonomii.Meanders of Norwegian EuropeanismNorway is a part of Europe, not only geographically, but historically, financially and culturally. The European Union is the main trading partner of that country, and EU policies have an impact on many sectors of Norwegian life. Despite this, the Norwegians twice in a referendum rejected membership in the European Union. There are many reasons for this decision. Among them, the most stressed — economic reasons. Norwegians do not want to share profits from fishing, and, what is more, the extraction of natural resources. Norwegian economy is healthy and prospers well without being part of the European Union. Norwegian absence in the EU is therefore nothing other than self-preservation and Norwegians Euroscepticism is based on a commitment to autonomy.

No abstract

In Iceland, since 2008, there has been a centralisation and coordination of forces and resources needed to protect the population and civil security. Duties in the fi eld of civil protection at the national level are delegated to the National Police Chief, who acts in accordance with the government’s policy of civil protection and security. The system’s reliability has been achieved thanks to the close cooperation of offi cials from many levels of government and self-government administration, which is overseen by the National Police Chief.