Purpose The aim of the study was to assess hearing, surgical and clinical results of the treatment in patients with cholesteatomatous labyrinthine fistula (LF) focusing on the different techniques and materials used in the management. Methods Study group included 465 patients. Cases with LFs discovered or confirmed during surgical procedure were thoroughly analyzed. Results LFs were noted in 11.4% of all cases. Thirty-eight patients, with all follow-up data available, were included into the further analysis. Most LFs were located in the lateral semicircular canal (87%). LFs were assessed as small in 2 cases, as medium in 24 patients while 12 were described as large. Based on Dornhoffer and Milewski classification, 50% of LFs were classified as IIa, 24% as IIb, 6 LFs were very deep (type III), while 4—superficial (type I). The size and type of LF did not influence postsurgical complaints (p = 0.1070, p = 0.3187, respectively). Vertigo was less frequent in LFs treated by “sandwich technique”, especially those with opened endosteum. In 30 (79%) patients, hearing improved or did not change after surgery. Hearing outcomes were significantly better in the ears operated by means of CWU technique (p = 0.0339), in LFs with intact membranous labyrinth (p = 0.0139) and when “sandwich technique” was performed (p = 0.0159). Postsurgical bone conduction thresholds levels were significantly better in LFs covered by “sandwich method” (p = 0.0440). Conclusion “Sandwich technique” (temporal fascia–bone pate–temporal fascia) enables preservation of hearing as well as antivertiginous effect in patients with cholesteatomatous labyrinthine fistula.

Introduction: Surgical treatment of otosclerosis has been a commonly accepted method of treatment for many years. The improvement of hearing after surgery is sometimes even spectacular, and good results are obtained in many centres in over 90% of the entire operated population. However, in the years following the procedure, some patients develop permanent or progressive conductive hearing loss. The aim of the study is to present a group of patients with conductive hearing loss that appeared after the first otosclerosis surgery and to analyse the causes of its occurrence. Material and Methods: Retrospective analysis was performed on patients who were first operated on in the years 2000-2009. Their medical records were analysed by the end of 2019, which made it possible to obtain results on at least 10 years of postoperative follow-up. The group consisted of 1118 patients, aged 14-82, including 802 women and 316 men. Results: Reoperations due to conductive hearing loss were performed on 93 patients, who accounted for 8.3% of the originally operated patients. They were much more often performed on patients after stapedectomies (19.7%) than on patients after stapedotomy (5.5%). Intraoperatively, prosthesis displacement was found to be the most frequent observation (44.1%) and was often associated with erosion or necrosis of the long process of incus (28%). Less frequent reasons of hearing loss were: adhesions around the prosthesis (10.8%), too small hole in the stapes footplate (8.6%), too short prosthesis (8.6%), progression of otosclerosis (7.5%), too long prosthesis (6.4%), presence of a granuloma around the prosthesis (5.4 %), and displacement of incus (4.3%). Conclusions: Surgical treatment in otosclerosis is a widely accepted and good method. It allows improvement in hearing in the vast majority of patients treated in this way. Unfortunately, over the years, some patients develop conductive hearing loss again. Reoperation gives a chance to find the cause and improve hearing in most of these cases.

Artykuł porusza zagadnienie najsilniejszego zarzutu względem stanowiska relatywizmu globalnego („wszystko jest względne”) – zarzutu samorefutacji („jeśli wszystko jest względne, to także fakt, że wszystko jest względne jest względny”). Zaprezentowane jest historyczne ujęcie zarzutu wywodzące się z dialogów Platońskich. Przedstawione są dwie interpretacje zarzutu z samorefutacji, z których pierwsza, a zarazem najpowszechniej przyjmowana, jest interpretacją ściśle logiczną, druga zaś pretenduje do bycia wierniejszą sposobowi argumentacji w starożytnej Grecji i jest zarazem słabszą wersją tego argumentu. O ile pierwsza wskazuje na logiczną niemożliwość istnienia stanowiska relatywizmu globalnego, czyli odnosi się do faktów niezależnie od tego, czy ktokolwiek tezy te wygłasza; o tyle druga ukazuje samorefutację jako argument retoryczny wymierzony wpodmiot utrzymujący relatywizm globalny. Na osłabienie zarzutu pozwala wprowadzenie rozróżnienia na samorefutację logiczną oraz pragmatyczną. Artykuł ma na celu ukazanie debaty dotyczącej relatywizmu u jej zarania, tj. w dyskusji Sokratesa z Protagorasem i zinterpretowania jej w sposób bliższy sposobowi argumentacji występującemu w tamtym okresie historycznym, a zarazem bardziej przychylny dla relatywizmu, nie popadając przy tym w logiczny anachronizm.

No abstract

Wstęp: W 2017 r. Europejska Akademia Otologii i Neurootologii (EAONO) we współpracy z Japońskim Towarzystwem Otologicznym (JOS) opublikowała konsensus ujednolicający definicję, klasyfikację oraz stopień zaawansowania perlaka ucha środkowego. Miał on pomóc w określeniu ciężkości choroby, trudności całkowitego usunięcia perlaka oraz ułatwić porównanie wyników otochirurgicznych pomiędzy różnymi ośrodkami. Klasyfikacja ta definiuje 5 okolic w obrębie ucha środkowego (tzw. system STAM): S - miejsca trudnodostępne (S1- protympanum / epitympanum przednie / zachyłek nadtrąbkowy i S2- zatoka bębenkowa ), T- jama bębenkowa, A – attyka i M- wyrostek sutkowaty. Konsensus ten wyróżnia także 4 stopnie zaawansowania perlaka (STAGE I-IV) w zależności od miejscowej rozległości perIaka czy występowania powikłań zewnątrzczaszkowych lub wewnątrzczaszkowych. Cel: Celem pracy była analiza chorych z przewlekłym zapaleniem ucha środkowego z perlakiem, ocena wyników leczenia oraz ich korelacja ze stopniem zaawansowania perlaka zgodnie z klasyfikacją EAONO/JOS. Materiał i Metody: Dokonano retrospektywnej analizy dokumentacji medycznej pacjentów operowanych pierwszorazowo z powodu przewlekłego zapalenia ucha środkowego z perlakiem w latach 2015 – 2020. Była to grupa 204 chorych w wieku 6-82 lat, w tym 113 mężczyzn i 91 kobiet. Wyniki: Analiza wykazała statystycznie istotną zależność pomiędzy stopniem zaawansowania perlaka a uszkodzeniem młoteczka (p= 0,00342), kowadełka (p= 0,0001) i suprastruktury strzemiączka (p= 0,00193). Zaobserwowano, że największy odsetek wznów perlaka występował po jego usunięciu z dojścia wyłącznie przez PSZ. Rzadziej wznowy stwierdzano po operacji techniką zamkniętą (CWU), a jeszcze rzadziej techniką otwartą (CWD). Bardzo dobre wyniki stwierdzono też u chorych po zabiegu z obliteracją wyrostka sutkowatego (BOT). W analizowanym materiale nie zaobserwowano natomiast zależności częstości wznowy perlaka od stopnia zaawansowania choroby (p= 0,53430). Analiza statystyczna wykazała, że wraz ze wzrostem stopnia zaawansowania choroby (STAGE I-III) istotnie większy był przedoperacyjny ubytek słuchu dla przewodnictwa powietrznego (p= 0,0025) oraz kostnego (p= 0,0042), a także większa była rezerwa ślimakowa (p= 0,0201). Również analiza pooperacyjnych wyników słuchu wykazała, że wszystkie te wartości były wyższe w wyższym stopniu zaawansowania perlaka, a różnice były istotne statystycznie (p=0,0156 dla przewodnictwa powietrznego, p =0,0069 dla przewodnictwa kostnego). Wnioski: Badanie wykazało, że system klasyfikacji i zaawansowania perlaka EAONO/JOS pozwala obiektywnie określić stopień zaawansowania choroby, który z kolei koreluje ze stopniem destrukcji struktur kostnych oraz z wynikami słuchowymi. Daje on także możliwość porównania wyników leczenia z przedstawionymi przez innych badaczy. System ten jednak nie pozwala przewidzieć ryzyka wznowy perlaka - w oparciu jedynie o jego lokalizację i zaawansowanie. Wydaje się, że kluczowe znaczenie ma tutaj zastosowana technika operacyjna.