Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun’da (TKHK) hizmet kavramı tanımlandıktan sonra ayıplı hizmet olarak kabul edilen dört hal düzenlenmiştir. Hizmet sağlayıcısının, ayıplı hizmetten dolayı kanundan kaynaklı olarak sorumlu olduğu belirtildikten sonra tüketicinin ayıplı hizmetin varlığı halinde sahip olduğu haklar sayılmıştır. TKHK’ya göre, tüketici ayıplı bir hizmet alır ise kendisine tanınan dört seçimlik haktan birinin yanında ya da bu hakları hiç kullanmaksızın maddi ve manevi tazminat talep edebilir. Seçimlik haklar, tüketicinin TKHK kapsamında sahip olduğu yenilik doğuran haklar iken; tazminat talebi TBK m. 112 ve devamında düzenlenen, borcun hiç ya da gereği gibi ifa edilmemesi halinde talep edilebilen bir alacak hakkıdır. Dolayısıyla, ayıplı hizmetin varlığı halinde tüketicinin manevi zararını talep edebilmesi için, TBK hükümlerine göre, hukuka aykırı bir fiil, zarar ve fiil ile bu zarar arasında illiyet bağının varlığı aranır. Bu çalışmada, hizmet ve ayıplı hizmet kavramından bahsedildikten sonra, ayıplı hizmet durumunda tüketicinin manevi tazminat talebi hakkı, talep şartları ve Yargıtay’ın bu konudaki tutumu ele alınacaktır.

ÖzetMirasın paylaşılması, miras ortaklığının sona erme biçimlerinden biridir. Mirasın paylaşımı mahkeme kararıyla veya iradi olarak yapılabilir. Mirasın sözleşmeyle paylaşılabilmesi için tüm mirasçıların bu yönde anlaşması gerekir. Mirasın paylaşılması sözleşmesinde irade özgürlüğü prensibi esastır. Bu ilke kapsamında, öncelikle paylaşma her zaman istenebilir. Ayrıca, paylaşmanın ne şekilde yapılacağına dair hükümler emredici nitelikte değildir. Bir başka deyişle, hem mirasbırakan hem de mirasçılar, mirasın paylaşımı konusunda irade serbestîsi prensibine dayanarak kendi kurallarını belirleyebilirler. Miras hukukunda genellikle birden fazla taraf vardır. Bu durum, özellikle mirasçılara ulaşmayı ve mirasın mahkeme aracılığıyla paylaşılmasını zorlaştırır. Dolayısıyla, genelde uygulamada miras davaları oldukça uzun sürmekte ve epey masraflı olmaktadır. Bu noktada, yargılama süresini ve masrafını azaltmayı amaçlayan arabuluculuk yönteminin mirasın paylaşımına elverişliliği değerlendirilmelidir. Arabuluculuk yöntemi, gönüllülük ve bağımsızlık esasına dayanır ve sürece yargı yolundan daha esnektir. Gerek mirasçılar gerekse mirasbırakanın alacaklıları bakımından, mirasın paylaşılmasının uzun süren dava yerine kısa sürede daha esnek çözümler sunan arabuluculuk yöntemiyle yapılması her taraf için daha yararlı olacaktır.

Personal data concerning health is deemed to be according to Personal Data Protection Code Art 6. It is prohibited to process special categories of personal data without the explicit consent of the data subject. In Art 6/3 exceptions that can be processed without explicit consent are regulated. One of the conditions for processing personal data is explicit consent which should be given after being informed. The obligation of the data controller to inform is regulated in Art. 10. This obligation is compulsory not only for explicit consent but also for the application of other related rights such as correction, deletion or objection rights of the data subject. The details of obligation of data controller to inform is regulated in Communique On Principles And procedures to be followed in fulfilment of the obligation to inform. In this study, the obligation of the data controller to inform during the processing of health data will be examined in the aspects of the Personal Data Protection Law and the Communique.