Niniejszy artykuł stanowi recenzję ostatniej książki Stanisława Zięby na temat informacyjnego wymiaru wszechświata, będącej kontynuacją poprzednich publikacji dotyczących emergentystycznego podejścia do tematu życia. Omówiono poszczególne rozdziały poświęcone zagadnieniu informacji na poszczególnych emergentnych poziomach: wszechświata, życia i człowieka. Opisaną przez Ziębę kategorię informacji powiązano ogólnie również z koncepcjami przedstawionymi przez Annę Lemańską, Michała Hellera oraz Luciana Floridiego.

Both sustainable development and transhumanism are based on forecasting, meaning making judgments about what the future will be like, and they are made according to the results of scientific research. Sustainable development is an already implemented concept, yet transhumanism is still far from a similar degree of implementation. However, it is worth reflecting on their coexistence, as they already have their place in the scientific discourse. The element connecting sustainable development with transhumanism seems to be an enlightenment vision of human development. The aim of the article is to show the similarities and differences in these approaches to future generations.

Grandparents play important roles in the functioning of the Polish family. Some of these tasks are related to their lifetime. They seek for coherence, deeper sense and order in their life, affecting the family. These aspects relate to the so-called sense of coherence (SOC) in life that can be measured by quantitative methods. The philosophy should also have an increase on the SOC level due to its specific tasks. Including philosophy lectures in the study program of the Third Age University (UTW) will increase the SOC level and, in the same way, will make it easier for grandparents to perform family tasks.

Książka Larsa Q. Englisha składa się ze wstępu, ośmiu rozdziałów i krótkiego zakończenia. Autor ukazuje w niej jak najnowsze odkrycia fizyki zmieniają myślenie o świecie, aprobując zachodzenie emergencji. Sam będąc fizykiem, połączył wyniki otrzymywane w ramach fizyki z refleksją filozoficzną, stąd książkę tę warto polecić studentom i absolwentom kierunków ścisłych posiadających zapędy filozoficzne.

W XIX wieku teoria ewolucji nie była jeszcze powszechnie przyjmowana i dopiero upowszechniała się w środowisku naukowym, a tym samym i wśród brytyjskich emergentystów. Pierwszymi przedstawicielami nurtu emergentyzmu brytyjskiego są John Stuart Mill oraz George Henry Lewes. Mill uważany jest za ojca tego kierunku, a Lewesowi zawdzięcza się ukucie terminu emergentny na określenie, tego, co Mill nazywał skutkiem heteropatycznym. Celem tego artykułu jest ukazanie odmiennego podejścia Milla i Lewesa do teorii ewolucji, a tym samym do emergentyzmu.