Temporomandibular disorders (TMD) constitute a group of clinical problems involving the masticatory muscles, the temporomandibular joint and associated structures. An etiological connection of TMD with psychological factors was proposed as early as the 1980’s. Indeed, the interdependence of psychological and health aspects in the patient’s treatment, place light upon the more important variables contributing to the various mental disorders that may accompany TMD. Current literature suggests a close relationship between TMD and selected psychological factors, such as personality traits, stress, depression, anxiety, and catastrophizing. Of note, anxiety-depressive disorders, somatisation and catastrophizing contribute to chronic TMD, mainly in the form of myofascial pain. Hence, knowledge of the influence of psychological factors affecting TMD, enables the identification of patients with an increased risk of chronic painful TMD.

Oleszek-Listopad J, Szymańska J. Dysfunkcja układu ruchowego narządu żucia -aktualny stan wiedzy. Med Og Nauk Zdr. 2018; 24(2): 82-88. doi: 10.26444/monz/90689 Streszczenie Wprowadzenie. Coraz większa liczba pacjentów zgłasza się do stomatologa z objawami dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia. Dysfunkcja ta traktowana jest jak choroba cywilizacyjna, występująca głównie w społeczeństwach krajów wysoko rozwiniętych, a wciąż nie do końca poznana jej etiologia oraz wpływ niejednokrotnie wielu czynników ogólnych stanowią wyzwanie dla specjalistów. Cel pracy. Głównym celem pracy była charakterystyka dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia, przedstawienie danych dotyczących jej epidemiologii, etiologii, objawów klinicznych i metod leczenia. Skrócony opis stanu wiedzy. Zaburzenia w układzie ruchowym narządu żucia to trzeci, po chorobie próchnicowej i chorobach przyzębia, problem współcześnie dotyczący pacjentów zgłaszających się do lekarza dentysty. Według danych WHO występuje u ok. 50-80% osób dorosłych, głównie między 30. a 40. rokiem życia i częściej dotyczy kobiet. Czynniki predysponujące do rozwoju tego zaburzenia mają charakter zarówno miejscowy, jak i ogólnoustrojowy. Sugeruje się, iż najistotniejszym czynnikiem, który determinuje powstanie dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia, jest niestabilność psychosocjalna chorego. Postępowanie terapeutyczne obejmuje zabiegi z zakresu medycyny fizykalnej i technik manualnej relaksacji mięśni, farmakoterapię, terapię psychiatryczną/psychologiczną i terapię z zastosowaniem szyn stabilizacyjnych, przy jednoczesnych działaniach proedukacyjno-profilaktycznych. Podsumowanie. Interdyscyplinarne podejście do dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia ma kluczowe znaczenie w kwestii diagnostyki i leczenia tego zaburzenia, a jego wieloczynnikowa etiologia wskazuje na konieczność prowadzenia leczenia zespołowego. Słowa kluczowedysfunkcja układu ruchowego narządu żucia, epidemiologia, fizjopatologia, diagnostyka, leczenie WPROWADZENIE Dysfunkcja układu ruchowego narządu żucia (u.r.n.ż.) definiowana jest w piśmiennictwie jako zaburzenia czynnoś-ciowe stawu skroniowo-żuchwowego (temporomandibular disorder, TMD), zespół bólu i dysfunkcji mięśniowo-powię-ziowej, zespół ssż (zespół stawu skroniowo-żuchwowego lub zaburzenia czaszkowo-żuchwowe) [1,2].Współcześnie coraz większa liczba pacjentów zgłasza się do lekarzy dentystów z objawami dysfunkcji układu ruchowego narządu żucia Nie jest to zjawisko nowe, ale -jak wynika z danych statystycznych -z roku na rok narasta. Pierwsze wzmianki dotyczące występowania zaburzeń w stawie skroniowo-żuchwowym oraz ich leczenia z zastosowaniem technik manualnych datują się na okres starożytności (ok. V wieku p. n. e.). W pismach z tamtego okresu istnieją np. opisy zabiegów ręcznej repozycji zwichniętej żuchwy wykonywanych przez Hipokratesa. Dopiero na przełomie XIX i XX wieku rozpoczęto prowadzenie na szeroką skalę badań dotyczących mechanizmu powstawania dysfunkcji narządu żucia, podjęto próby poznania jej etiologii oraz korelacji pomiędzy występow...

601 165 205can be made of galvanized gold [11,16,28]. Thus, new technologies has made gold and its alloys a kind of a universal material.Gold is a noble metal with very good chemical resistance. It also does not become oxidized in water or air. Pure gold has a bright yellow color and shine, and it is a heavy, but soft metal with huge plasticity and ductility. For many years, gold and its alloys have been recognized as being great prosthetic material in dental practice. In current dentistry, the progress in materials science and galvanoforming techniques have made it possible to create precise restorations utilizing this metal. This pertains both to fixed and removable dentures. Galvanized gold has a range of advantages, among these being biocompatibility, proper marginal tightness, endurance, its esthetic design and the fact that it boasts bacteriostatic features.

Gold is a dental material with very good mechanical properties. It is also aesthetic and biocompatible with the tissues of the oral cavity even at 100% purity. Prosthetic restorations made of pure gold or its alloys can be practiced either through a normal casting, as well as through using the galvanoforming technique. The electrolytic method was first introduced into dentistry about 20 years ago and it allows for producing "pure" gold (which means 99.99% Au). The lack of additions of other metals improves the properties of dental prostheses, such as marginal tightness, esthetics, biocompatibility, and it helps in eliminating any allergic reactions. The literature review presented in this paper is a comparison of the traditional casting method with the newer galvanoforming technique.

Introduction. Numerous clinical symptoms found in patients with temporomandibular disorders include non-carious lesions, such as V-shaped lesions, wear facets, enamel cracks, and impressions on the tongue or changes in the buccal mucosa. In addition, loosening and dislocation of teeth may occur. Aim. The aim of the study was to obtain a clinical assessment of the prevalence and severity of non-carious lesions of dental hard tissues (attrition and abrasion) in patients treated for functional temporomandibular disorders. Material and methods. The clinical research was performed among 45 patients of both genders, aged 16-38 years, treated at the Department of Functional Masticatory Disorders at the Medical University of Lublin, Poland. The study group consisted of 30 patients with diagnosed temporomandibular disorders. The control group included 15 individuals with no diagnosed temporomandibular disorders. The control group was selected using the method of analogues (considering age, gender and dental status). The examinations were performed before the treatment and twelve weeks after its beginning. Results. The study found significantly higher values of the prevalence and severity of attrition in the patients group, in comparison with the control group (p < 0.05). In the case of abrasion, higher values of the studied variables of prevalence and severity of lesions in the patients, compared to controls, were also found, but the differences were not statistically significant (p > 0.05). Conclusions. Attrition occurs more frequently and is more severe in patients with diagnosed temporomandibular disorders than in those without such diagnosis. However, no significant differences have been found in the prevalence and severity of abrasion in both groups.