No abstract

Iron deficiency anemia (IDA) may cause platelet aggregation dysfunction and this can be reversed by iron therapy. On the other hand, it has been reported that the platelet fractions carrying the platelet activation markers, CD62P and CD63, are increased in thalassemic patients and there is a significant correlation between the increased levels of soluble P-selectin and free iron in sickle cell disease. This study was performed to investigate the alterations of platelet functions and whether iron deficiency results in diminished expression of activation marker (P-selectin; CD62P) leading to platelet aggregation dysfunction in children with IDA. Hemoglobin, erythrocyte indices (mean erythrocyte volume and red blood cell distribution width), serum levels of iron, transferrin and ferritin, platelet aggregation tests (with ADP, collagen, and ristocetin), PFA-100 closure time, and CD62P expression were evaluated in fasting blood samples of 22 children with IDA and 20 children without anemia. CD62P expression was detected by flow cytometry in normal and 5 μmol/l ADP-activated platelets. Mean closure times were longer in the patient group than control. In platelet aggregation tests, mean values of maximum aggregation times by ristocetin, ADP, and collagen were also more prolonged in patient group. Ristocetin-induced maximum aggregation rates (amplitude) were significantly higher in patients. However, ADP and collagen induction did not produce the same effect. CD62P expressions were significantly higher on activated platelets of the patient group, although they were similar in both groups before activation by ADP. These findings suggest that platelet aggregation and adhesion have been delayed in children with IDA; however, platelet function abnormalities are not associated with CD62P expression on platelet surface.

No abstract

OBJECTIVE: Pediatric coronavirus disease 2019 (COVID-19) cases have a high risk of contagiousness, as they usually progress with asymptomatic or mild respiratory symptoms. Disorder in taste and/or smell has rarely been reported in pediatric cases. In our study, early diagnosis and isolation measures were emphasized by evaluating the clinical, laboratory, and radiological imaging findings of pediatric COVID-19 cases presenting with symptoms of taste and/or smell disorder.METHODS: Seven cases aged 0-18 years were included in the study. The severe acute respiratory syndrome coronavirus-2 polymerase chain reaction test was performed for the seven cases presented with taste and/or smell disorders. Clinical findings, laboratory tests, and radiological imaging of all the cases were evaluated on the day of admission and on the fifth day.RESULTS: Seven (5.7%) of 122 pediatric COVID-19 cases had disorder in taste and/or smell. In two cases, pneumonia findings were detected in thorax computed tomography imaging. It was observed that all the patients fully recovered at the latest on the 21st day. In the cranial diffusion magnetic resonance imaging of a case, diffusion restriction was detected in the corpus callosum splenium. CONCLUSION: Although less common than adults, children with COVID-19 may also have taste and smell disorders, and this may be accompanied by central nervous system imaging findings.

Amaç: Son yıllarda ülkemizde ve tüm dünyada isimlendirilmesinde hâlâ fikir birliği sağlanmamış olan, bir dizi geleneksel, tamamlayıcı tıp uygulamaları hekimler/hekim dışı kişilerce uygulanır hale gelmiştir. Hekimlerin bu gelişmelere bakışı merak edilmekte ve hastaların GETAT ile ilgili uygulamalar konusunda soruları olmaktadır. Biz de hedef grup olarak Pediatrist ve Aile Hekimlerinin GETAT Uygulamalarına Bakışı, Yaklaşımı ve Bilgi Düzeylerini ölçmeyi amaçladık. Yöntem: Tanımlayıcı nitelikteki bu çalışma; Nisan-Haziran 2019 aylarında Aile Hekimleri ve Pediatristler ile Google online anket aracılığıyla yapılmıştır. Veri toplama aracı olarak; gerekli literatür taraması sonucunda oluşturulan 33 soru katılımcılara online olarak yöneltilmiştir.Bulgular: Çalışmaya 106 kişi katıldı. Katılımcıların %69’u Aile Hekimi, %31’i pediatrist idi. Aile hekimlerinin GETAT sertifikası sahip olma oranı pediatristlere göre anlamlı derecede yüksekti. Bu uygulamaları hekimlerin %47’si hastalarına önerebileceklerini ifade ederken, %22’si önermeyeceğini söyledi, geri kalanı (%31) kararsızdı. Pediatristler, aile hekimlerine göre GETAT uygulamalarını daha az tavsiye ediyordu. Hekimler; %51 oranda GETAT yöntemlerini faydalı bulurken, %18’i faydasız buldu. GETAT konusunda bilgi düzeyi sorgulandı. Hiç yok %7, Az %54, Orta %28, İyi %8, Çok iyi %3 idi. “GETAT uygulamlarının koruyucu hekimliklik uygulamaları açısından olumlu etkilerinin olup olmayacağını” sorduğumuzda %48’i olumlu katkı sunacağını düşünüyordu. Sonuç: GETAT konusunda bilgi düzeylerinin iki büyük hekim grubu olan Aile Hekimleri ve Pediatrilerde yeterli düzeyde olmadığı, eğitimin hiçbir aşamasında geleneksel ve tamamlayıcı tıp ile ilgili bir eğitim almamakla birlikte Türk toplumunun bunu pratikte kullanıyor olması bu konuda bilimsel çalışmalar yapmayı ve bilgi sahibi olmayı zorunlu kılmakta, tutum ve davranışların daha doğru alınması sonucunu doğuracaktır.