Kościół zgodnie z poleceniem swojego Założyciela – na podstawie nauczania soborowego – nieprzerwanie realizuje misję pasterską za pomocą trzech ściśle powiązanych ze sobą zadań: nauczania, uświęcania i rządzenia. Zadanie uświęcania zostało prawnie uregulowane w Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku w IV księdze, w kan. 834-1253. Dzielą się one na trzy części, które dotyczą: sakramentów, pozostałych aktów kultu Bożego oraz miejsc i czasów świętych. Uświęcające zadanie Kościoła wyraża się przede wszystkim w liturgicznym kulcie, w którym najistotniejsze miejsce stanowią sakramenty. Prawodawca ograniczył się do wskazania warunków wymaganych do ważności oraz godziwości funkcji i aktów potrzebnych przy realizacji kultu Bożego, do określenia materii i formy w sprawowaniu sakramentów i sakramentaliów oraz koniecznych zasad moralno-prawnych odnoszących się do szafarzy, celem właściwego ich sprawowania oraz szafowania w zakresie posługi uświęcania. Wypełniając powołanie do świętości, każdy wierny zobowiązany jest do uczestnictwa w zadaniu uświęcania. Główną rolę odgrywają w nim biskupi, których wspomagają prezbiterzy i diakoni. Również wierni świeccy uczestniczą w posłudze uświęcenia przez spełnianie obowiązków chrześcijańskich.

Streszczenie: Niniejszy artykuł dotyczy przestępstw de sexto, dokonanych przez szafarza sakramentu pokuty, a zdefiniowanych w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku i innych dokumentach papieskich. Aby móc sprawcę przestępstwa rozgrzeszenia wspólnika przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu pociągnąć do odpowiedzialności karnej, muszą zaistnieć dwa elementy. Pierwszym jest warunek dotyczący dwóch konkretnych osób, a więc penitenta i spowiednika, dokonujących wspólnie przestępstwa przeciwko czystości. Drugim zaś jest udzielenie penitentowi przez spowiednika absolucji sakramentalnej z grzechu wspólnie popełnionego. Ustawodawca za popełnienie tego przestępstwa przewidział ekskomunikę latae sententiae zastrzeżoną Stolicy Apostolskiej. Przestępstwo solicytacji zaś polega na nakłanianiu penitenta przez szafarza sakramentu pokuty do grzechu przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu. Kara za to przestępstwo jest obligatoryjna w formie kar ferendae sententiae i w gestii sędziego lub ordynariusza leży zadecydowanie, jaki to ma być rodzaj kary. Z przestępstwem solicytacji ściśle związana jest również kwestia fałszywego doniesienia na spowiednika, że doszło do jej popełnienia. Ustawodawca kościelny broni w ten sposób spowiednika przed fałszywym oskarżeniem. Przewidziana sankcja karna za popełnienie przestępstwa fałszywego oskarżenia spowiednika o solicytację to popadnięcie w interdykt z mocy samego prawa, co w konsekwencji skutkuje zakazem korzystania ze wszystkich sakramentów, w tym również z sakramentu pokuty. Gdy sprawcą jest duchowny, opócz kary interdyktu będzie podlegał on karze suspensy latae sententiae.Słowa kluczowe: sakrament pokuty; rozgrzeszenie wspólnika przeciw szóstemu przykazaniu; solicytacja; fałszywe oskarżenie spowiednika o solicytację. WstępStojąc na straży świętości sakramentu pokuty, Kościół zabiega i troszczy się, by był on sprawowany w należyty sposób, zgodny z prawem. Wyrazem szczególnej troski prawodawcy kościelnego są konkretne rozwiązania prawne,

Biskup Jan Dantyszek odegrał dużą rolę w procesie włączania kultury polskiej w nurt europejski. Posiadał on okazały księgozbiór, który świadczył o jego rozległych zainteresowaniach. Zbiory biskupie w ciągu wieków uległy rozproszeniu. Część woluminów znalazła się w kolegium jezuickim w Braniewie i stamtąd została wywieziona do Szwecji w XVII w. Sporo książek przeszło w XIX w. do biblioteki katedralnej we Fromborku, a stamtąd po II wojnie światowej do Biblioteki Warmińskiego Seminarium Duchownego „Hosianum” w Olsztynie. Książki ze znakami własnościowymi biskupa Dantyszka spotyka się dziś w różnych bibliotekach, głównie polskich, szwedzkich, niemieckich i rosyjskich. W Polsce najwięcej druków z biblioteki biskupiej zachowało się w Bibliotece Wyższego Seminarium Duchownego Metropolii Warmińskiej „Hosianum” w Olsztynie (osiemnaście). Niniejszy artykuł analizuje ich zawartość treściową, oprawy oraz dzieje. Są to dzieła teologiczne, filozoficzne i prawnicze oraz historyczne i do-tyczące pisarzy starożytnych. Posiadają one znaki własnościowe biskupa w postaci jego własnoręcznych podpisów, ekslibrisów i superekslibrisów, należących do najpiękniejszych polskich księgoznaków doby renesansu.

W niniejszym artykule, wychodząc od pojęcia przestępstwa, rozwinięto zagadnienie bezpośredniego lub pośredniego naruszenia tajemnicy sakramentalnej, o czym mowa w kan. 1388 § 1 KPK/83. Omówione również zostało przestępstwo polegające na nagrywaniu za pomocą jakichkolwiek urządzeń technicznych albo na rozpowszechnianiu w złych zamiarach w środkach społecznego przekazu tego, co zostało powiedziane przez spowiednika lub penitenta w spowiedzi sakramentalnej, prawdziwej lub fałszywej.