Zum Gegenstand der vorliegenden Arbeit wird die Analyse der kleinen Fundstücke während der im Jahre 1982 geführten Terrainuntersuchungen eines Königsschlosses in Radoszyce bei Końskie Woj. Kielce gesammelt worden ist. Die Arbeiten führten zur Rekonstruktion der Geschichte des Königssitzes, dessen Hauptgebäude ein gemauerter Palast von annähernden. Ausmassen 11 x 33 m war, der am Ende des XIV Jhdt. vom König Władysław Jagiełło gebaut worden war. Während der Forschungen wurden beinahe 1900 Fundstücke gesammmelt, darin: 1019 Bruchstücke der Tongefässe, sowie auch Tierknochen, Ofenkacheln, Fenster- und Gefässglas, Baukeramik, eiserne Gegenstände u.s.w. Dieser Komplex wurde in die Jahre von der II. Hälfte des XIV. bis zur Jahrhundertwende XVIII/XIX datiert. Der deutliche Unterschied zwischen der Datierung (Zeitstellung) des gemauerten Reliktes und der Chronologie der archäologischen Fundstücke ergibt sich nicht aus den Fehlern der Methode und Unvollkommenheit eines der Forschungszweige, sondern wird durch die Geschichte des Schlosses erklärt. Bis zur Hälfte des XVI Jhdt. erfüllte es die Funktion eines 1-2 mal jährlich oder noch seltener gebrauchten Königssitzes und die ganze Zeit stand es leer und wurde nur von dem daneben wohnenden Beamten besorgt. Im dritten Jahrhundert viertel wurde er zum Starostasitz und gleichzeitig zum Zentrum eines grossen wirtschaftlichen Organismus. Deshalb weisen die dank der Analyse der kleinen Fundstücke archäologisch feststellbaren Gebrauchsspuren des Objektes auf die XI. Hälfte des XVI. Jhdt. hin. Man muss bemerken, dass es nicht infolge der Reinigung des Gebietes am Schloss, die oft zur Zerstörung der älteren Schichten führt, an mittelalterlichen Kulturschichten und kleinen Fundstücken fehlt.

A lek sa n d er A n d rzejew sk i, L e s z e k K a jze r, M a rcin L e w a n d o w ski KLASZTOR W OŁOBOKU W BADANIACH ARCHEO LOG ICZNYCH ROKU 1997 I Klasztor w Ołoboku, choć od dawna interesował badaczy, nie posiada nowoczesnej monografii historycznej. M iejscowość wymieniona została po raz pierwszy pod datą 1207 r., kiedy to J. D ługosz zanotował, że w kościele w Ołoboku arcybiskup gnieźnieński (Henryk Kietlicz) miał konsekrować kanonika wrocławskiego Wawrzyńca na biskupa wrocławskiego1. Informacja ta ma sporą literaturę, sugerując też, że już przed tą datą znajdował się tu kościół2. Według H. Likowskiego decyzja o powstaniu nowego konwentu związana była z powrotem w 1210 r. Henryka Kietlicza z Rzymu3. M imo że w literaturze początki klasztoru odnosi się generalnie do lat 1211-1213, to sprawa jest dość skomplikowana, gdyż J. Trawkowski zwrócił uwagę, iż przed 1211 r. funkcjonował tu (a więc wcześniej niż założenie cysterek) konwent premonstratensów, czyli norbertanów4. Być może była to filia klasztoru na Zwierzyńcu pod Krakowem. Zdaniem H. Likowskiego, a ostatnio A. Wędzkiego, przywilej fundacyjny dla cysterek opatrzony datą 20 października 1213 r. jest falsyfikatem (pochodzącym z końca XIII w.), którego 1 Jana D ł u g o s z a , R oczniki..., ks. piąta i szósta, Warszawa 1975, s. 253. A . W ę d z k i , Region ostrow ski iv średniowieczu, [w:] O strów W ielkopolski. Dzieje m iasta i regionu,

IW drugiej po³owie lat 80. ubieg³ego wieku mia³y miejsce dwa wydarzenia, do których chcia³bym nawi¹zaae w tym tekoecie. Pierwsze to opublikowanie w 1987 r. rozprawy Marii D¹browskiej Kae i piece kaowe w Polsce do koñca XVIII wieku, wydanej we Wroc³awiu, dzie³a do dzioe niezast¹pionego i porz¹dkuj¹cego nasz¹ wiedzê o kaach od oeredniowiecza do koñca Rzeczypospolitej Szlacheckiej. Przy wadze wydania i udostêpnienia czytelnikom wzmiankowanej pracy wydarzenie drugie ma wymiar li tylko lokalny. W trakcie prowadzonych, w latach 1986-1987, prac zwi¹zanych z odgruzowaniem dworu w Modliszewicach ko³o Koñskich, w dniu 3 wrzeoenia 1986 r., w pó³nocno-wschodnim naro¿niku du¿ej sali zachodniej dworu, zaobserwowano relikty ci¹gu kominowego, a 25 wrzeoenia tego¿ roku, w tym samym rejonie, relikty fundamentów coko³u du¿ego urz¹dzenia grzewczego. Wykonano je z ceg³y palcówki i ³amanych kamieni, a ca³ooeae posadowiono na podbudowie z ³amanego kamienia na posadzce sali dworu, wykonanej z du¿ych p³yt piaskowca. Wyniesione ponad poziom posadzki gruzowisko zawiera³o nie tylko u³amki cegie³, kamieni oraz przepalonej i rozlasowanej gliny, lecz tak¿e du-¿¹ liczbê destruktów bia³ogranatowych (kobaltowych) polewanych, ale te¿ pozbawionych polewy, kai. Podczas wspomnianych prac zaobserwowano tak¿e, ¿e opisany relikt, który identykowaae nale¿y ze zniszczonym piecem by³ obiektem wtórnie ustawionym w sali, a wiêc nie pochodzi³ z czasów budowy dworu w koñcu XVI w. 1 Nied³ugo po znalezieniu kae pochodz¹ce