Purpose This study aims to investigate the clinical and functional outcomes of the all-arthroscopic McLaughlin procedure in a clinical series of patients suffering by neglected locked posterior shoulder dislocation. Methods A retrospective clinical study based on prospectively collected data was conducted in a single center regarding 10 patients with neglected locked posterior shoulder dislocation and concomitant reverse Hill–Sachs lesion, who were treated with the all-arthroscopic Mclaughlin procedure. The average humeral bone defect was 39 ± 7% according to the preoperative computed tomography evaluation. The mean time of follow-up was 77 ± 16 months (range, 63–104 months). Results No patient had suffered a new dislocation, whereas all of them were satisfied with the surgical outcome and returned to their previous activities of daily living. External rotation was restored to every patient studied from 0 degrees at the baseline. At the last follow-up, the median external rotation beside the body was 90 degrees (range, 50–90 degrees; p < 0.01) and the respective measurement at 90 degrees of abduction was 90 degrees (range, 80–90 degrees; p < 0.01). The active forward flexion was increased (p < 0.01), from 60 degrees (range, 30–180 degrees) at the baseline to 180 degrees (range, 160–180 degrees) at the last follow-up and the internal rotation was gained (p < 0.01) from the level of buttock (range, lateral thigh–T12) at the baseline to the T11 level (range, T7–L3) at the last follow-up. The median UCLA score was increased from 8 (range, 4–22) to 35 (range, 33–35; p < 0.01) and the Oxford instability score from 5 (range, 3–16) to 46 (range, 43–48; p < 0.01), respectively. Conclusion The arthroscopic McLaughlin procedure in substantial reverse Hills–Sachs lesion caused by locked posterior dislocation leads to excellent clinical and functional results in the long-term follow-up. Level of Evidence This is a therapeutic study, case series with no comparison group, Level IV.

Ἡ παρούσα διδακτορικὴ διατριβὴ ἀποτελεῖ συνθετικὴ μελέτη, ἱστορικὴ, κοινωνιολογική καὶ ἀνθρωπολογική. Ἀντλεῖ ἀπὸ πρωτότυπο ἀρχειακὸ ὑλικὸ τοῦ Κρατικοῦ Ἀρχείου Βενετίας (Archivio di Stato di Venezia) καὶ τοῦ Ἱστορικοῦ Ἀρχείου Κυθήρων. Ἡ θεματική της, ἀφορᾶ τὸν φαινομενικὰ περιορισμένο χῶρο προσφυγῆς τῶν Κρητικῶν στὰ Κύθηρα, μιὰ μικρὴ νησιωτικὴ κτήση, ὅμως, μὲ στρατηγικὴ σημασία, γιὰ τὴ Γαληνοτάτη, μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Κρήτης. Στὴν Εἰσαγωγή, διερευνήθηκε τὸ ζήτημα τῶν Κρητικῶν προσφύγων στὰ Κύθηρα, (μὲ ὀνομαστικὴ καταγραφὴ τῶν οἰκογενειῶν καὶ τῶν χώρων ὑποδοχῆς, ἀναλόγως μὲ τὴν τάξη καὶ κοινωνικὴ προέλευση), ὄχι μεμονωμένα, ἀλλὰ ὡς μέρος τοῦ ὅλου τῆς Κρητικῆς διασπορᾶς (1645-1669). Μὲ ἐξαγωγὴ στατιστικῶν δεδομένων, σὲ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους χώρους ὑποδοχῆς προσφύγων, τὰ Ἰόνια νησιά (Κέρκυρα, Ζάκυνθο, Κεφαλονιά), τὴ Βενετία, τὴ Σούδα καὶ τὴν Πελοπόννησο. Ἐπιπλέον, διευρύνθηκε χρονολογικά, ἡ θεματική, ἀπὸ τὸ 1645 ἕως τὸ τέλος τῆς βενετικῆς κυριαρχίας στὰ Κύθηρα, παρακολουθώντας τὴ βιωσιμότητα τῶν κρητικῶν οἰκογενειῶν, ἀπὸ τὴν πρώτη, ἕως τὴν τρίτη, τουλάχιστον, γενιά.Ἡ Γαληνοτάτη, κατὰ τὴν πάγια πολιτική της, παραχώρησε, καταρχάς, στοὺς πρόσφυγες, καταλύματα καὶ κατοικίες στὴν ἀστικὴ ζώνη τοῦ νησιοῦ, τὴ Φορτέτσα καὶ τὴ Χώρα. Ἐπένδυσε, μάλιστα, στὸ κρητικὸ προσφυγικὸ ζήτημα, γιὰ νὰ ἐδραιώσει τὴν κυριαρχία της στὰ Κύθηρα. Ἐνέκρινε τὴν ἔνταξη Κρητικῶν στὸ Συμβούλιο τῆς Κοινότητας Κυθήρων, ὅσων διέθεταν τίτλους εὐγένειας (nobilta veneta, nobilta cretese) ἤ ἀστικῆς καταγωγῆς (cittadinanza). Ταυτόχρονα, στελέχωσε τὸν μηχανισμὸ τῆς διοίκησης, γραφειοκρατίας καὶ τοῦ στρατοῦ, μὲ πρόσφυγες ποὺ εἶχαν θητεύσει σὲ ἀνάλογα ἀξιώματα, στὴν Κρήτη. Ὁμοίως, μὲ σκοπὸ νὰ θωρακίσει τὸ ἐμπόριο καὶ τὴ ναυτιλία στὸ νησί, ἡ Βενετία παραχώρησε προνόμια στοὺς Σφακιανοὺς καραβοκύρηδες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προσφύγει, μεμονωμένα, στὰ Κύθηρα, τὸν καιρὸ τοῦ Κρητικοῦ Πολέμου καὶ εἶχαν συγκροτήσει, αὐτοτελῶς, δική τους συνοικία, «τὰ Σφακιανά». Σὲ ἀνταπόδοση, οἱ Σφακιανοί ὑπηρέτησαν ὡς ἔμπιστοι (confidenti) τὶς βενετικὲς Ἀρχές, διεκπεραιώνοντας τὴν ἐπίσημη ἀλληλογραφία, πρὸς τὴ βενετικὴ ἀρμάδα, ἀσκώντας, ταυτόχρονα ἐμπόριο καὶ πειρατεία. Μὲ ὁρμητήριό τους, τὰ Ἀντικύθηρα, οἱ ἴδιοι μὲ κινήσεις ἀντιπερισπασμοῦ, στὶς συχνὲς προσβολὲς Ὀθωμανῶν, Μαλτέζων καὶ Μπαρμπαρέζων, πειρατῶν καὶ κουρσάρων, κράτησαν ἀνοικτὴ τὴ θάλασσα τῶν Κυθήρων. Ἡ Γαληνοτάτη ἀναβίωσε, ἀκόμη, στὰ Κύθηρα τὸ βενετικὸ τελετουργικὸ ἑορτῶν, γιὰ τὴν προβολὴ τοῦ γοήτρου της, καθὼς καὶ τὸν θεσμὸ τῶν θρησκευτικῶν Ἀδελφοτήτων, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὴν ἑνότητα τοῦ πληθυσμοῦ μέσω τῶν λατρευτικῶν συγκλίσεων, ἀξιοποιώντας τοὺς Κρητικοὺς πρόσφυγες. Μὲ τὸν καιρό, ἐπῆλθε ἡ ἐνσωμάτωση τῶν Κρητικῶν, στὶς ἐνοριακὲς κοινότητες τῶν Κυθήρων, μὲ ἐνδογαμίες καὶ ἐπιγαμίες καὶ συντελέστηκε ἡ συγκρότηση τῶν νοικοκυριῶν τους. Σημαντικὸ ρόλο εἶχαν στὰ ἐκκλησιαστικά πράγματα τοῦ νησιοῦ, οἱ ἱερωμένοι τῆς Κρήτης, στοὺς ὁποίους δόθηκαν κληροδοτήματα τοῦ δημοσίου. Στοὺς παραπάνω τομεῖς, ἀναπόφευκτος ἦταν καὶ ὁ μερικὸς ἀνταγωνισμὸς τῶν ἐπήλυδων μὲ τοὺς ντόπιους. Τελικά, τὸ κρητικὸ στοιχεῖο, ἀφομοιώθηκε στὴν κυθηραϊκὴ κοινωνία. Ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτισμικὴ ὄσμωση, ὡστόσο, τῶν Κρητικῶν, μὲ τοὺς Κυθήριους, ἄφησε τὸ ἀποτύπωμά της, στὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα, στὰ τοπωνύμια, τοὺς ναούς, τὰ κειμήλια ,τὶς εἰκόνες, καὶ ἄλλα.