No abstract

Abstract:The aim of this paper is to argue that there is a need to locate theoretical paradigms on masculinity within a nonlinear perspective, and this has implications for the conceptualization of the research agenda. Over the last 40 years, discussions and research on masculinity have been arranged in time-related stages where each stage is marked by a change in theoretical underpinnings. These conceptual shifts uphold a distinction between "old" and "new" paradigms where in consequence the former or the latter (depending on personal beliefs) becomes devalued to some degree. This paper suggests that in the context of masculinity studies one cannot impede or deny the usefulness and value of the previous theoretical paradigms. Similarly, new paradigms should not be seen as less significant. The approach based on "nonlinearity of theoretical paradigms" acknowledges the coexistence of paradigms, which are seen as equally relevant to contemporary contexts. Moreover, this discussion on nonlinearity implies that research on masculinity, in its search for comprehensiveness, could apply a concept of theoretical paradigm as a modus operandi for each undertaken study.

In this article, we seek to assess the extent to which adult and lifelong learning policies and practices in Asia have distinctiveness by comparison to those found in western societies, through an analysis of inter-governmental, national and regional policies in the field. We also inform our study through the analysis of the work of organisations with an international remit with a specific focus on Asia and Europe. In one case, the Asia-Europe Meeting Lifelong Learning (ASEM LLL) Hub has a specific function of bringing together researchers in Asia and Europe. In another, the PASCAL Observatory has had a particular focus on one aspect of lifelong learning, that of learning cities, with a concentration in its work on Asia and Europe. We focus on learning city development as a particular case of distinction in the field. We seek to identify the extent to which developments in the field in Asia have influenced and have been influenced by practices elsewhere in world, especially in Europe, and undertake our analysis using theories of societal learning/the learning society, learning communities and life-deep learning. We complement our analysis through assessment of material contained in three dominant journals in the field, the International Journal of Lifelong Education, the International Review of Education and Adult Education Quarterly, each edited in the west.

Przestępstwo stypizowane w art. 149 k.k. jest przestępstwem o marginalnym znaczeniu praktycznym – w ostatnich kilkunastu latach ilość dzieciobójstw stanowi odsetek promila liczby przestępstw stwierdzonych w Polsce. Jednocześnie przypadki dzieciobójstw zwykle spotykają się z szerokim zainteresowaniem społecznym. W polskiej ustawie dzieciobójstwo stanowi uprzywilejowany typ zabójstwa ze względu na przeżycie psychiczne kobiety spowodowane procesem porodu. Wśród doktryny prawniczej i w dyskursie publicznym – wobec coraz większej świadomości społeczeństwa dotyczącej prokreacji, powszechnego dostępu do metod planowania rodziny oraz minimalizacji potępienia ciąż pozamałżeńskich – pojawiają się liczne głosy o braku zasadności utrzymywania dzieciobójstwa w systemie prawa. Wskazać w tym kontekście należy, że poszczególne ustawodawstwa różnie traktują przestępstwo dzieciobójstwa. Część z nich nie wyodrębnia tego czynu jako delictum sui generis, inne państwa przewidują za zabicie dziecka odpowiedzialność w typie kwalifikowanym albo uprzywilejowanym, z tą różnicą, że przesłanki, od których zależy złagodzenie odpowiedzialności karnej są rozmaite. Przedmiotem niniejszego artykułu jest problematyka przestępstw o marginalnym znaczeniu praktycznym, przy czym jako przykład obrano przestępstwo dzieciobójstwa. Za cel badań przyjęto wykazanie, że treść normatywna przestępstwa dzieciobójstwa nie odpowiada jego treści kryminologicznej. W referacie przeanalizowano znamiona przestępstwa dzieciobójstwa oraz przytoczono dane statystyczne obrazujące skalę zjawiska. Następnie dokonano porównania polskiej regulacji z wybranymi unormowaniami zagranicznymi. Najważniejsze wnioski wypływające z pracy są takie, że przepis art. 149 k.k. nie obejmuje swoją dyspozycją wszystkich czynników, które w rzeczywistości prowadzą do zabójstw noworodków, co nasuwa pytania o aktualność regulacji wobec potrzeb współczesności oraz stanowi przyczynek do formułowania postulatów de lege ferenda.