Niniejszy artykuł przedstawia model prawny prywatyzacji zadań państwa w dziedzinie kontroli międzynarodowego przepływu osób ze szczególnym uwzględnieniem transportu morskiego. Fundamentalną tezą tych rozważań jest stwierdzenie, że są to regulacje prawne przenoszące, a także duplikujące kompetencje władcze państwa głównie w formie prywatyzacji pośredniej. W związku z powyższym, artykuł zawiera podstawowe rozstrzygnięcia definicyjne, jak również omówienie typów i cech rozwiązań prawnych przyjmowanych zakresie prywatyzacji kontroli migracji. Następnie wskazane są trzy podstawowe obszary przeniesienia bądź też duplikacji zadań państwa na przewoźników. W konsekwencji, przeanalizowane zostały obowiązki przewoźników w zakresie kontroli pasażerów, odpowiedzialność finansowa w postaci kar oraz odpowiedzialność organizacyjna i ekonomiczna w związku z koniecznością repatriacji – odwiezienia pasażera. Ponadto, niniejsze opracowanie zawiera refleksje dotyczące konsekwencji prywatyzacji. Jak to zostało wykazane, w przypadku sektora morskiego deficyty w zakresie odpowiedzialności państwa, a jednocześnie w zakresie dostępu cudzoziemców do sprawiedliwości azylowej mają charakter bardzo głęboki i w praktyce systemowy.

Niniejsza publikacja jest dostępną na licencji Creative Commons. Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz autora. Zezwala się na wykorzystanie publikacji zgodnie z licencją -pod warunkiem zachowania niniejszej informacji licencyjnej oraz wskazania autora jako właściciela praw do tekstu. Treść licencji jest dostępna na stronie:

No abstract

No abstract

No abstract