dziś przygotowywać ludzi młodych do Światowych Dni Młodzieży, aby nie były one jednorazowym (aczkolwiek cyklicznie powtarzającym się i niewątpliwie pełnym radości i entuzjazmu) wydarzeniem katechetycznym? Jaki rodzaj formacji opartej wokół tego wydarzenia proponować, aby nie było ono przeżywane jedynie w sferze uczuć i emocji ale autentycznie prowadziło ludzi młodych do spotkania z Bogiem, tę relację umacniało, a nawet było zachętą do jej pogłębiania w codziennym życiu? Te pytanie niewątpliwie nurtują dziś nie tylko kapłanów, katechetów oraz samych organizatorów tego wydarzenia. Również liczne zgromadzenia zakonne jak i wspólnoty świeckich poszukują inspiracji do katechezy ludzi młodych przygotowujących się do udziału w Światowych Dniach Młodzieży. Stąd też liczne inicjatywy, podejmowane już dziś w całym Kościele, mające na celu wyjście ku młodym nie tylko na czas Światowych Dni Młodzieży ale przede wszystkim w czasie poprzedzającym to wydarzenie. Wśród wielu propozycji, jakie Kościół przedstawia dziś ludziom młodym w kontekście Światowych Dni Młodzieży, znajduje się także program MAGIS Towarzystwa Jezusowego (Jezuitów), a szczególnie proponowane w nim ignacjańskie eksperymenty. Historia programu MAGISJezuici prowadzą program MAGIS od 1997 r. z myślą o młodych z całego świata, którzy uczestniczą w Światowych Dniach Młodzieży. Idea i powstanie tego programu niejako rodziły się w trakcie poszczególnych spotkań papieży z ludźmi młodymi. Wśród jezuitów, którzy wraz z młodymi przyjeżdżali na kolejne edycje tego wydarzenia, zrodził się pomysł, aby wykorzystać tę okazję do integracji mło-dzieży na poziomie międzynarodowym. W 1997 roku zorganizowano ignacjańską pielgrzymkę, w której młodzi z różnych krajów, przez kilka dni wędrowali do stolicy Francji. W roku 2000, włoscy jezuici udoskonalili tę propozycję i zorganizowali międzynarodową pielgrzymkę "gwiaździstą". Młodzi pielgrzymi wyruszyli w kierunku Rzymu z kilku różnych miejsc jednocześnie. W 2005 roku, w Niemczech,

Problematyka tożsamości podejmowana jest w wielu dziedzinach nauki: antropologii, socjologii, psychologii czy filozofii. Także w katechezie mowa jest o tożsamości katechety, co znajduje swoje odzwierciedlenie w dokumentach Magisterium Kościoła. Zanim jednak problematyka tożsamości i formacji ukazana zostanie na tle dyrektoriów katechetycznych, najpierw analizie poddane zostanie samo pojęcie tożsamości oraz jej związek z pojęciem formacji. Następnie zaprezentowany zostanie krótki rys historyczny omawianych dokumentów oraz konkretne ich odniesienia do tożsamości i formacji katechetów. Całość zakończona zostanie krótkim podsumowaniem.Pojęcie tożsamości (identity) wprowadził do nauk społecznych w latach 50. XX wieku psycholog Erik Erikson. Tematyką tą zajmowano się jednak już wcześniej, a czynili to między innymi tacy naukowcy, jak: