Wiceprezes rady MinistróW przeWodniczący KoMitetu ds. pożytKu publicznego PrzedmowaJubileusz kojarzyć się może z podsumowaniami, ale także z przedstawianiem perspektyw na przyszłość. Istotne wydaje się przywołanie genezy reform systemu wsparcia państwa polskiego dla społeczeństwa obywatelskiego. Program zmian, które dziś realizujemy, opracowaliśmy w 2013 r. z Wojciechem Kaczmarczykiem jako projekt parapolityczny, a wręcz element szerszego programu politycznego. Kilkanaście lat temu napisałem na ten temat artykuł w prasie pozarządowej. Wówczas też -wespół z wieloma osobami zaangażowanymi obywatelsko, które obecnie stoją raczej po drugiej stronie sceny politycznej w Polsce -występowaliśmy z inicjatywą tych reform. Zapewne dla organizacji trzeciego sektora proces zmian zapoczątkowany z wewnątrz systemu jest najbardziej naturalny. I tak też jest w przypadku polskiego trzeciego sektora, z tą tylko różnicą, że w ciągu ostatnich lat mieliśmy większą niż wcześniej możliwość sprawczą odnośnie do decyzji politycznych wspierających te zmiany. Dlatego też postulowane reformy poszły znacznie dalej, jeżeli chodzi o szerokość oraz skalę wsparcia państwa. Stąd przeniesienie wsparcia dla sektora do centralnego miejsca w rządzie, czyli Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, stąd powołanie Komitetu ds.

No abstract

No abstract

Tekst podejmuje analizę semantyczną pojęcia polityki historycznej, które stanowi ważny klucz do zrozumienia przemian społecznych III RP i nowoczesności w ogóle. Pojęcie polityki historycznej zostało spopularyzowane pod koniec lat 90. przez intelektualistów związanych z Warszawskim Klubem Krytyki Politycznej (WKKP) i uzyskało rezonans jako jeden z filarów rewolucji semantycznej Prawa i Sprawiedliwości z lat 2003–2005. Przejawem instytucjonalizacji tego pojęcia jest otwarte w 2004 roku Muzeum Powstania Warszawskiego, którego współtwórcami byli członkowie WKKP. Pojęcie polityki historycznej pojawiło się w kontekście krytyki nowoczesności i charakterystycznego dla niej zerwania z przeszłością na rzecz wyboru przyszłości. Miało ono zarazem wymiar nowoczesny: dążąc do rewolucyjnej przemiany rzeczywistości, wybierało przyszłość, nie zrywając z przeszłością, lecz do niej powracając. Artykuł odwołuje się także do prehistorii tego pojęcia w filozofii dziejów Bronisława Trentowskiego i Augusta Cieszkowskiego, wskazuje na głębokie warstwy znaczeniowe polityki i historii.

Celem niniejszej pracy jest ukazanie represji szatana w myśli Zachodu oraz udowodnienie, że był to proces niezbędny dla rozwoju nauk społecznych. Rozpoczynam od szkicu teorii religii i teologii jako funkcjonalnych systemów kulturowych – opisujących, wyjaśniających i zmieniających rzeczywistość – które operują binarnym kodem Bóg–szatan, tworzącym jednocześnie ich tożsamość. Następnie wskazuję na pięć strategii neutralizacji demonicznego elementu tego kodu: przemilczanie, anestezję, metaforyzację, negację i subwersję, które czynią teologię niefunkcjonalną, a tym samym podatną na instrumentalizację. Przy użyciu tych pojęć śledzę wreszcie neutralizację szatana i dekonstrukcję teologii od chrześcijańskiego neoplatonizmu poprzez scholastykę i tradycję hermetyczną po – co stanowi główną oś mojego wywodu – Machiavellego, Francisa Bacona, Kartezjusza i Hobbesa. Pokazuję przy tym, że żaden z ojców nauk społecznych nie negował istnienia Boga, lecz każdy – na swój własny sposób – neutralizował szatana. Machiavelli czynił to po to, aby zakwestionować teleologiczność poznania (epistemologia), Bacon i Kartezjusz, aby ugruntować metodę naukową (metodologia), a Hobbes – aby wyodrębnić właściwy przedmiot nauki (ontologia). Te operacje były następnie powielane przez kolejne pokolenia myślicieli aż do naszych dni, sprawiając, że początkowe wyparcie demonów samo uległo wyparciu. Naukowcy zapomnieli o tym, że zapomnieli o demonach. Dopiero Max Weber na powrót odkrył demoniczność nauki. Nie doprowadziło to jednak do jej dekonstrukcji, lecz do dalszego rozwoju.