Political participation is frequently defined as either being conventional or unconventional. This distinction is based on dualistic thinking. Participation is likened to other dualisms, such as legal–illegal, collective–individual, and unity–plurality. Drawing on Niklas Luhmann’s system theory, I argue that understanding political participation in terms of dualisms is reductive, as it overlooks those acts of participation that do not fit the conventional–unconventional distinction. To address this issue, the article introduces the notion of alternative political participation. This category is established by conceiving the existing dualism between conventional and unconventional political participation as a continuum of options existing between polar opposites.

Wprowadzenie i cel pracy. W 2017 roku do polskiego porządku prawnego wprowadzono regulację umożliwiającą doposażenie państwowej osoby prawnej oraz państwowej jednostki organizacyjnej w nieruchomości Skarbu Państwa (art. 51a Ustawy o gospodarce nieruchomościami). Intencją ustawodawcy było rozszerzenie katalogu praw do nieruchomości, które mogą być wniesione tytułem wyposażenia lub doposażenia państwowej osoby prawnej. Celem niniejszego artykułu jest ustalenie, jak kształtuje się praktyka stosowania ww. regulacji. Materiał i metody. Autorzy przedstawili studium przypadku procedury doposażenia Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Sanatorium Uzdrowiskowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji (SPZOZ SU MSWiA) w Krynicy-Zdroju w nieruchomość poprzez przeniesienia prawa własności nieruchomości w trybie art. 51a Ustawy o gospodarce nieruchomościami. Dokonano również przekrojowego badania zastosowania tego przepisu na podstawie ankiety skierowanej do podmiotów, które złożyły wniosek o doposażenie. Wyniki. Badanie wykazało przewlekłość prowadzonych postępowań o doposażenie, co po części wynika z czynników niezależnych od organu podejmującego decyzję w sprawie doposażenia w nieruchomość poprzez przeniesienie prawa własności. Najczęściej odmowa doposażenia wynikała z braku możliwości wskazania nieruchomości Skarbu Państwa spełniających kryteria wnioskujących podmiotów. W praktyce zastosowanie znalazł wyłącznie model doposażenia polegający na przeniesieniu prawa własności na wnioskodawcę, który już użytkował daną nieruchomość Skarbu Państwa, lub sytuacja, gdy wnioskodawca wskazał nieruchomość do doposażenia. Wnioski. Przedmiotowa regulacja cieszy się zainteresowaniem. Wymagana jest jednak ingerencja ze strony ustawodawcy, aby wzmocnić pozycję wnioskodawcy jako podmiotu oczekującego rozstrzygnięcia sprawy, np. poprzez wskazanie w ustawie maksymalnego czasu na rozstrzygnięcie wniosków o doposażenie. W innym przypadku regulacja nie będzie spełniać celu, jakim jest umożliwienie dalszego rozwoju działalności podmiotów wnioskujących o doposażenie.