Celem artykułu jest przedstawienie formalnych oraz nieformalnych wymiarów bezpieczeństwa regionalnego Azji Centralnej. Tekst wskazuje oraz empirycznie dokumentuje rozbieżność pomiędzy deklarowanymi oficjalnie a realizowanymi faktycznie funkcjami struktur integracji regionalnej, a więc WNP, OUBZ i SOW. Tekst rozważa kolejno następujące problemy. Po pierwsze, przebieg instytucjonalizacji regionalnej integracji w Azji Centralnej po upadku Związku Radzieckiego. Po drugie, wymiary formalnej i nieformalnej współpracy państw regionu. Po trzecie, zjawisko  niebiurokratycznego zarządzania regionem. Po czwarte, reakcje WNP, OUBZ i SOW na zagrożenia terroryzmem, ekstremizmem i międzynarodową przestępczością zorganizowaną.

The paper examines the process of securitization of Islam in Central Asia within three sectors, namely, military, political and societal. It argues that securitization is not merely a speech act, it also is an associated political process that affects the adoption of laws related to traditions, freedom of conscience, religious associations, public organizations, political parties and security policy. The article presents the methods that were used to construe various notions of Islam as a threat. The prerequisites of this policy are deconstructed and analyzed, along with its consequences for the political system and the reproduction of authoritarianism in the states under scrutiny. The theory of securitization is presented in the beginning of the article. The second part examines the military sphere, where Islamic radicalism is portrayed as a threat to the security of the state, population, territorial integrity and military potential. The next part examines the political sphere, where Islamic radicalism is said to threaten the sovereignty of the state, its institutions, and the stability and sustainability of the social order. The final part of the paper focuses on the discourse and practice within the societal sector, which touches upon issues in which Islamic radicalism threatens collective identity, language, and culture.

Uwarunkowania legitymizacji władzy w systemach autorytarnych.Casus państw Azji CentralnejStreszczenie: Legitymizacja wraz z kooptacją oraz represją stanowi trzy zasadnicze filary stabilności reżimu autokratycznego, a wyjaśnianie mechanizmów trwałości powinno uwzględniać skomplikowane relacje pomiędzy wymienionymi zmiennymi. Elity reżimów autorytarnych systematycznie formułują legitymizacyjne roszczenia mające usprawiedliwiać ich władzę, a proces ich skutecznej dystrybucji oraz instytucjonalizacji zależy od szeregu warunków i mechanizmów. Zadaniem niniejszego tekstu jest analiza wybranych warunków efektywności i mechanizmów legitymizacji w państwach autorytarnych, w oparciu o przykłady pochodzące z krajów Azji Centralnej.Słowa kluczowe: legitymizacja, represje, kooptacja, Azja Centralna, autorytaryzm Wprowadzenie K ategoria legitymizacji jest jednym z najpopularniejszych i zarazem najważniejszych konceptualnych narzędzi pozwalających na badanie zjawiska władzy i stabilności reżimu politycznego. Popularność kategorii nie przekłada się jednak na jednoznaczne jej rozumienie przez badaczy. Nie jest jasne na przykład, czy odnosi się ona do rządzących, czy rządzonych, czy dotyczy właściwości systemu politycznego, praktyk, czy przekonań, wreszcie, czy powinna być zarezerwowana wyłącznie do krajów demokratycznych, czy też krajów autorytarnych. W literaturze spotkać się można z trzema rodzajami zarzutów krytykujących stosowanie pojęcia legitymizacji do analizy reżimów autorytarnych. Po pierwsze, krytyki normatywne twierdzące, że systemy autorytarne opierają się na stosowaniu siły, stąd nie mogą być postrzegane jako dysponujące legitymacją. W takim ujęciu prawomocna autokracja byłaby oksymoronem nieznajdującym desygnatu w rzeczywistości. Po drugie, krytyki na poziomie substancjalnym podkreślają, iż legitymizacja nie ma większego znaczenia dla stabilności systemu. Reżimy autorytarne nie muszą odwoływać się do poparcia społecznego, swoją równowagę budują przy pomocy innych mechanizmów. Trzeci nurt krytyki zwraca uwagę na nierozwiązane problemy metodologiczne związane z mierzeniem legitymizacji w reżimach autorytarnych (Gerschewski, 2013, s. 18).Jeśli przyjąć weberowskie ujęcie legitymizacji, traktujące ją jako społecznie podzielaną wiarę w prawomocność, to zauważyć wypada, iż w warunkach autorytarnych niezwykle trudno jest zmierzyć rzeczywiste przekonania społeczne (Weber, 2002, s. 158). Badania opinii publicznej z oczywistych względów nie przynoszą wiarygodnych rezultatów, a oficjalne deklaracje różnią się od prywatnie wyznawanych poglądów (Magaloni,

The aim of the article is to analyse the phenomenon of security integration of Central Asian states within regional international organisations created around Russia and China. It enabled the authoritarian leaders to lower the cost of maintaining the non-democratic systems. The tactical strategies invented in one country, institutional and legal solutions and mythological constructs were also used by other participants. Moreover, they provided international infrastructure that not only gave external legitimacy to authoritarian regimes, but also served to weaken civil society and eliminate all forms of political competition. The article attempts to answer the questions of how threats were defi ned within regional integration structures and how international infrastructure was built to combat regional threats such as extremism, terrorism and separatism. Furthermore, preventive strategies at the institutional and legal levels are considered. Finally, the article analyses selected aspects of the so-called cultural prevention, which was intended to combat security threats and ensure regional stability. WprowadzenieOrganizacje utworzone wokół Rosji i Chin oraz szerszy kontekst międzynarodowy mają coraz większy wpływ na kwestie integracji i bezpieczeństwa regionalnego w Azji Centralnej. W praktyce mimo ambitnych celów nie przyczyniały się one do koordynacji polityk narodowych, integracji rynków czy zapewnienia bezpieczeństwa regionalnego. Organizowane w ich ramach szczyty i spotkania były raczej platformą do kontaktów i dyskusji między prezydentami i kończyły się przyjmowaniem deklaracji intencji pozbawionych

National in Form, Authoritarian in Content: State Building in Central AsiaAfter the collapse of the Soviet Union the new states of Central Asia faced a challenging task of building a new country, its symbols, relations between institutional power and the sovereign and imaginary geopolitical landscape. The grassroots processes of national awakening were coupled with deliberate activities of the dominant political actors striving to shape them in a way conducive to their power claims. Thus the monuments of great ancestors and the billboards presenting the image of incumbent presidents became a very common element of the symbolic landscape of Central Asia's new republics. The official speeches of the governing presidents have frequently referred to great historical figures, constructed historical analogies, praised the thousand years old traditions of the fatherland and adduced historical evidence testifying ancient roots of the countries.This article is focused on the mechanisms of ethnocentric reinterpretation of the past. For the newly constituted republics of Central Asia, the evidence of the past power status and glorious moments or, conversely, the past tragedies has been an equally strong legitimizing factor both internally and externally. No matter whether invented or constructed, the propagated national values have played a key role in justifying the power claims and international position of the new countries. Additionally, the paper’s objective is to analyze how state structures and institutions implement national solutions and how the authoritarian logic of the state institutions performed its power under the guise of national forms.