Η διατριβή εξετάζει τις επιτύμβιες επιγραφές σε ελληνική και λατινική γλώσσα από τις ρωμαϊκές επαρχίες της Μακεδονίας, της Θράκης και της Αχαΐας, στις οποίες ορίζονται χρηματικά πρόστιμα σε περίπτωση παραβίασης ενός τάφου. Αυτές οι επιγραφές συγκροτούν μια διακριτή ομάδα κειμένων με τυποποιημένη δομή στα οποία απαντούν όροι από το νομικό λεξιλόγιο. Τα πρόστιμα εμφανίζουν σε όλες τις περιπτώσεις ένα κοινό χαρακτηριστικό, να διασφαλίσουν τα ορισθέντα από τον ιδρυτή του τάφου. Στη διατριβή μελετάται η γεωγραφική και χρονολογική διασπορά των επιγραφικών κειμένων, αλλά και η ορολογία για τα ταφικά μνημεία που εμφανίζει ποικιλία, όπως είναι αναμενόμενο για κείμενα με μεγάλη γεωγραφική και χρονολογική διασπορά. Εντοπίζονται, ωστόσο, τοπικές ιδιαιτερότητες που υποδηλώνουν επαφές ανάμεσα στη Μακεδονία και τη Θράκη και στη Μικρά Ασία. Η εξέταση των προσώπων που μνημονεύονται στις επιγραφές κατέδειξε την πολυδιάστατη νομική πραγματικότητα των παραβάσεων που καταδεικνύει το έμπρακτο και συνεχές ενδιαφέρον για την προστασία του τάφου και κυρίως για τη διασφάλιση της προσωπικής βούλησης του ιδρυτή σχετικά με τη διάθεση του ταφικού μνημείου. Τα επιτύμβια χρηματικά πρόστιμα είναι διαφορετικών ειδών, σύμφωνα με τους διαφορετικούς όρους ίδρυσης του τάφου και τις κατά τόπους διαφορετικές νομικές διαδικασίες, ενώ τα χρηματικά ποσά συμβαδίζουν με τις σύγχρονές τους οικονομικές εξελίξεις. Οι επιτύμβιες επιγραφές με πρόστιμα μάλλον προέκυψαν από την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι αντιλήψεις για τον θάνατο και τις ταφικές πρακτικές που αφορούσαν το γένος και τη διάθεση των τάφων.