No abstract

SoŞuk Savaş boyunca, uluslararası sistemin iki kutuplu yapısı ve bazı devletlerin elinde bulunan nükleer silahlar, sorunlu bir barışın sürdürülmesini saŞladı. şki kutuplu dönem sona yaklaşırken, sistemde yaşanması muhtemel yapısal deŞişiklikler sorgulanmalıdır. Sovyetler BirliŞi'nin daŞılmasının ardından, Rusya kendine yetebildiŞi ve başka büyük güçler henüz ortaya çıkmadıŞı için, iki kutupluluk, deŞişmiş bir biçimde de olsa sürmektedir. Rus gücünün azalmasıyla, Birleşik Devletler artık başka bir ülke tarafından denetim altında tutulmamaktadır. Güç dengesi teorisi, diŞer devletlerin, kendi başlarına veya uyum halinde, Amerikan gücünü dengeleyeceklerini öngörür. Uluslararası sistemin yapısındaki muhtemel deŞişiklikler gönüne alındıŞında, üç siyasi birimin büyük güç konumu kazanabileceŞi öngörülebilir: Almanya veya Batı Avrupa Devleti, Japonya ve Çin. Bu ülkelerin saŞladıŞı ilerlemeye raŞmen, Birleşik Devletler önümüzdeki dönemde hem ekonomik hem de askeri olarak lider ülke olmaya devam edecektir.

Two pervasive beliefs have given nuclear weapons a bad name: that nuclear deterrence is highly problematic, and that a breakdown in deterrence would mean Armageddon. Both beliefs are misguided and suggest that nearly half a century after Hiroshima, scholars and policy makers have yet to grasp the full strategic implications of nuclear weaponry. I contrast the logic of conventional and nuclear weaponry to show how nuclear weapons are in fact a tremendous force for peace and afford nations that possess them the possibility of security at reasonable cost.

John Vasquez claims to follow Imre Lakatos but distorts his criteria for judging theories and evaluating research programs. Vasquez claims that facts observed can falsify a theory by showing that its predictions are wrong. He fails to consider the puzzles posed by the interdependence of theory and fact. He places all realists in a single paradigm despite the divergent assumptions of traditional and structural realists. In contrast to Vasquez, I argue that explanation, not prediction, is the ultimate criterion of good theory, that a theory can be validated only by working back and forth between its implications and an uncertain state of affairs that we take to be the reality against which theory is tested, and that the results of tests are always problematic.