The intergenerational transmission of an extreme belief systems: Theoretical exploration of a new field of studyWith the recent rise and fall of IS, academics and policy makers around the world are expressing concerns about the fate of children of former foreign fighters. Will they follow in their parents' footsteps? In this paper, we argue that in light of this discussion, the intergenerational transmission of extreme beliefs deserves a research agenda of its own. The transmission of extreme ideologies, such as extremism and cultism, constitutes a unique topic, not previously captured in traditional transmission studies. The concepts commonly used in popular media, such as 'brainwashing' and 'indoctrination', similarly fall short when trying to understand this phenomenon. Instead, a multidisciplinary approach centered around the concept intergenerational transmission is proposed. We present some of our preliminary literature findings on this topic, and consider their relation to broader theoretical frameworks. We conclude with several considerations and suggestions for future research, to better understand the intergenerational transmission of extreme ideologies in all its complexity.

InleidingOndanks de territoriale verliezen die Islamitische Staat (hierna: IS) de afgelopen jaren te verduren heeft gehad, gaat van IS nog altijd een dreigende kracht uit. Naast het feit dat er sinds 2012 duizenden westerse jongeren naar Syrië zijn afgereisd, laten aanslagen in diverse wereldsteden, waaronder Orlando, Parijs, Brussel, Berlijn, Londen en Barcelona, zien hoe de strijd zich ook heeft verplaatst naar westerse landen. Westerse veiligheidsdiensten hebben bovendien diverse aanslagen weten te verijdelen, waarbij ook Nederland een terroristisch doelwit bleek (Kossen, 2016). Onder de betrokkenen bij deze (geplande) aanslagen bevinden zich teruggekeerde Syriëgangers, maar ook personen die niet aan de strijd in Syrië deel hebben genomen en die in contact zijn gekomen met IS via westerse netwerken en/of online zijn geradicaliseerd. De personen in kwestie zijn niet langer alleen adolescente moslimmannen: ook minderjarige moslimmeisjes en blanke, overwegend christelijke jongeren uit westerse landen blijken zichzelf in toenemende mate in dienst te stellen van de jihad (Dewitte, 2016;Kaplan & Costa, 2015). De afgelopen jaren is in de media en de politiek dan ook veel aandacht geweest voor online 'propaganda' van IS. Een van de belangrijkste middelen van IS om haar boodschap te verspreiden, was via het online glossy magazine Dabiq. Naar deze glossy is al eerder wetenschappelijk onderzoek gedaan (zie o.a. Ingram, 2016a;Frum, 2016;Greene, 2015), maar een vraag die daarbij vooralsnog onbeantwoord is gebleven, is hoe Dabiq bijdraagt aan de rekrutering van westerse ISstrijders -of dit nu is voor de strijd in Syrië en Irak of in westerse landen. Dit artikel gaat nader op deze vraag in, door het discours in Dabiq te analyseren en de daaruit volgende bevindingen te duiden in het licht van literatuur over de factoren die radicalisering in de hand werken en literatuur over discoursen van denial. De focus daarbij ligt op vier overkoepelende thema's: de ervaring van onrecht, het vijandbeeld, de individuele en sociale identiteit en de legitimering van geweld. Het magazine van IS: DabiqOndanks het intern gesloten karakter van het kalifaat, zoekt IS direct contact met de buitenwereld en haar westerse doelgroep door middel van verschillende media. IS maakt veelal gebruik van sociale media, waaronder Facebook, Twitter en You-Tube (Greene, 2015). Kaplan en Costa (2015) stellen dat IS wat betreft deze hypermoderne aanpak van propageren uniek is en daardoor de meest succesvolle terroristische organisatie is in het proclameren van haar extremistische gedachte-Tijdschrift over Cultuur en Criminaliteit 2017 (7) 2