The article is a voice in the discussion on contemporary translations of medieval Latin poetry: accepted and possible ways of translating Latin poetry for todayʼs readers, situated within the field of translation studies and poetics -it is part of the research on the reception of the ancient tradition, of which translations are a particular manifestation. The subject of interest is a poem from the medieval collection Carmina Rivipullensia: the only existing collection of Latin love lyric of the Middle Ages from Spain. It testifies to the very lively presence of the Latin poetic tradition in the Iberian Peninsula at that time.This article presents a translatorʼs proposal, accompanied by a commentary, in which arguments for the chosen solutions are indicated. The aim of the article is to present the translatorʼs ideas, mainly concerning the chosen strategy for the translation of the rhymes in Latin medieval poetry, which are an important feature of the Songs.

The aim of this comparative article is to present the similarity of the poetic concepts of Antonio Colinas and Zbigniew Herbert. The poets did not know each other, there are no traces of mutual influences to be found in their poetic output either, however, they both seemed to be equally connected with the Mediterranean culture. This article concentrates on the meaning of silence in their poetry seen as a necessary supplement to the art of words, hope for saving the sense from ambiguity and hubbub of words. The insufficiency of both the accessible language and silence inspired the poets to seek a form of expression that could satisfy human needs, “the unattainable language.” The search, between the word and silence, is manifested in the poetic works of Colinas and Herbert.

Litanic verse, older than the literatures of Europe, has become an important and coherent versification structure. However, in Spanish-language literature the poetic litany of the eighteenth and nineteenth centuries was not very productive: various types of repetitiveness are common devices in the literature but they are seldom of a litanic nature. Nevertheless, from the beginning of Modernism it was a creative inspiration to many poets. The main objective of this article is to present various interpretive options that litanic poetics brings in poems by Juan Ramón Jiménez based on an analysis of stylistic devices. The Spanish poet transforms the centuries-old tradition of poetic litany as a genre deeply rooted in the Christian tradition. It serves as a way to express subjective and sensual meanings: if God (or a god) is its addressee, he does not correspond to Christian images; to express the disintegration of one's own identity; to attribute divine features to the human and poetic art; or to express the uniqueness of a moment, place, feeling. It is only when the continuity in the litany genre development is noticed it is possible to see modifications of the meaning and function of the litanic genre, departure from a prayer-like nature, the closest one to the genre pattern, for the sake of expressing what is human and individual.

Wspólną cechą Antonia Colinasa i Zbigniewa Herberta, wyróżniającą ich spośród wielu poetów współczesnych, jest nadzieja na ukrytą obecność harmonii istnienia – stale i wyraziście obecna w ich poetyckim świecie, nawet jeśli nie zawsze wprost wyartykułowana. Istotą poszukiwań obu twórców jest konfrontacja świadomości współczesnego człowieka, nękanego poczuciem braku sensu i doświadczeniem fragmentaryczności świata, z utrwaloną w tradycji wiarą w możliwość odzyskania utraconych wartości. Rodzaj mitycznego myślenia nieustannie towarzyszy poetom, kiedy próbują zrozumieć różne wymiary rzeczywistości: naturę, kosmos, muzykę i nade wszystko poezję. Podobieństwa łączące Colinasa i Herberta są wyraźne i nie zacierają ich nawet różnice w ekspresji: porównawcza lektura ich poezji pozwala stworzyć interesujący dialog, w którym utwory liryczne niespodziewanie się uzupełniają lub ujawniają swą polemiczność. Podobnie jak fragmentarycznie odczytywana tradycja, tak i harmonia objawia się w poezji Antonia Colinasa i Zbigniewa Herberta jedynie momentalnie, nigdy pewnie i trwale. Hermeneutyczne czytanie nie narzuca wszakże jednoznaczności, nie wymaga prostowania pokrętnych dróg. Uświadamia natomiast jedność kultury, trwałość wątków myślowych oraz wspólnotę poszukiwań estetycznych, a nade wszystko – egzystencjalnych.

Rola mediów i innych agend socjalizacji jako źródła wiedzy młodzieży o seksualności WstępOkres późnej nowoczesności, który jest kontekstem omawianej problematyki, charakteryzuje jednoczesna indywidualizacja układów interakcji zawierających komponent seksualny oraz pluralizacja dostępnych repertuarów scenariuszy kulturowych (Giddens, 1991). Scenariusze te, rozumiane jako "instrukcjonalne przewodniki, istniejące na poziomie życia kolektywnego" (Gagnon & Simon, 1984, s. 53), stanowią w procesie socjalizacji materiał do realizacji indywidualnych i społecznych konstrukcji tożsamościowych. W kontekście postępującej indywidualizacji oraz towarzyszącej jej niepewności i nieprzewidywalności, aktorzy społeczni stoją przed koniecznością nieustannego dokonywania wyborów w niemal każdej sferze swojego życia.Scenariusze kulturowe, których proliferacja nastąpiła w efekcie procesów modernizacyjnych, są ważnymi elementami tych decyzji, dostarczając elementy, z których konstruowane są jednostkowe biografie. Wspomniane procesy natomiast przyniosły zmiany, które są szczególnie widoczne w sferze ludzkiej seksualności (Giddens, 1992). Przejawiają się one nie tylko w rosnącej społecznej akceptacji kohabitacji i seksu przedmałżeńskiego, stopniowej liberalizacji postaw wobec nieheternormatywnych seksualności, ale również w bardziej pozytywnym podejściu do ciała, przyjemności seksualnej oraz partnerstwa (Lew-Starowicz, 1999), co jest szczególnie istotne w kontekście seksualności młodych ludzi.Maria Woźniak: doktorantka Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, socjolożka, edukatorka seksualna, certyfikowana doradczyni ds. HIV/AIDS, absolwentka Uniwersytetu Amsterdamskiego (UvA). W ramach działalności w Queer UW współorganizuje konferencje naukowe, cykliczne seminaria i panele dyskusyjne, które łączy refleksja nad problematyką nienormatywności seksualnej.