<p>Dojście do władzy Partii Sprawiedliwości i Rozwoju wiąże się z jakościową zmianą tureckiej polityki zagranicznej jako całości. Wraz ze stabilizacją władzy Erdoğana od roku 2002 dostrzegalny jest odwrót od tradycyjnych wartości i zasad tureckiej polityki zagranicznej na korzyść podejmowania ryzykownych działań, które są tak podporządkowane wewnętrznym celom ideologicznym, jak i wiążą się z izolacją Ankary. Niniejszy artykuł analizuje turecką politykę w szerszym kontekście, zakładając że współcześnie potrzeba wypracowania nowego paradygmatu jest najważniejszym wyzwaniem, przed jakim stoją jej twórcy.</p>

The provided paper describes main features of the Turkish foreign policy towards Macedonia after the Cold War. The strategic character of the bilateral Turkish‑Macedonian partnership has been underlined. This partnership has its roots in the pragmatic tendency of the Turkish foreign policy to strengthen its influence and provide stability in the Balkan Peninsula. It is also a part of the broader context of the Turkey’s foreign policy which is determined by global factors and centuries‑lasting history of bilateral relations. A particular dynamism of the Turkey’s foreign policy under Justice and Development Party’s rule has been underlined in this paper. It has been clarified that implementation of the “strategic depth” conception – that forms a normative base for Turkey’s foreign activities under prime minister R.T. Erdoğan’s rule – has largely contributed to the deepening of bilateral relations.

The "strategic depth" paradigm implemented by the aKP, in general aimed at strengthening Turkey's role in the region, is perceived both as clear pragmatism in foreign policy making and a tool for the neo-ottoman expansion. This paper argues that current foreign policy of Turkey towards albania is reminiscent of the Kemalist foreign policy towards this country but at the same time it represents a new quality, immanent for the aKP's perception of international relations. While analyzing Turkey's influence in the various spheres and the outcomes of ankara's foreign policy, this paper seeks to verify the hypothesis that the modern bilateral relations of these two countries shall be perceived rather both as aKP's pragmatic stance, with possible neo-ottoman ambitions playing an important role.

Dla Unii Europejskiej kryzys w stosunkach z Turcją może mieć swoje wielorakie konsekwencje, a waga wzajemnych relacji najprawdopodobniej przyczyni się do wypracowania w najbliższej przyszłości nowego modelu instytucjonalnej i przedmiotowej współpracy obu podmiotów. Taki stan rzeczy otwartym czyni pytanie o to czy stosunki Unii Europejskiej z państwami Azji Centralnej zyskają nową dynamikę? Tym samym celem niniejszego artykułu jest rozstrzygnięcie kwestii czy spadek znaczenia Turcji jako partnera dla Wspólnoty przełoży się na automatyczny wzrost znaczenia wspomnianego regionu świata dla Unii Europejskiej.