Spoglądając na rozwój wydarzeń w Europie i na świecie oraz ich negatywnych skutków transferowanych do Unii Europejskiej (UE) zastanawiamy się jaką rolę odgrywają zewnętrzne, sektorowe polityki UE, aby zapobiegać, zmniejszać, czy niwelować zagrożenia związane chociażby z rozwojem terroryzmu czy innymi konfliktami, w tym hybrydowymi, toczącymi się tuż przy granicach UE? Import zjawisk stanowiących zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego Unii Europejskiej w dość bolesny sposób odbija się na państwach członkowskich, powodując chaos na szczeblach decyzyjnych, co w konsekwencji osłabia całą UE. To z kolei wpływa na postrzeganie Unii Europejskiej jako słabej, nieradzącej sobie z problemami. W kwietniu tego roku Wysoka Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa Federica Mogherini powiedziała: "W ostatnich latach zaszły radykalne zmiany w środowisku bezpieczeństwa. Mieliśmy do czynienia ze wzrostem zagrożeń hybrydowych na granicach UE. UE stanowczo wezwano do dostosowania i zwiększenia jej potencjału jako gwaranta bezpieczeństwa. Związek między bezpieczeństwem wewnętrznym i zewnętrznym musi być nadal wzmacniany. Za pomocą tych nowych wniosków chcemy zwiększyć naszą zdolność do zwalczania zagrożeń o charakterze hybrydowym.[…]". Wnioski z ostatnich lat są takie, że bezsprzecznie Unia Europejska jest w coraz większym stopniu narażona na zagrożenia hybrydowe, obejmujące wrogie działania zmierzające do destabilizacji określonego regionu lub państwa (Hybrydowe zagrożenia, 2016). Dlatego już wcześniej należało podjąć działania (zamiast przyjmować wnioski), które w sposób synergiczny wykorzystywałyby dostępne narzędzia, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i zewnętrznym. Celem niniejszego artykułu jest analiza roli i przyszłości polityki ekspedycyjnej w ramach WPBiO i jej oddziaływania na bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne Unii Europejskiej.Niezbędnym narzędziem badawczym w przypadku analizowanego problemu okazała się metoda instytucjonalno-prawna. Akty normatywne, szczególnie sui generis, stanowią istotne instrumentarium w polityce ekspedycyjnej, rozumianej w niniejszym artykule jako wszelkie działania zewnętrzne (cywilne i wojskowe) prowadzone przez UE w ramach WPBiO.Pewne jest to, że Unii nie brakuje instrumentarium do przeciwdziałania wspomnianym zagrożeniom. Zarówno w wymiarze wewnętrznym posiada ona specjalnie do tego stworzone instrumenty, jak i w wymiarze zewnętrznym. Zatem należy w tym miejscu zadać sobie pytanie, czy podejmowane działania ekspedycyjne w ramach Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (WPBiO), która jest bez wątpienia sektorową po-

Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku wiązało się z ogromnymi możliwościami dla Polaków, przede wszystkim w obszarze swobodnego przepływu osób, usług, towarów i kapitału. Dodatkowo, stopniowe znoszenie barier w dostępie do unijnego rynku pracy spowodowało nasilenie migracji, głównie z przyczyn ekonomicznych, ponieważ początkowo kierunki migracji były uzależnione od rynków pracy w poszczególnych krajach członkowskich UE. W 2004 roku dla Polaków były otwarte tylko trzy rynki pracy, tj. w Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz Szwecji, w następnych latach możliwość zatrudnienia sukcesywnie zwiększała się w kolejnych krajach, a w 2011 roku cały unijny rynek pracy był już dostępny dla Polaków.

WprowadzenieZaanga¿owanie cywilne i wojskowe Unii Europejskiej (UE) na wielu kontynentach pozwala na stwierdzenie, i¿ jest ona globalnym partnerem i jednoczeoenie graczem odzwierciedlaj¹cym tzw. soft power na arenie miêdzynarodowej. Potwierdzeniem tej tezy jest unijna walka z zagro¿eniami o zasiêgu globalnym, do których nale¿y zaliczyae: walkê z terroryzmem, piractwem morskim, miêdzynarodow¹ przestêpczooeci¹, handlem narkotykami, nielegaln¹ imigracj¹. Do dzia³añ zewnêtrznych Unii Europejskiej nale¿y zaliczyae tak¿e dostarczanie pomocy humanitarnej i dba³ooeae o oerodowisko naturalne. W tym szerokim katalogu zadañ, jakimi mo¿e pochwaliae siê Unia Europejska, mo¿na odnaleŸae równie¿ promowanie europejskich, demokratycznych standardów ochrony praw cz³owieka i podstawowych wolnooeci, w tym równooeci p³ci, oraz propagowanie zasad dobrego zarz¹dzania. Nale¿y zwróciae uwagê, ¿e ta unijna walka z zagro¿eniami ³¹czy w sobie elementy ró¿nego rodzaju wsparcia z jednoczesnym oddzia³ywaniem, czy mo¿e bardziej przenikaniem czynników europejskich. Ma to przede wszystkim na celu podnoszenie poziomu i jakooeci bezpieczeñstwa na obszarach docelowych, poprzez prawid³owe funkcjonowanie organów oecigania i innych struktur, odpowiadaj¹cych za w³aoeciw¹ dzia³alnooeae pañstwa zgodnie z normami miêdzynarodowymi, w tym europejskimi. Powy¿sze elementy wymienionych dzia³añ Unia Europejska realizuje za pomoc¹ bezpooeredniego zaanga¿owania na wskazanym terenie.Tak mocno podkreoelane i popularyzowane zrównowa¿one i metodyczne podejoecie Unii Europejskiej w sektorze bezpieczeñstwa pozwala na rozwój zdolnooeci zarówno cywilnych, jak i wojskowych, co czyni j¹ z jednej strony wiarygodnym parterem dla krajów trzecich, z drugiej zaoe strony metoda ta nie pozostaje bez wad, gdy¿ mo¿e hamowaae pe³ne osi¹gniêcie rezultatów, z uwagi na wykonywanie du¿ej ilooeci zadañ na wielu p³aszczyznach. Powoduje to pewne trudnooeci w szybkim osi¹gniêciu zamierzonego celu. Przyk³adem takiego zjawiska s¹ ró¿nego typu dzia³ania UE w Demokratycznej Republice Konga (DRK). Niew¹tpliwie jednak metoda zrównowa¿onego podejoecia pozwala na transferowanie europejskich standardów i wartooeci w odleg³e i zró¿nicowa-ne regiony pozaeuropejskie. Bezsprzecznym instrumentem pozwalaj¹cym Unii Europejskiej na bezpooerednie zaanga¿owanie i przenoszenie europejskich wp³ywów jest Wspólna Polityka Bezpieczeñstwa i Obrony (WPBiO), wczeoeniej znana, jako Europejska Polityka Bezpieczeñstwa i Obrony (EPBiO), której mocnym narzêdziem realizacji tego typu zjawisk s¹ misje cywilne i operacje wojskowe o zró¿nicowanym charakterze. DOI : 10.14746/rie.2014.8.19 To w³aoenie za ich pooerednictwem, Unia Europejska mo¿e pozwoliae sobie na wdra¿anie elementów europeizacji (top down) na organy wymiaru bezpieczeñstwa i sprawiedliwooeci funkcjonuj¹cych w warunkach nie europejskich, na przenoszenie wartooeci, dzia³añ, schematów, najlepszych praktyk i dooewiadczeñ, które do tej pory by³y dla odbiorcy nieznane. Dodatkowo stanowiae ma to wsparcie dla tych organów, aby mog³y one samodzielnie w przysz³ooeci p...

Państwa Unii Europejskiej, po ogłoszeniu przez Wielką Brytanię decyzji o opuszczeniu Wspólnoty, muszą ponownie zredefiniować swoje podejście do polityki obronnej i kluczowej w tym zakresie Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. Inicjatywy podjęte w ostatnim czasie w obszarze uwiarygodniania UE na arenie międzynarodowej, wskazują na determinację pozostałych państw członkowskich, by budować politykę obronną w oparciu o projekty, które przez lata nie miały szansy na urzeczywistnienie, właśnie z powodu sprzeciwu Londynu.

The informal structures of the European Union employed in the struggle against international terrorism can be divided into those emerging inside the European Community, and those involving the states outside the EC, or third parties. The emergence of informal structures to fight terrorism resulted from the observation that the then EC did not cooperate to fight terrorism. In the 1960s and 1970s the increasing problem of terrorism stimulated efforts to look for ways to deal with it. It would have been a good solution to begin cooperation in the field of internal security on a Community scale, yet this approach stirred too many controversies and fears. Additionally, a general disinterest in political cooperation at that time made some states begin building informal structures aimed at the exchange of information on terrorist threats. It is worth emphasizing that the structures discussed in this paper (i.e. groups and clubs) are to a certain extent an element of European intelligence, as they involve intelligence agencies, structures operating within EU countries and outside, and the cooperation or synergy of intelligence provided by various mechanisms and activities. The cooperation within the framework of such structures goes beyond the EU and Europe, thus becoming more effective in fighting international, modern, globalized, non-territorial terrorism of a network character. Therefore, although the European Union has been conducting its own policy against terrorism involving all its member states, these informal structures with third parties will continue to play an important part in anti-terrorist cooperation between states that are at particular risk of terrorist activity.