StreszczenieCiągłe pozaustrojowe natlenianie (oksygenacja) krwi (ECMO) stosuje się w skrajnych przypadkach niewydolności oddechowej i/lub krążeniowej, opornych na konwencjonalne metody leczenia. Wraz z postępem nauki i zdobywaniem doświadczenia rozpoczęto stosowanie tej metody także w leczeniu najgłębszych stadiów wychłodzenia oraz podczas przygotowania do planowanego przeszczepienia serca i/lub płuc. Ze względu na restrykcyjne wskazania i inwazyjny charakter leczenia ECMO wykorzystuje się stosunkowo rzadko. Niejednokrotnie jednak stanowi decydujący o przeżyciu i dalszych możliwościach leczniczych element terapii pacjenta. Jak działa ECMO?Działanie ECMO polega na wykorzystaniu krążenia pozaustrojowego do utlenowania krwi i eliminacji z niej dwutlenku węgla w oksygenatorze. W trakcie krążenia pozaustrojowego możliwa jest regulacja prędkości przepływu krwi oraz dokładna kontrola jej temperatury. Krew do aparatu ECMO i z niego jest transportowana systemem kaniul z tworzywa sztucznego. W celu ograniczenia ryzyka tworzenia się skrzepów krwi podczas krążenia pozaustrojowego konieczne jest odpowiednie leczenie przeciwkrzepliwe heparyną niefrakcjonowaną z utrzymywaniem wskaźnika aktywowanego czasu krzepnięcia (ACT, activated clotting time) na poziomie 180-220 s [2]. Rodzaje konfiguracji ECMOZależnie od choroby podstawowej i oczekiwanego efektu stosuje się dwie główne konfiguracje ECMO: -żylno-żylną, polegającą na umieszczeniu kaniuli w żyle szyjnej i/lub udowej lub zastosowaniu specjalnej kaniuli dwuświatłowej wprowadzonej do żyły szyjnej. Ta opcja jest stosowana w przypadku ciężkiej niewydolności oddechowej bez komponenty niewydolności krążenia. Nadrzędny cel terapii stanowią dostarczenie organizmowi tlenu i eliminacja dwutlenku węgla. Natlenowana krew z oksygenatora jest transportowana z powrotem do układu żylnego, a następnie -przez prawidłowo działający mięsień prawej komory -do płuc, lewego przedsionka, lewej komory i aorty;

Delirium after cardiac surgery is a major problem in a postoperative care period. It results in significant short-and long-term morbidity and mortality and prolongs in-hospital stay. The paper presents tools to assist in diagnosing, preventing and treating postoperative delirium, developed and used in Intensive Care Unit at

StreszczenieWstęp: W piśmiennictwie światowym ukazały się pojedyncze doniesienia dostarczające dowodów na zasadność oceny krtani i części krtaniowej gardła (gardło dolne) podczas endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego (GOPP) i pod kreślające możliwość wykrycia istotnych patologii. W codziennej praktyce krtań i gardło dolne są jednak rzadko oceniane przez endoskopistów. Zwiększa się liczba wykonywanych badań GOPP, a wraz z tym prawdopodobieństwo wykrycia zmiany krtani bądź części krtaniowej gardła u pacjenta, który zgłosił się w celu wykonania gastroduodenoskopii. Biorąc pod uwagę fakt, że w Polsce rak krtani stanowi 8. przyczynę zgonów z powodu nowotworów złośliwych wśród mężczyzn, wydaje się, że ocena krtani i jej okolicy w trakcie endoskopii jest szczególnie uzasadniona. Cel: W ośrodku autorów podjęto prospektywną próbę oceny częstości występowania patologii krtani i części krtaniowej gardła podczas endoskopii GOPP. Materiał i metody: Przez 28 mies. (w latach 2007-2009) w Klinice Gastroenterologii PAM wykonano 7039 endoskopii diagnostycznych GOPP. Krtań i gardło dolne oceniano przy wprowadzaniu aparatu na początku badania oraz podczas wycofywania aparatu. Pacjentów z podejrzanymi zmianami tych okolic kierowano na konsultację laryngologiczną w celu weryfikacji rozpoznań oraz dalszych zaleceń. Wyniki: Krtań oceniono u 6897 chorych (98%). Nieprawidłowości w obrębie krtani bądź części krtaniowej gardła wykryto w 40 przypadkach (0,58%). U 5 chorych były to zmiany nowotworowe lub zwiększające ryzyko rozwoju raka, w tym u 3 stwierdzono raka, a u 2 leukoplakię. U pojedynczych pacjentów rozpoznano torbiele przednagłośniowe i krwiaka Abstract Introduction: There are few studies on rutine examination of the larynx and laryngopharyngeal area during routine upper gastrointestinal (UGI) endoscopy with clinical significant findings. However assesment of the laryx and hypopharynx is performed very rare in clinical practices. The number of UGI edoscopies increases each year and the higher rate of diagnosed larynx and hypopharynx abnormalities, including malignancy could be detected. In Poland larynx cancer is the eight cause of death in male group. It seems that examination of the larynx and laryngopharyngeal area should be permormed during each UGI endoscopy. Aim: To evaluate prospectively the usefulness and clinical significiance of larynx and hypopharynx examination during UGI endoscopy. Material and methods: Between January 2007 and April 2009 in Department of Gasroenetrology Pomeranian Medical University 7039 diagnostic UGI endoscopy were performed. The examination of larynx and hypolarynx was performed at the beginning and end of the examination. Results: Larynx and hypopharynx were examined in 6897 patients (98%). In 40 patients (0.58%) the pathology was suspected in laryngopharyngeal area. The serious pathology was found in 5 patients. In three patients larynx cancer, in two leukoplakia were found. In one case it were preepiglotic cystes and in one postcricoid hemangioma. All other findings were bening inflamat...

A 68-year-old man with a history of chest pain and a positive result of exercise tolerance test was scheduled for elective coronary angiography. Echocardiographic examination performed on admission showed normal left ventricular function with an ejection fraction (EF) of 58%. In angiography total occlusion of the right coronary artery and significant stenosis of the left circumflex were found. Furthermore, ambiguous lesions in the left main (LM) and left anterior descending artery (LAD) were observed (Fig. 1A, B). In order to assess its physiological significance, a fractional flow reserve (FFR) examination was started. Due to vessel tortuosity and difficulties in LAD wiring, an additional guidewire was placed into the vessel but failed to pass through the mid-LAD bending and was left in the large diagonal branch (Fig. 1C). After prolonged manipulation with the FFR wire, the patient complained of chest pain, and angiography showed acute occlusion of LAD (Fig. 1D). Rescue angioplasty was started. Consecutive balloon-catheter inflations failed to re-open the artery, and the patient developed cardiac arrest. During cardiopulmonary resuscitation (CPR), drug-eluting stents were implanted, covering the LM and proximal LAD segment; however, angiography showed a no-flow phenomenon, and no spontaneous rhythm restoration was seen ( Fig. 2A, B). Via groin incision, femoral vein and artery cannulas were inserted for the extracorporeal membrane oxygenation (ECMO) system. After haemodynamic stabilisation, angioplasty was completed and normal epicardial flow was restored (Fig. 2C, D). The patient was transferred to the intensive care unit where, 4 h later, he was extubated and regained consciousness. He was gradually weaned off ECMO, and the device was surgically explanted 15 h after insertion. Echocardiography showed akinesis of the lateral wall, as well as the apical segment of the anterior and inferior walls with an EF of 44%. No neurological deficits were observed, and the patient was discharged home after prolonged rehabilitation. In today's clinical practice, FFR is considered to be a routine and safe procedure with a complication rate of less than 1%. Cardiac arrest requiring prolonged CPR during scheduled examination is also a very rare cathlab situation. However, a well-defined procedure should be available in every institution in case of this unlikely condition occurring. In case of standard CPR procedure futility, the introduction of mechanical circulatory support with e.g. an ECMO device should be considered. This concept, known as extracorporeal CPR, is supposed to have a beneficial effect on survival in cases of in-hospital cardiac arrest.