7 αγγειοπλαστική και την χειρουργική αντιμετώπιση της στεφανιαίας νόσου. Πλήθος άλλων καρδιολογικών προβλημάτων που χρειάζονται χειρουργική αντιμετώπιση (βαλβιδοπάθειες, συγγενείς καρδιοπάθειες, παθήσεις της αορτής) προϋποθέτουν ισχαιμική επιβάρυνση της καρδιάς κατά την καρδιοπληγική της παύση στη διάρκεια της εγχείρησης. Η ιδέα της προστασίας της καρδιάς από την ισχαιμία/επαναιμάτωση με πρόκληση ισχαιμίας άλλου οργάνου, λιγότερο ευαίσθητου σ' αυτή τη δοκιμασία, έχει επεκταθεί και στην προστασία διάφορων οργάνων και ιστών, όπως ο εγκέφαλος, οι νεφροί , το ήπαρ, το ενδοθήλιο αγγείων, οι όρχεις, δερματικοί και μυϊκοί κρημνοί, το έντερο, το στομάχι και οι πνεύμονες. Μάλιστα η έρευνα έχει προχωρήσει στην πρόταση πιθανών μηχανισμών δράσης του φαινομένου της από απόσταση προετοιμασίας οργάνων για να ανεχθούν την ισχαιμία/επαναιμάτωση, την πρόταση ή τον αποκλεισμό πιθανών διαβιβαστικών στην διαδικασία ουσιών καθώς και τον ενδοκυττάριο τρόπο δράσης στα όργανα στόχους. Σκοπός της δικής μας εργασίας είναι η τεκμηρίωση της αποτελεσματικότητας του φαινομένου της προετοιμασίας του μυοκαρδίου με παροδική ισχαιμία άλλου πλην της καρδιάς οργάνου (κάτω άκρο), και μάλιστα χωριστά σε φυσιολογικό και σε υπερτροφικό μυοκάρδιο, μελετώντας απομονωμένες καρδιές αρουραίων. Η μελέτη σε υπερτροφικό μυοκάρδιο γίνεται για πρώτη φορά στην παγκόσμια βιβλιογραφία (Voucharas και συν, J Cardiothorac Surg Mar 2011). Επίσης καθώς έχουν προταθεί σε διάφορες έρευνες διαφορετικές χρονικές περίοδοι και πρωτόκολλα ισχαιμίας/επαναιμάτωσης έχει σημασία η προσοχή να στρέφεται σε κάθε πρωτόκολλο χωριστά. Τέλος, υπάρχουν αντικρουόμενες μελέτες τόσο για την αποτελεσματικότητα της ισχαιμικής προετοιμασίας από απόσταση (αΑ-ΙΠ) όσο και για την εφαρμογή της ισχαιμικής προετοιμασίας (ΙΠ) στο υπερτροφικό μυοκάρδιο. Ο πειραματισμός σε μοντέλο καθολικής ισχαιμίας της καρδιάς προσομοιάζει με τις συνθήκες καρδιοχειρουργικών επεμβάσεων στον άνθρωπο. Έτσι τα αποτελέσματα της μελέτης μπορούν να έχουν κλινική εφαρμογή σε καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις στον άνθρωπο, χωρίς μάλιστα να είναι αναγκαίο να υποβληθεί η ίδια η καρδιά στον κίνδυνο παροδικής ισχαιμίας. Για το σκοπό της μελέτης χρησιμοποιήθηκαν απομονωμένες καρδιές (μέθοδος Langendorff, εμποτισμός με διάλυμα Krebs) ενήλικων αρουραίων (επίμυων) της 9 καρδιάς, δίνει την δυνατότητα να μην υποβληθεί η ίδια η καρδιά στον κίνδυνο παροδικής ισχαιμίας. Επιπλέον, το υπερτροφικό μυοκάρδιο συναντάται συχνά σε πολλές φυσιολογικές ή παθολογικές καταστάσεις (άθληση, εγκυμοσύνη, αρτηριακή υπέρταση, βαλβιδοπάθειες ή μετά από έμφραγμα του μυοκαρδίου). Η παρούσα διατριβή αποτελείται από δύο μέρη, το γενικό και το ειδικό. Το γενικό μέρος πραγματεύεται τα κεφάλαια: Ισχαιμία μυοκαρδίου, Επίπτωση ισχαιμίας/επαναιμάτωσης, Ισχαιμική προετοιμασία μυοκαρδίου, Ισχαιμική προετοιμασία μυοκαρδίου με πρόκληση ισχαιμίας άλλου οργάνου (κλινική εφαρμογή, μηχανισμοί δράσης-διαβιβαστικές ουσίες, δράση μέσα στο κύτταρο), Υπερτροφικό μυοκάρδιο, Μοντέλα πειραμάτων. Στο ειδικό μέρος εκτίθενται το Υλικό και η Μέθοδος (πρόκληση υπερτροφίας, φαρμακολογία της φ...

These results indicate that hearts became more vulnerable to ischemia with age and that the beneficial effects of preconditioning were reversed in middle-aged rat hearts.

IP is not effective in MA hearts partly due to failure of translocation of PKC isoforms. Moreover, less efficacy of PKC activation by DOG as compared with activities of m-K(ATP) by diazoxide in MA may suggest that defect(s) of cell signaling downstream to PKC may also be involved in the loss of IP effects in MA.

The effects of whole heart ischemia were studied in isolated perfused rat hearts from control and diabetic animals. When whole heart ischemia was maintained for 30 minutes at 37 degrees C, diabetic hearts recovered 100% whereas hearts from normal animals recovered 30% of their preischemic function. Reperfusion Ca2+ uptake was about 2.5 microM/g dry wt in diabetic hearts compared with 10 microM/g dry wt in control hearts. When the ischemic period was extended to 40, 50, and 60 minutes, diabetic hearts had depressed recovery of ventricular function, and greater Ca2+ overload but reperfusion function was still significantly higher and Ca2+ overload significantly less than in control hearts. Depressed function and increased Ca2+ uptake were both linearly related to low tissue levels of residual high energy phosphates and inversely related to the amount of lactate that accumulated in the tissue during ischemia. However, regression lines relating these metabolic changes to depressed function and increased Ca2+ uptake showed that for any level of residual high energy phosphate or ischemic lactate, diabetic hearts performed much better and had less Ca2+ uptake than control hearts. These effects of diabetes were due to the diabetogenic action of the drugs used since both streptozotocin and alloxan had the same effect and in vivo insulin treatment reversed the effect. Diabetic hearts had a reduced maximum inotropic effect to increased extracellular Ca2+ under control aerobic perfusion conditions. The improved recovery of ventricular function during reperfusion of ischemic hearts from diabetic animals was highly correlated with reduced Ca2+ uptake, and regression lines relating depressed ventricular function to Ca2+ overload showed that data from control and diabetic hearts fell on the same line; that is, when depressed function occurred it was related to increased Ca2+ uptake to the same extent in both control and diabetic hearts. The resistance to ischemia in diabetic hearts was not related to higher tissue levels of high energy phosphates during reperfusion nor to lactate accumulation during ischemia. The observations suggest a role of increased reperfusion Ca2+ influx in ischemic damage and that alterations of sarcolemmal Ca2+ transport systems in diabetic myocardium may account for the greater resistance of these hearts to ischemia.

No abstract