No abstract

Słowa kluczowe ekonomia dzielenia się, ekonomia peer-to-peer, kolaboratywna konsumpcja, konsumpcja oparta na dostępie, wymiana dóbr i usług StreszczenieCelem niniejszego artykułu jest prezentacja przejawów ekonomii dzielenia się na rynku turystycznym. Ekonomia dzielenia się (ang. sharing economy) to jeden z relatywnie nowych trendów w gospodarce. Zaowocował on w ostatnich kilkunastu latach pojawieniem się na rynku turystycznym znaczącej liczby przedsięwzięć, których istota polega na pośrednictwie w wymianie dóbr i usług pomiędzy konsumentami. W szczególności dotyczy to takich usług jak noclegowe, gastronomiczne, transportowe i przewodnickie. Dynamiczny rozwój tych przedsięwzięć na rynku turystycznym niesie ze sobą szereg problemów związanych z koniecznością odpowiednich regulacji prawnych. Niezależnie od tych problemów, prognozy dotyczące zysków z działalności w ramach nurtu ekonomii dzielenia się są niezwykle obiecujące. WprowadzenieEkonomia oparta na dzieleniu się (ang. sharing economy) to relatywnie nowy trend w gospodarce, polegający na bezpośredniej wymianie dóbr i usług między konsumentami, którzy komunikują się przez specjalne serwisy internetowe. Za pomocą tego terminu opisuje się całe spektrum internetowych przedsięwzięć, które mają szansę zrewolucjonizować światowy rynek wymiany dóbr

Przestępstwo rozboju zalicza się do przestępstw forum mieszanego (mixti fori). Oznacza to, że sprawca może być ścigany i karany zarówno przez władzę kościelną, jak i państwową. W związku z tym powstaje pytanie, jakie normy prawne mają być stosowane w sądach kościelnych do sprawcy rozboju, odnośnie do osób duchownych albo świeckich. Mianowicie czy sędzia kościelny winien kierować się wyłącznie zasadami prawa karnego kanonicznego, czy mają tu także zastosowanie przepisy kodeksów karnych państwowych.Z uwagi na przestrzeganie w sądownictwie kościelnym zasady sprawiedliwości, wyrażonej w powiedzeniu ne bis idem, wchodzi tu w grę zasada prewencji. W wypadku ścigania i karania sprawcy przestępstwa rozboju przez państwo, będą miały zastosowanie przepisy kodeksów karnych państwowych.

No abstract

Niniejsze opracowanie ma na celu przede wszystkim omówić znamiona określające  czynność sprawczą przestępstwa znęcania się, o którym mowa w art. 207 kodeksu karnego. Znęcanie się może przybrać formę znęcania fizycznego lub psychicznego. Znęcanie fizyczne polega na zadawaniu cierpień fizycznych np. bicie, kopanie, duszenie, głodzenie ofiary. Z kolei znęcanie psychiczne polega na dręczeniu psychicznym i wzbudzaniu u ofiary poczucia zagrożenia np. upokarzanie, straszenie. Bardzo często zdarzają się sytuacje, gdy obie te formy występują jednocześnie. Pojęcie znęcania się oznacza działanie albo zaniechanie, które polega na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub cierpień psychicznych. Z reguły są to zachowania powtarzające się, ale nie jest wykluczone, aby przyjąć za znęcanie jednorazowe zachowanie sprawcy. Wówczas zachowanie jednorazowe powinno być intensywne, a dolegliwości rozciągnięte w czasie.