No abstract

The aim of the study was to determine the seasonal and spatial variability of phosphorus release from bottom sediments of two lakes in Poland (Wielkopolska Region): Lusowskie Lake and Prawe Lake. The comparison of results from these two lakes could have been reliably made, because they were characterized by a similar trophic state (meso-eutrophic), were located in the same climatic zone, and were examined at the same time but differed in terms of morphometry (area, depth, and shape) as well as land use of catchment area. These dimictic lakes were characterized by hypolimnetic oxygen deficits in summer. The internal loading of phosphorus was analysed on the basis of ex situ experiments with intact cores of bottom sediments sampled at two stations, situated in the profundal (the deepest place in the lake) and in the littoral (2.0 m depth). The results indicated that a higher phosphorus load was released from bottom sediments in the profundal zone than in the littoral zone of both lakes. Phosphorus release from the profundal zone was twofold higher in Prawe Lake than in Lusowskie Lake. It reached 2.6 mg P m −2 d −1 in spring and winter in the larger and deeper Lusowskie Lake, compared to 6.04 mg P m −2 d −1 in autumn in the smaller and shallower Prawe Lake. In the littoral zone, phosphorus release reached 1.67 mg P m −2 d −1 and 0.16 mg P m −2 d −1 in both lakes, respectively. Differences in phosphorus internal loading between the lakes were due to differences in the stability of thermal stratification, time of water mixing and oxygen concentration in the depth profile of the lake. Article Highlights • Seasonal and spatial changes of P internal loading from bottom sediments in meso-eutrophic lakes is presented • P release from the profundal zone was twofold higher in Prawe than in Lusowskie Lake. • Differences in P internal loading between the lakes were due to differences in the stability of thermal stratification, time of water mixing, and oxygen concentration

Stosowanie biopreparatów w oczyszczalniach ścieków wpływa na optymalizację rozkładu zanieczyszczeń organicznych w ściekach (odchody, papier, resztki roślinne, tłuszcz), lepszą biodegradację środków piorących i myjących, a także eliminację przykrych zapachów. Celem badań opisanych w artykule była intensyfikacja pracy oczyszczalni hydrofitowej z wykorzystaniem biopreparatu, którego głównym składnikiem jest biohumus. Uzyskane wyniki potwierdziły wpływ dawkowanych substancji humusowych na wzrost efektywności usuwania związków azotu i fosforu, odpowiednio o 9 i11%. Poprawa sprawności oczyszczania ścieków uzyskana w krótkim okresie eksploatacji złoża hydrofitowego potwierdza, że koloidy próchnicze (związki humusowe) dozowane wraz z biopreparatem mają znaczne zdolności sorpcyjne, buforujące i zwiększają aktywność enzymatyczną mikroorganizmów Słowa kluczowe: oczyszczalnia hydrofitowa; efektywność; związki humusowe; biopreparat WprowadzenieW ostatnich 20 latach nastąpiła znaczna poprawa wyposażenia polskich gmin w obiekty i urządzenia infrastruktury wodno-ściekowej. Uznano, że takie działania są warunkiem koniecznym przemian i ożywienia procesów rozwoju społeczno-gospodarczego zgodnego z zasadą zrównoważonego rozwoju, wzro-1 Autor do korespondencji: Tomasz Warężak: Instytut Nowych Technologii Inżynierii Środowiska,