Waga przymiotnika czasowego – σήμερον w dziele Łukaszowym (Łk-Dz) była od dawna doceniana. Przez dziesięciolecia uczeni dyskutowali jednak, czy jego znaczenie ma charakter czysto literacki, czy również teologiczny. Najnowsza monografia kanadyjskiego egzegety, Dominique’a Angers, rzuca nowe światło na tę kwestię. Autor artykułu bada dotychczasowe próby wyjaśnienia obecności „dziś” w dwutomowym dziele, analizując zarówna starsze jak i najnowsze propozycje. Doceniając wyniki badań kanadyjskiego egzegety na dyskusję badanej problematyki zaproponowano kilka drobnych korekt jego rozwiązań.

The article presents an analysis of three figures of Lucan version of the infancy narrative: Zechariah (Luc 1,5-23.57-79), Simeon (Luc 2,25-35), and Anna (Luc 2,36-38). There at least two thing that make these people alike: they are all in their old age and they pray to God. Even though the material concerning these personages is not fully comparable, it is possible to capture some similarities in their prayer: historical perspective, eschatological dimension, and universalism. All these three people not only pray to God but also the bear a witness to God.

The article presents the figure of Joseph and his place in the narrative by the first evangelist in Matt 1–2. Apart from the arguments for the unifying function of Mary’s spouse in the whole Infancy Narrative, the most important features of Joseph highlighted by Matthew are emphasised. Those include the attitude of the righteous man, the fact of belonging to the royal family of King David, the bond and similarity to the actions of the patriarchs, as well as the silent and ascetic nature of the spouse and parent. Despite many similarities to the Lukan narrative, the first evangelist stresses different aspects in his characterisation of Joseph. Using the tools proposed by Cornelis Bennema, the author of the paper also assesses the degree of characterisation of the person under study, his role in the narrative and his representative value for the modern reader.

Obraz gwiazdy w Ewangelii św. Mateusza był wielokrotnie komentowany przez egze­ge­tów. Dawniejsze wyjaśnienia oparte na astronomicznych zjawiskach tylko w pewnym stopniu mogą przyczynić się do zrozumienia opowiadania. Inne interpretacje wspominają o wierzeniach starożytnych na temat zjawień gwiazd przy narodzinach ważnych ludzi, ale i one mogą pełnić jedynie funkcję naukowej hipotezy. Nie rozstrzygając dyskusji na temat historycznego tła wydarzeń opisanych w opowiadaniu Mateusza, warto przyjrzeć się bliżej znaczeniu frazy en tē anatolē. Bogata panorama staro­testa­mentowych tekstów i powiązania między czasownikiem anatellō (LXX) i jego hebrajskim odpowiednikiem zāraḥ ukazują szerszy kontekst i nowe możliwości jej rozu­mie­nia. Zaproponowane wyjaśnienie wspiera waga narracyjnej funkcji gwiazdy w opowiadaniu, w którym magowie prowadzeni jej światłem docierają do Nowonarodzonego Króla.

The article portrays some exegetical and theological features of the text composed by Luke of two short quotations from lsaiah (58,6; 61,1a) Luke shaped it in order to show the figure of Jesus as anointed by the Holy Spirit God's Messenger whose mission is along those of ancient prophets. According to the author of the third gospel the prophecy of ls 61,1f is related to the event of baptism (see Lk 3,21-22), where Jesus was solemnly enthroned in his office ofmessianic messenger. By using the Old Testament promise Luke showed his will of highlighting a prophetic feature of Jesus' life with a strong accent on pneumatology. The character of Jesus' mission is not just spoken words. Jesus' proclamation of salvation works always on two complementary levels: words and deeds (see Ac 10,38). In the same way the third evangelist shows the Gospel spreading out in times o f church activity and in both cases a very important feature of proclamation is an assistanceofthe Holy Spirit (see Lk 4,18f; 5,17; 6,19; 8,46).